In de blauwe ogen van de vriendin van Evguena viel grote verbazing te lezen. Malko maakte meteen van de gelegenheid gebruik: ‘Ik heet Malko Linge. En u?’
‘Viktoria Posnyaki.’
De champagne werd gebracht. Een fles Taittinger Comtes de Champagne in een metalen emmer op een voet. De ober maakte hem voorzichtig open en vulde twee flûtes. Viktoria hief de hare. ‘Op de oranjerevolutie.’
Malko had zelden om elf uur ’s ochtends champagne gedronken, maar erg onplezierig was het niet. Nadat Viktoria haar glas had geleegd, knorde ze van genoegen. ‘Dit is nog eens wat anders dan Krimchampagne,’ verzuchtte ze. ‘Maar zo duur…’
Malko maakte een nonchalant gebaar om aan te geven dat geld geen rol speelde wanneer je ergens van hield. Drie indrukwekkend gebouwde mannen in leren jacks en met kaalgeschoren hoofden kwamen binnen. Ze zagen er dreigend uit. Viktoria liet haar stem dalen en fluisterde: ‘Dat zijn afpersers. Ze komen meisjes halen.’
Een van de afpersers gluurde naar de fles Taittinger en om duidelijk te maken dat hij niet de minste was, bestelde hij er meteen ook een. Malko vulde de flûte van Viktoria Posnyaki al bij.
Nu het ijs gebroken was, zou het hem niet veel moeite meer kosten haar vertrouwen te winnen.
De fles Taittinger was leeg, maar Viktoria was gesmolten. Haar toch ietwat harde blik was nu zacht en onderdanig, en haar hand streek regelmatig langs die van Malko. Zogenaamd per ongeluk. Ze was opgestaan om naar het toilet gegaan, waardoor hij haar lange benen met strakke laarzen met naaldhakken kon bewonderen. Toen ze terugkwam, had ze twee knoopjes van haar truitje losgemaakt, waardoor een zwarte, kanten beha zichtbaar werd. Als een erotische knipoog. Plotseling zei ze met een zucht: ‘Ik moet nu gaan, ik ga winkelen aan de overkant, in het Novim Rokom.’
‘Zal ik met u meegaan?’ stelde Malko voor. ‘Ik heb nu toch niets te doen.’
‘Ja, leuk,’ antwoordde Viktoria aanhalig.
Hij hielp haar in haar lange jas van namaakbont en ze vertrokken. Op de parfumafdeling van het Novim Rokom viel ze onmiddellijk op alle producten aan, als een kind in een speelgoedwinkel. Toen ze bij de kassa kwamen, was het natuurlijk Malko die zijn creditcard pakte… Na een kort protest, voor de vorm, liet Viktoria hem begaan. Toen ze naar buiten kwamen, stak ze haar arm door die van Malko en zei zacht: ‘U bent een echte heer. Franse cosmetica kost hier een vermogen.’
‘Ik help graag u nóg mooier te maken,’ zei Malko. ‘Ik ben trouwens alleen in Kiev en ik zou graag de avond met u willen doorbrengen. Bent u vrij?’
‘Ik kan wel iets regelen,’ antwoordde Viktoria. ‘Kent u het Egoïste?’
‘Nee.’
‘Daar eet president Poetin wanneer hij in Kiev is. Het is heel goed. Ik kan u om negen uur in uw hotel ophalen. Waar logeert u?’
‘In het Premier Palace.’
Ze namen afscheid op de Tarass-Sevtsjenkoboulevard. Malko hield een auto aan, die hem voor de bescheiden som van vijftien hrivna, ongeveer tweeënhalve euro, naar de Amerikaanse ambassade bracht. Net als in Moskou boden alle automobilisten, om iets bij te verdienen, hun diensten aan als taxi.
‘Gefeliciteerd met uw eerste contact,’ zei Donald Redstone. ‘Nu moet u haar nog aan het praten krijgen.’
Malko temperde snel zijn optimisme. ‘Hopelijk heeft ze iets te vertellen. Die Viktoria is gewoon een dure prostituee, geen politiek activiste. Ik weet niet of ze wel zo’n goede vriendin van Evguena Bogdanov was. Bovendien zal ze niet gauw over die kwestie praten met een onbekende die ze eerder als klant ziet…’
‘Het is aan u daar iets aan te doen,’ zei de Amerikaan. ‘Over één ding weten we nog niets: de rekrutering van Roman Martsjoek. Wie heeft hem gevraagd gif in het eten van Viktor Joesjtsjenko te doen? Waarschijnlijk is dat niet Vladimir Satsyuk geweest, ook al was hij erbij betrokken.’
‘Dat de Mister Snack zo dicht bij het kantoor van de SBU ligt, zal zeker geen toeval zijn,’ merkte Malko op. ‘Talloze agenten van de SBU zullen er wel komen, denk ik. Helaas verwacht ik niet dat Viktoria ons veel wijzer zal kunnen maken. Tenzij zij degene is die Evguena met Roman Martsjoek in contact heeft gebracht. Laten we vanavond samen gaan eten,’ stelde Malko ten slotte voor.
‘Uitstekend. Intussen heb ik een ontmoeting met Evgueni Tsjervanienko geregeld, de man die over de beveiliging van Viktor Joesjtsjenko gaat. Hij is om drie uur in café Non Stop, Peremogy Prospekt 6. Naast de circustent.’
Het Non Stop stelde weinig voor: lawaaiig, rokerig en aan de muur hing een groot televisietoestel, waarvan het geluid uit stond. Er hing een sterke baklucht. Malko zat al een halfuur te wachten toen er een grote man in een donker streepjespak met een kaal hoofd en een pafferig gezicht binnenkwam. Nadat hij de zaal rond had gekeken, kwam hij op Malko af. ‘Meneer Linge?’
Hij had een baritonstem die de ramen deed trillen. ‘Ja,’ antwoordde Malko.
‘Ik ben Evgueni Tsjervanienko.’
Hij ging op het bankje tegenover Malko zitten en deed zijn jasje open, waaronder hij een automatisch pistool droeg. Malko was ook gewapend. De 9 millimeter Makarov die het districtshoofd hem had gegeven, droeg hij onder zijn broekriem op zijn rug. Evgueni Tsjervanienko keek hem met een sluwe, kille blik aan. Hij bestelde een Defender en zei vervolgens: ‘Ik vind dat meneer Redstone zijn tijd verdoet.’
‘Waarom?’
De Oekraïner boog zich over de tafel. ‘Wat maakte het uit wie Roman Martsjoek heeft vermoord? Hij zou trouwens toch nooit zijn gearresteerd. De procureur-generaal, Vassiliev, blokkeert het onderzoek in opdracht van de presidentiële regering. Ze vonden het waarschijnlijk goedkoper hem het raam uit te gooien dan hem een ticket naar Moskou te geven. Daar zouden ze hem trouwens alsnog hebben vermoord. Tsjekisten nemen geen risico.’
‘Denkt u dat Vladimir Satsyuk er iets mee te maken heeft?’ vroeg Malko.
‘Ik weet het wel zeker, ja,’ gromde de Oekraïner. ‘Maar ik kan niets bewijzen. Ze zijn vrijwel onaantastbaar. Ze hebben een heleboel geld en beschikken over tientallen voormalige huurmoordenaars die bereid zijn voor een habbekrats iemand om te brengen.’
Wat moeten we dan doen?’
‘Voorkomen dat ze het nog een keer doen.’
‘Zouden ze dat wagen?’ vroeg Malko verbaasd.
Evgueni Tsjervanienko boog over de tafel heen en zei in een walm van uien: ‘Daar ben ik zeker van. Er staat te veel op het spel. Om te beginnen die lui in Moskou. Tsaar Poetin kan zich niet voorstellen dat mensen hem tegenwerken. Die bende van Koetsjma, die al jaren steelt wat hij stelen kan, zal worden geruïneerd, misschien zelfs gearresteerd. Viktor Joesjtsjenko is vastbesloten grote schoonmaak te houden. Herinnert u zich minister-president Djinjic, in Servië, nog? Hem hebben ze vermoord toen hij gevaarlijk begon te worden. En Joesjtsjenko is heel gevaarlijk. Ik heb een bron hoog in de Russische hiërarchie en in de kringen van de president. Zij heeft me verteld dat ze vastbesloten zijn het opnieuw te proberen.’
‘Hoe dan?’
De Oekraïner sloeg zijn enorme handen ineen. ‘Er zijn zoveel manieren,’ verzuchtte hij. ‘Een Kamaz die zijn auto te pletter rijdt, iemand die hem aanvalt, een aanslag met een telescoopgeweer, een nieuwe vergiftigingspoging… Ik denk niet dat ze dat laatste nog eens zullen proberen, maar je weet maar nooit. Ze zijn zo zelfverzekerd.’
‘Wat kunnen we dan doen?’
Evgueni Tsjervanienko schudde zijn hoofd. ‘De man ontmaskeren die uit Moskou is gekomen om alles hier te organiseren. Zo iemand móét er zijn. Als ze op zichzelf zijn aangewezen, durven de Oekraïners niets te doen. Daar is hulp van buitenaf bij nodig. We moeten overal op voorbereid zijn. Viktor Joesjtsjenko gaat de verkiezingen winnen, dat is zeker, behalve wanneer ze hem eerst vermoorden.’
Malko wilde hem bijna over Viktoria vertellen, maar hij hield zich in. Het spoor was nog te mager. ‘Hoe kan ik met u in contact komen?’ vroeg hij.