Het bloed stroomde op zijn overhemd. Hij bleef staan tot het bonken van zijn hart was weggeëbd. Doodstil bleef hij in het donker staan en luisterde, maar hij hoorde niets meer.
Hij keerde terug, de wond met zijn zakdoek deppend. De adrenaline stroomde nog door zijn aderen. Hij nam de trap een verdieping omhoog en kwam uit in de gang van de eerste etage. Hij liet de lift komen en drukte op de knop van de vierde verdieping. Toen hij terugliep naar zijn kamer, kwam hij niemand op de gang tegen. De knal van de Makarov leek door niemand te zijn opgemerkt. Hij raapte twee patroonhulzen van het tapijt op: een van hem en een kaliber .22, van de moordenaar. Van de twee projectielen was geen spoor te zien en hij verdeed geen tijd om te zoeken waar ze in het houtwerk terecht waren gekomen.
Terug in zijn kamer lukte het hem de bloeding in zijn nek te stelpen met een bloedstelpende stift, die hij altijd bij zich droeg. Plotseling besefte hij dat hij nog een kans had om de man te vinden die op hem had geschoten: het meisje achter de receptie had hem de naam gegeven die hij had gebruikt toen hij zich in het Premier Palace had ingecheckt: Gregor Makaline. Hij belde de telefooncentrale en vroeg hem te spreken, maar hij wist dat de vogel gevlogen zou zijn.
‘Kamer 427 neemt niet op,’ zei de telefoniste.
‘Dank u wel,’ zei Malko.
Hij ging de gang op en liep naar kamer 427. Met zijn oor tegen de deur gedrukt, luisterde hij. Niets. De Pool wist niet dat Malko wist dat hij in het hotel logeerde. Misschien zou hij nog terugkomen. Al was het alleen maar om zijn spullen op te halen.
Hij wachtte bijna een uur om de hoek van de gang, voordat hij besloot terug naar zijn eigen kamer te gaan. Daar liet hij het bad volstromen om zich te ontspannen.
Op kamer 427 werd nog steeds niet opgenomen. De man die zich onder de naam Gregor Makaline had ingeschreven, kwam waarschijnlijk niet meer terug. Malko liep de Tarass-Sevtsjenkoboulevard op. De temperatuur was plotseling gedaald en het was ijskoud in de gure wind. Voordat hij zich verder waagde, zocht hij zorgvuldig de boulevard af, zonder iets verdachts te zien.
Toen hij bij de Amerikaanse ambassade aankwam, zaten Donald Redstone en Irina Murray over een persbericht gebogen. De jonge vrouw wierp Malko een bijna nonchalante glimlach toe. Ze wilde in elk geval niet dat het districtshoofd van haar privéleven op de hoogte raakte. Voor het eerst zag ze er bijna discreet uit in een zwarte rok die tot aan haar knieën kwam en korte laarzen.
‘Ik heb gisteravond Stephan de Pool ontmoet,’ zei Malko. Verbaasd legde Donald Redstone zijn bril en zijn pen neer. ‘Waar?’
Malko legde het hem uit. Hij sloeg het vurige samenzijn met Irina over. Het districtshoofd wist niet wat hij hoorde. ‘Ongelooflijk,’ zei hij. ‘Waarom hebben ze zo’n risico genomen?’
‘Dat vraag ik me ook af,’ zei Malko. ‘Toen die Stephan in het hotel incheckte, wist hij nog niet dat ik zijn spoor had gevonden. En dat is het enige wat de daders van het complot ongerust had kunnen maken. In elk geval zal ik Evgueni Tsjervanienko vragen of hij kan uitzoeken op wiens naam de telefoon van die Pool staat.’
‘Dan weten we nog niet waar hij zich schuilhoudt,’ merkte de Amerikaan op. ‘Bovendien staat het toestel waarschijnlijk niet op zijn naam.’
‘Dat is waar,’ gaf Malko toe, ‘maar we moeten het toch proberen. Anders kan ik net zo goed terug naar Oostenrijk gaan.’ Er viel een stilte, tot Irina die plotseling verbrak: ‘Ik heb een idee,’ zei ze. ‘U hebt het nummer van die Stephan. Waarom probeert u hem niet te bellen? Of ik zou het kunnen proberen.’
‘Hij neemt vast niet op, en dan is hij gewaarschuwd,’ protesteerde Donald Redstone.
‘Nee,’ verbeterde Irina hem, ‘hij zal zich juist ongerust gaan maken. Wat nou als ik me voordoe als Viktoria Posnyaki? Ze zei dat Stephan haar maar één keer heeft gezien, dus hij zal haar stem vast niet kennen.’
‘En wat wilt u tegen hem zeggen?’
‘Dat ik meer weet over de dood van Evguena en dat ik geld nodig heb.’
Er viel een doodse stilte.
‘De kans is inderdaad groot dat hij u antwoord zal geven,’ gaf Donald Redstone toe. ‘En zelfs zal proberen een afspraak met u te maken. Maar het is duidelijk dat die man uiterst gevaarlijk is.’
Irina Murray gaf het niet op. ‘Waarschijnlijk zal hij een afspraak met me maken om te proberen me dan te vermoorden. Als hij van zich laat horen, ga ik erheen. Natuurlijk onder uw bescherming…’
Donald Redstone bleef terughoudend. ‘Hiervoor moet ik toestemming aan Langley vragen,’ zei hij. ‘Ik mag mensen niet zulke risico’s laten lopen. Als er iets met u gebeurt, ben ik verantwoordelijk.’
‘Dan is het aan u om ervoor te zorgen dat me niets overkomt,’ zei ze lachend. ‘Dit is veel leuker dan persberichten opstellen. En als u wilt, zal ik ervoor tekenen dat ik zelf alle verantwoordelijkheid op me neem.’
Gekwetst gromde het districtshoofd een onverstaanbaar antwoord. Toen zei hij enigszins geërgerd: ‘Goed, bel hem maar.’
Ze hielden hun adem in toen de jonge vrouw het nummer van Stephan intoetste. Nadat de telefoon vijf keer was overgegaan, kreeg ze zijn voicemail.
‘Met Viktoria,’ begon Irina Murray, ‘de vriendin van Evguena…’
Ze sprak haar boodschap in met een stem waarin enige dreiging doorschemerde. Ze zei dat ze wist dat Evguena Bogdanov niet door Roman Martsjoek was vermoord. Ze sloot af met haar telefoonnummer te noemen.
‘Ik denk dat hij wel terugbelt,’ zei Malko.
Stephan Oswacim was woedend. Nadat hij midden in de nacht uit het Premier Palace weg was gevlucht, was hij eerst naar Metrograd gegaan, het reusachtige, ondergrondse winkelcentrum onder het Bessarabiaskaplein. Hij begreep nog steeds niet wat er was gebeurd. Hoe kon zijn slachtoffer op zo’n manier reageren? De kogel die de ander had afgevuurd, had slechts wat van de vulling van zijn jack weggerukt en hem nauwelijks geraakt, maar hij had de dood in de ogen gekeken. Hij probeerde nog steeds te bedenken welke fout hij had gemaakt.
Later had hij zijn auto opgehaald, die in een zijstraat stond geparkeerd, en was hij teruggekeerd naar zijn schuiladres. Hij had nu twee uur geslapen, gespannen het moment afwachtend waarop hij zijn opdrachtgever, die hij onder de valse naam Volodimir kende, onder ogen zou moeten komen. De Rus zou geen begrip tonen.
Toen zijn telefoon ging, keek hij naar het nummer en nam niet op. Het was een onbekend nummer en hij kende toch vrijwel niemand in Kiev.
Korte tijd later luisterde hij zijn voicemail af en toen hij zijn voornaam hoorde, dacht hij dat zijn hart stokte. De rest van het bericht maakte het er niet beter op. Hij luisterde drie keer, met steeds grotere woede. Hij vervloekte Evguena en die Viktoria, die hem geld probeerden af te troggelen. Als Volodimir hiervan zou horen, zou hij Stephan onmiddellijk als een baksteen laten vallen. Hij stelde zichzelf gerust met de gedachte dat Viktoria niet kon weten waar hij was. Hij had Evguena nooit verteld waar hij woonde. Maar als dat meisje contact zocht met een krant of met de milicija, kon dat hem in een lastig parket brengen. Hij zou haar dus het zwijgen moeten opleggen. Maar eerst kwam zijn gesprek met zijn opdrachtgever.