Ціхенька штурхнуць дзверы і ўвайсці ў іх, як Аліса ў Краіну Цудаў. Тое, што ў зале зусім нікога няма, ужо само па сабе можна лічыць за цуд. Урачыстая цішыня, што стаіць навокал, падказвае яму: ён тут і сапраўды адзін. Ён адразу адчувае сябе, нібы захутаны ў кавалак аксамітнай тканіны інструмент, які ахайна паклалі ў футляр пасля некалькіх гадзін практыкаванняў. Гэта звычайны савецка-расійскі тэатр: партэр, бенуар і бельэтаж без падзелу на ложы, балкон. Так выглядаюць амаль усе пабудаваныя за савецкім часам оперныя тэатры, яны — нібы дзеці адных бацькоў. Калі ўлучыць поўнае святло, то ўся навакольная чырвань з золатам будзе выглядаць тым, чым яна насамрэч ёсць, — правінцыйным кічам. Але ж у цёплых прыцемках дзяжурнага святла зала падаецца пунсова-аксамітнай, па-барокаваму раскошнай, быццам ты сама меней у венецыянскім Ля Фенічэ. Не істотна, што ложаў няма, — калі прымружыць вочы, іх можна лёгка ўявіць. І вельмі дарэчы, што заслона заторгнутая, бо выгляд голай сцэны заб'е ўсю чароўнасць.
Ён садзіцца на месца ў першым радзе гэтай «віпложы», кладзе партытуру на калені, разгортвае яе на старонцы, дзе пачынаецца ўверцюра. Усё ж цемнавата, каб чытаць ноты. Затое якая цішыня!.. Самотны тэатральны ветрык-скавыш прабягае па зале, і дырыгенту падаецца, што зусім побач, пад ім, у аркестравай яміне, злёгку шаргатнулі ноты на пюпітрах. Злёгку ўздрыгануліся смыкі басэтляў, гатовыя на самым першым акордзе адчайна ўгрызціся ў струны. Скінулі дыханне валтарністы, чакаючы аўфтакту.
Зараз трэба спыніць усе думкі, заглушыць усе гукі ў галаве, каб унутранаму слыху нічога не замінала. І вось ён ужо чуе пачатак уверцюры, страшную, як антычная Ананкэ, тэму Камандора.
Рэ мінор — адна з танальнасцяў смутку і роспачы, танальнасць «Рэквіема» і халодна-аб'ектыўнай усясветнай справядлівасці, перад якой чалавеку даводзіцца адказваць за свае ўчынкі. Але ён наўмысна нічога не аналізуе, не распускае і не змотвае ў клубок сплеценыя геніем узоры кантрапункта, не збірае ў нізку акорда раскіданыя перлінкі гукаў. Ён спярша хоча прачытаць партытуру так, быццам чуе гэтую музыку ўпершыню.
І вось ён даходзіць да Molto allegro, да пераходу ў аднайменны «фанфарны» мажор. Ён чуе гэты раздзел у пэўнай хуткасці, можа сто дзесяць, можа сто дваццаць удараў... І раптам бачыць у нотах зробленую алоўкам пазнаку: «Хутчэй, значна хутчэй!». Ён не рабіў такога запісу, але цяпер пазнае сваю руку. Як такое можа быць?! І як такое можа быць, што наступныя, зробленыя ягонай рукой запісы, — яны ўсе па-нямецку? Ён ніколі не вучыў нямецкай. Дырыгент гартае старонкі далей і тут заўважае новыя дзівосы. Ён не бачыць на сабе сваіх родных шэрай майкі і сініх джынсаў. На ім іншае ўбранне. Вось чаму так складана перакідваць старонкі партытуры: замінаюць пышныя манжэты, што тырчаць з-пад рукавоў сурдута.
Яму робіцца не да музыкі, гэтак яго бянтэжаць нечаканыя перамены. Ён рэзка ўздымаецца і аглядае сябе. Сурдут, панталоны ніжэй калена, панчохі, туфлі з бліскучымі бляшкамі. На шыі — жабо з брошкай. Вал асы сцягнутыя на патыліцы ў коску і перахопленыя ядвабнай стужкай. Ён болей не сочыць за партытурай, але музыка працягвае гучаць. І гэта ўжо не выбрыкі ўнутранага слыху, не галюцынацыя.
Ён азіраецца навокал — зала, што ўсяго некалькі хвілінаў таму была пустой, напоўнілася публікай, ды якой публікай. Высакародныя дамы ў дарагіх уборах, іх кавалеры ў камзолах і белых напудраных парыках, заможныя бюргеры са сваімі жонкамі і дочкамі — усе яны займаюць ложы. Так, тут з'явілася ажно тры ярусы ложаў. А ў партэры на драўляных лаўках гудуць, як пчаліны рой, жаўнеры, студэнты, пакаёўкі.
У яміне сядзіць аркестр, зусім неблагі аркестр, дарэчы. Першы скрыпач абірае момант, каб пакланіцца яму — маўляў, мы ўсё разумеем, Herr Kapellmeister, мы да вашых паслугаў. Ён сядзіць у ложы і пры гэтым кіруе аркестрам. Але яго гэта перастае бянтэжыць. Ён прызвычайваецца да такой умоўнасці і неўзабаве пачынае бачыць у ёй найпраўдзівейшую рэальнасць.
Вось заканчваецца ўверцюра, заслона нервова торгаецца і разыходзіцца ў бакі. На сцэне даволі мізэрныя дэкарацыі, зробленыя без усялякіх сучасных наваротаў. Усё з фанеры, кардону, з таннай тканіны. Але як спявае гэты прайдзісвет Лепарэла! Так даўно не спяваюць. (Дзякуй Богу, яны спяваюць па-італьянску.) Гэта настолькі натуральная кантылена, як быццам ён нарадзіўся з такім уменнем. І ён, відаць, усё ж прыродны італьянец. Вось зараз ён схаваецца і...
На сцэну выбягае дон Джавані, загорнуты ў плашч. На твары ў яго маска. Фактурны, сказалі б пра яго цяперашнія тэатральныя адмыслоўцы. І голас неблагі, хоць і дужа нямецкі. Харызматычны. Такі падабаецца большасці кабет. Але капельмайстра цікавіць донна Анна. Вось яна з явілася. І ён адчуў, што яго быццам токам працяла.