Грынкевіч памятаў, як проста з цягніка, з Віцебскага вакзала раніцай паехаў на Петраградку. Была, здаецца, субота, выходны. Нюта адчыніла і зірнула на яго з лёгкім здзіўленнем. Яна была ў старэнькім фланэлевым халаціку, босая і стрыжаная а-ля гарсон. Сказала, што захацела раптоўных пераменаў, таму вось так нечакана і змяніла фрызуру.
— Будзеш гарбату? — запыталася яна па-гаспадарску.
— Пазней, — адказаў ён і пацалаваў мяккі вожык дзявочых валасоў на яе стрыжанай патыліцы.
У той дзень ён усвядоміў для сябе розніцу паміж сэксам і блізкасцю. З Нютай была менавіта блізкасць, азораная нейкай шчымлівай пяшчотай, шчырай гатовасцю прыняць іншага, забыць як страшны сон тое, што было два гады таму. Такая блізкасць, калі чалавек робіцца табе амаль што родным, ні ў якім разе не жарсць, хоць менавіта ў фізічным сэнсе ён потым ніколі ў жыцці не перажываў нічога падобнага па накале адчуванняў. Уся яго мужчынская біяграфія пасля таго дня была спробай закрэсліць той дзень і тую ноч, калі яны практычна не выбіраліся з ложка. Яны маглі гадзіну ці дзве проста ляжаць, счапіўшыся рукамі і нагамі, як два дрэвы галлём. Неяк сярод ночы ён выйшаў на кухню пакурыць, калі дзяўчына, здаецца, спала. Але праз пару хвілінаў яна прыйшла да яго, хутаючыся ў коўдру, і прытулілася тварам да яго пляча.
— Мне робіцца цябе замала, я не хачу прапусціць ніводнай кроплі гэтай ночы, — казала
Нюта потым, калі ён ужо ў ложку адбымаў яе. — Ведаеш, я так хацела, каб ты вярнуўся, што нават прыдумала сабе магічны рытуал. Я штодня ставіла касету з «Крайслерыянай» і бясконца слухала апошнюю, восьмую п'есу. Тую, якую ты граў. І так доўжылася амаль два месяцы, пакуль я не сустрэла цябе ў трамваі. Прычым я зранку таго дня ўжо ведала, што нешта такое адбудзецца абавязкова.
Раніцай яны прачнуліся ад таго, што ў дзвярным замку павярнуўся ключ. Не паспелі яны ачомацца, як ужо ўбачылі на парозе пакоя Антона Рупеля ўласнай персонай. Ён адразу пачаў выгаворваць дачцэ за тое, што ўчора яна не прыйшла на дзень народзінаў брата, што ён не мог да яе дазваніцца, пачаў пераймацца, а дачка вось чым займаецца. Відаць, і тэлефон адключыла. Нюта маўчала ў адказ, толькі хвілінаў праз пяць яна нарэшце папрасіла ў бацькі, каб той выйшаў на кухню. Бацька паслухаўся і на развітанне кінуў позірк на Нюцінага кавалера. Той позірк быў як агеньчык запальнічкі, паднесенай да бікфордава шнура.
— Будзе лепей, калі ты ўсё ж пойдзеш... — няўпэўнена шапнула Нюта хлопцу, калі яны спешна апрануліся. — Ён зануда, і я не ведаю, як доўга ён будзе чытаць мне мараль. Але мне ўжо ёсць васямнаццаць, і пайшоў бы ён.
Узімку ён любіць пухленькіх.
На наступны дзень Нюта звалілася з тэмпературай, — відаць, злавіла грып. Дазволіла прынесці сабе лекаў і малінавага сочыва, прывезенага ад мамы з Мінска, але далей чым на парог пакуль не пусціла, бо яшчэ змагалася з ліхаманкай. Затое праз пару дзён у вучэльню да Грынкевіча завітаў Антон Рупель. Запытаўся, калі той мецьме вольную гадзіну для сур'ёзнай размовы. Грынкевіч якраз меў фортку паміж заняткамі, і яны пайшлі ў найбліжэйшую кавярню.
Рупель зайшоў здалёк, распытваў, ці падабаецца хлопцу абраная прафесія, што ён мае рабіць далей. Грынкевіч адказваў шчыра, не баючыся падвохаў. Верагодней за ўсё для яго — паступіць на харавое ў кансерваторыю, а потым, калі пашэнціць, перавесціся на оперна-сімфанічнае. Ці, калі не пашэнціць, — атрымліваць пасля харавога другую адукацыю. А пакуль ёсць храмы, дзе патрэбныя рэгенты, ёсць студэнты-лайдакі, якіх трэба падцягваць па сальфеджыа, ёсць процьма рознай іншай працы, ну хай сабе наладка фартэпіяна...
Далей Рупель вельмі кампактна выкладаў свае думкі. Ён лічыў Грынкевіча правінцыйным выскачкай, ні свата ні брата, якому трэба хоць неяк зачапіцца ў вялікім горадзе, а маладая і сімпатычная дзяўчына з уласнай кватэрай — што можа быць лепшай зачэпкай! Хоць рэжысёр Рупель і не звязаны з музыкай, але ўсё ж сёе-тое даведаўся. Напрыклад, пра спыненую піяністычную кар'еру... Ясна, што ён выкладаў свае думкі ў старанна падабраных інтэлігентных выразах, але Грынкевіч быў дастаткова кемлівым, каб усё зразумець. Рупель казаў, што Нюта — няпростая дзяўчына з пэўнымі патрабаваннямі да жыцця. Веданне замежнай мовы адкрывае перад ёй новыя далягляды, і яна зусім не дурніца, каб ад іх адмаўляцца. Яна можа капрызіць, можа з нечым не пагаджацца, але ёй патрэбнае нармальнае ўпарадкаванае жыццё, пажадана падалей ад багемных колаў. Вядома ж, Нюта можа захапляцца кім хоча і мець нейкія рамантычныя гісторыі, але гэта не назаўсёды.