“Deruit!” brulde Jason en hij draaide Mikah rond en schoot hem de deur uit met een van zijn geoefende Ch’aka schoppen. “Het enige kwaad hier, is in jouw geest, kinderachtige gluurder. Ik geef dit meisje de eerste wasbeurt in haar leven en je zou me een medaille moeten geven omdat ik de inboorlingen hygiëne bijbreng, inplaats van zo te keer te gaan.”
Hij duwde hen allebei de deur uit en riep naar Narsisi: ’Ik wil die slaaf hebben, maar niet nu! Sluit hem op tot morgenochtend en breng hem dan terug.” Hij smeet de deur dicht en nam zich voor ook een grendel te pakken te krijgen voor de binnenkant van de deur.
Ijale stond te bibberen en Jason spoelde het zeepschuim van haar af met warm water en hij gaf haar een schoon stuk vacht om zich mee af te drogen. Nu het vuil was verwijderd, zag haar lichaam er jong en sterk uit. Ze had stevige borsten en brede heupen — Toen herinnerde hij zich de beschuldigingen van Mikah en mopperend draaide hij zich om, kleedde zich uit en schrobde zichzelf grondig schoon. Toen gebruikte hij de rest van het water om zijn kleren uit te spoelen. Het ongewone schone gevoel vrolijkte hem weer op en hij neuriede zachtjes toen hij de lamp uitblies en zich verder in het donker afdroogde. Hij ging liggen, trok de slaapvachten over zich heen en begon net een plan te maken hoe hij de volgende morgen de motor zou aanpakken toen Ijale haar warme lichaam tegen het zijne aandrukte en onmiddellijk elke gedachte aan technische dingen verdreef.
“Hier ben ik,” zei ze tamelijk overbodig.
“Ja,” zei hij en hij kuchte, want hij kon even geen woord uitbrengen. “Dat is nou niet precies wat ik met het bad voorhad —”
“Je bent niet te oud. Wat is er dan verkeerd?” Haar stem klonk geschokt.
“Het is alleen maar dat ik er geen misbruik van wil maken, je moet begrijpen…” Hij was een beetje in de war.
“Wat bedoel je? Ben jij er zo-een die niet van meisjes houdt!” Ze begon te huilen en hij voelde haar lichaam schokken.
“ ’s Lands wijs —’ zuchtte hij en hij klopte haar op haar rug…
Het ontbijt bestond ook weer uit krenoj, maar Jason voelde zich lichamelijk zo goed dat het hem niets kon schelen. Hij was schoon en roze en de jeuk was weg, zelfs uit zijn korte baard. Het metaaldoek van zijn pyrraanse overall was bijna al droog toen hij was gewassen, dus droeg hij ookschone kleren. Ijale moest zich nog herstellen van de traumatische gevolgen van haar bad, maar ze zag er echt aantrekkelijk uit nu haar huid schoon was en haar haar gewassen en een beetje gekamd. Hij zou een stuk van de plaatselijke weefstof voor haar op de kop moeten tikken, want het zou zonde zijn het goede resultaat te verpesten door haar weer in haar slecht gelooide huiden te laten kruipen die ze gewoonlijk droeg.
Toen hij brulde dat de deur open moest en hij door de koele morgen naar zijn werkplaats stampte voelde hij zich geweldig. Mikah was er al. Hij zag er vies en boos uit en hij rammelde met zijn ketens. Jason lachte hem vriendelijk toe, wat alleen maar zout in de morele wonden van de ander wreef.
“Voor hem ook beenkluisters,” beval Jason. “En doe het vlug. We hebben vandaag heel wat te doen.” Hij draaide zich naar de verzegelde motor en wreef zich vol verwachting in zijn handen.
Het omhulsel was van dun metaal dat niet erg veel geheimen kon verbergen. Hij schraapte voorzichtig wat van de verf weg en ontdekte een gekrompen soldeernaald op de zijkant, maar geen andere tekenen die hem iets vertelden. Nadat hij enige tijd de hele mantel had beklopt met zijn oor tegen het metaal, was hij er zeker van dat de kap precies was wat hij had gedacht toen hij het ding voor het eerste bekeek: een dubbelwandige metalen doos, gevuld met vloeistof. Als je erin prikte was je dood. Hij was er alleen maar om de geheimen van de motor te verbergen en diende nergens anders voor. Toch moest hij eraf om de stoommachine te onderhouden — of moest dat wel? De constructie was ongeveer vierkant en de kap bedekte maar vijf zijden. Hoe zat het met de zesde, de bodem?
“Nou laat je de hersentjes werken Jason,” zei hij tegen zichzelf en hij knielde neer om dat te onderzoeken. Rondom stak een brede flens uit, kennelijk van gietijzer, met vier grote boutgaten erin. Het leek wel of de beschermkap aan de bodemplaat was vastgesoldeerd, maar er moest een beter verborgen bevestiging zijn, want hij wilde niet verroeren, zelfs niet nadat hij voorzichtig wat van het soldeer aan de basis had weggekrabd. Daarom moest het antwoord aan de zesde zijde liggen.
“Hierheen Mikah,” riep hij en de man liep onwillig bij de warme kachel vandaan en schuifelde naar voren. “Kom dichterbij en kijk naar deze middeleeuwse krachtbron terwijl we praten alsof we hierover discussiëren. Ben je van plan met me mee te werken?”
“Dat wil ik niet Jason. Ik ben bang dat je me met je aanraking zal bezoedelen zoals je al anderen hebt gedaan.”
“Nou, jij bent anders ook niet zo schoon —”
“Ik bedoel het niet lichamelijk.”
“Nou, ik wel. Je zou best een bad en wat zeep kunnen gebruiken. Ik maak me niet druk over de toestand van je ziel; dat kan je in je eigen tijd uitvechten. Maar als je met me meewerkt zal ik een manier zoeken om ons hiervandaan te krijgen naar de stad waar deze motor is gemaakt. Want als er een uitweg van deze planeet is zullen we die alleen in de stad vinden.”
“Dat weet ik, maar toch aarzel ik nog.”
“Je moet nu kleine offers brengen om later het grotere goed te verwerven. Is het hele doel van deze tocht niet mij voor het gerecht te slepen? Dat zal je niet bereiken als je hier de rest van je leven als slaaf blijft rotten.”
“Jij bent de advocaat van de duivel zoals je mijn geweten weet te verdraaien — maar wat je zegt is waar. Ik zal je hier helpen zodat we kunnen ontsnappen.”
“Goedzo. Nu aan het werk. Neem Narsisi mee en laat hem drie flinke palen opzoeken, van het soort waar we aan vastgeketend zaten in de pompploeg. Breng ze hierheen en ook een stel schoppen.”
De palen mochten maar tot aan de ingang van de werkruimte door slaven worden gedragen, want Edipon wilde niet dat ze binnenkwamen, en Jason en Mikah moesten ze dus moeizaam naar hun plaats slepen. De d’zertanoj die nooit lichamelijke arbeid verrichtten, vonden het erg grappig toen Jason voorstelde dat ze zouden helpen. Toen de palen eenmaal op hun plaats bij de motor lagen, groef Jasongeulen en wrong hij de palen eronder. Toen dit klaar was groeven Mikah en hij om beurten het zand eronder vandaan tot de motor boven een kuil stond en alleen nog op de palen steunde. Jason liet zich in de kuil zakken en bekeek de bodem van de machine. Die was volkomen glad. Opnieuw schraapte hij voorzichtig en nauwkeurig de verf weg tot de hele bodem tot aan de randen schoon was. Hier maakte het metaal plaats voor soldeer en hij bikte dat weg tot hij ontdekte dat er een gladde metalen plaat aan de randen en aan de bodem was vastgesoldeerd. “Erg handig, die Appsalanoj,” zei hij bij zichzelf en hij viel het soldeer aan met een mes. Toen hij een eind los had trok hij langzaam de plaat weg terwijl hij zich ervan verzekerde dat er niets aan vast zat en dat er geen valstrik aan was bevestigd. Hij kwam makkelijk genoeg los en viel kletterend in de kuil. Het oppervlak dat blootkwam was glad, hard metaal.