Яна давала тэатру грошы, а тэатр даваў ёй запрашальнікі на ўсе найбольш важныя імпрэзы. З'яўленне на падстаўцы самога Галоўнага лічылася важнай падзеяй, а таму Маргарыце даставілі запрашальнік на «Жызель» у офіс. Ён быў на дзве асобы, але яна заўсёды прыходзіла адна.
Джавані загадвае, каб Лепарэла вёў сялян за сабой і падрыхтаваў у замку ўсё патрэбнае для свята. Мазэта, жаніху Дзэрліны, не падабаецца тое, што нявеста застаецца разам са шляхотным кавалерам.
Васевы словы былі для Грынкевіча штармавым папярэджаннем: пасля першага акта ён будзе ўцякаць вельмі хутка, каб Марго яго раптам не заўважыла. Па-першае, яго пачало даводзіць да шалу тое, што жоўтыя ружы не злазілі ў тэатры з языкоў, а па-другое, ён сапраўды не мог даць кабеце таго, чаго яна прагнула. Чаму? Ён сам сабе задаваў гэтае пытанне. Наўрад ці яго б расчаравала ейнае натрэніраванае цела, ейная дагледжаная скура ды ейная выкшталцоная парфума. Прынамсі, у гэтым сэнсе яна давала фору шмат каму са студэнтак, што таксама кідалі на Грынкевіча адчайныя позіркі. Але ён баяўся сыходу лавіны эмоцый. Занадта складана быць «ракавым мужчынам». Для Машы ён стаў першым, а для Маргарыты ён рызыкаваў стаць апошнім. Хоць яна і была яшчэ замаладой, каб Грынкевіч стаў для яе апошнім. Дый увогуле: куды ён мог павесці павячэраць даму, якая сама мае тры рэстарацыі?
.Жызель на сцэне скокала сярод сваіх сябровак-сялянак. Грынкевіч прыдумляў нагоду, каб уцячы са спектакля адразу пасля таго, як у гэтай беднай балетнай дурнічкі разарвецца сэрца. Гледзячы на белыя пачкі танцорак, ён думаў пра Ірыну. Собалева не будзе ажно два дні. У кватэры, якую ёй здымае алігарх, дзякуй Богу, няма ні аховы, ні камер, але ўсё адно не варта сустракацца там, лепей няхай дзяўчына прыйдзе да Грынкевіча. А калі што, дык Ірына начавала ў мамы.
Мазэта пратэстуе супраць таго, каб Дзэрліна засталася з Джавані. Той выхоплівае шпагу і дае селяніну зразумець, што заб'е яго, калі будуць яшчэ нейкія пярэчанні.
№ 6: Арыя «Ho capito, signor si!».
.Жызель радавалася падораным каралям. Вася перайшоў да абмеркавання іншых бландынак, што з явіліся на сцэне. На іх перыядычна шыкалі суседзі. Сумленныя людзі — яны не належалі да гэтага тэатра, а значыць, прыйшлі атрымліваць асалоду ад высокага мастацтва.
Грынкевіч хацеў быў сказаць Васю: бландынкі нішто ў параўнанні з рудымі. Калі ён быў маладзейшым і жвавейшым, то зрабіў у тутэйшым кардэбалеце неблагую рэпрэзентатыўную выбарку. Але дзяліцца назіраннямі з Васем ён перадумаў. Ён увогуле, кантактуючы са стажорам, заўсёды ўяўляў, як узводзіць паміж ім і сабой мур — цагліну за цаглінай. А той, як на злосць, да яго цягнуўся. І як на яшчэ большую злосць, яго паставілі другім дырыгентам «Дона Джавані», каб набіраўся досведу. Грынкевіч часам ненавідзеў Васю з усёй шчырасцю курца-выпівохі, якому перыядычна даводзяць, што такія захапленні шкодныя для здароўя. І калі стажор пачынаў разважаць пра маральнае аблічча бландынак, то Грынкевічу ўвогуле хацелася яго прыдушыць.
У пэўным сэнсе ён зайздросціў Васю: той быў народжаны для дырыгавання — высокі, пластычны, з выдатнымі вушамі. Нават ягоны дзядзька, які нікога не падпускаў да аркестра на сваіх рэпетыцыях, толькі ў Васі і пытаўся: ну, як гучыць? І калі пляменнік казаў, што ўсё добра, то гэта сапраўды было так. Але ж Васю, відаць, болей хвалявала, як ён выглядае, стоячы на подыуме перад аркестрам, чым сама музыка. Ён казаў у прыватных гутарках шмат правільных рэчаў і меў нейкі беспамылковы жывёльны інстынкт. Тое, да чаго Грынкевіч часам прабіраўся вакольнымі шляхамі, праз чытанне мастацкай літаратуры і мемуараў, праз сядзенне ў нотных бібліятэках і праз слуханне чужых запісаў, Вася мог злавіць імгненна — праз спінны мозг. У Грынкевіча такое было хіба што ў раннім юнацтве, потым яго музычнасць стала куды больш рацыянальнай, але вось так фенаменальна адчуваць гук. Зрэшты, гэта не рабіла Васю здольным гэтаксама проста і ў двух словах растлумачыць іншым людзям, як ён гэта чуе і што хоча атрымаць на выхадзе. «У нас тут свой Фурт падрастае!» — кпілі з яго аркестранты.