“Jij bent nog een veel grotere verrader,” riep Jason tegen Mikah en hij rende op Narsisi af die sprakeloos de gebeurtenissen had aangezien en over Mikahs woorden stond na te denken. Hij zag er wel traag uit, maar er mankeerde niets aan zijn reflexen en zijn schild schoot omhoog en ving Jasons klap op terwijl zijn knuppel keurig ronddraaide en Jason op zijn pols tikte; de verdoofde vingers ontspanden en de hamer viel op de grond.
“Ik denk dat jullie tweeën beter met mij mee kunnen gaan; mijn vader zal wel weten wat hij moet doen,” zei Narsisi terwijl hij Jason en Mikah voor zich uit door de deur duwde. Hij sloot hem af en riep tegen een van zijn broers datdie hem moest bewaken, toen duwde hij zijn gevangenen de hal door. Ze schuifelden naar voren in hun beenkluisters; Mikah edel als een martelaar en Jason woedend en tandenknarsend.
Edipon was niet zo stom waar het slavenopstanden betrof en hij had de toestand al door voor Narsisi kon vertellen wat er was gebeurd.
“Ik verwachtte dit, dus komt het niet als een verrassing.” Zijn ogen glinsterden gemeen toen hij naar Jason keek. “Ik wist dat jij mettertijd zou proberen mij omver te werpen, en daarom stond ik toe dat die ander jou hielp en jouw vak zou leren. Zoals ik al verwachtte heeft hij je verraden om jouw plaats te krijgen, die ik hem nu toewijs.”
“Verraden? Ik deed dit niet om persoonlijk gewin,” protesteerde Mikah.
“Louter zuivere motieven,” lachte Jason koud. “Geloof geen woord van wat deze vrome schurk je vertelt Edipon. Ik wil helemaal geen revolutie — dat zegt hij alleen maar om mijn baantje te krijgen.”
“Je belastert me Jason! Ik lieg nooit — jij bereidt een opstand voor. Je vertelde me —”
“Kop dicht allebei. Of ik laat jullie alletwee doodknuppelen. Dit is mijn oordeel. De slaaf Mikah heeft de slaaf Jason verraden en het is van geen enkel belang of de slaaf Jason een opstand voorbereidde of niet. Zijn helper zou hem niet hebben beschuldigd als hij niet zeker wist dat hij het werk evengoed zou kunnen doen, wat voor mij het enige belangrijke punt is. Jouw denkbeelden over een arbeidersklasse zaten me dwars, Jason, en ik zal blij zijn die tegelijk met jouzelf uit de wereld te helpen. Keten hem vast bij de andere slaven. Mikah, ik geef je Jasons woonvertrek en zijn vrouw als beloning en zolang je het werk goed doet zal ik je niet doden. Doe het lang en je leeft lang.”
“Alleen zuivere motieven — dat zei je toch Mikah?” schreeuwde Jason toen hij uit de kamer werd geschopt. Het was een snelle val van de bovenste trede van de ladder. Binnen een half uur had Jason nieuwe boeien om zijnpolsen en was hij aan de muur geketend in een donkere kamer vol met andere slaven. Zijn beenkluisters hadden ze laten zitten als een extra herinnering aan zijn nieuwe positie. Zodra de deur dicht was ratelde hij met de kettingen en hij bekeek ze in het zwakke licht van een lamp die verderop hing.
“Hoe gaat het met de revolutie?” de slaaf die naast hem aan de ketting lag boog zich naar hem toe en fluisterde schor.
“Erg leuk ha-ha,” antwoordde Jason en toen schoof hij dichterbij om de man beter te bekijken. Die was verschrikkelijk scheel; zijn ogen keken in heel verschillende richtingen. “Ik ken jou wel — ben jij de nieuwe slaaf waarmee ik vandaag heb gesproken?”
“Dat ben ik, Snarbi, soldaat eerste klas, piekenier, ervaren met knuppel en dolk, zeven zekere en twee waarschijnlijke doden op mijn naam. Je kan het zelf kontroleren in het gildehuis.”
“Ik weet het allemaal nog Snarbi, en ook dat jij de weg naar Appsala kent.”
“Ik heb aardig wat van de wereld gezien.”
“Dan gaat de revolutie nog door; om je de waarheid te zeggen, begint hij nu, maar ik wil hem klein houden. Wat zou je ervan zeggen als we in plaats van al die slaven te bevrijden met zijn tweeën ontsnappen?”
“Beste idee dat ik ooit hoorde sinds de uitvinding van de pijnbank. We hebben al die stommelingen niet nodig, ze lopen alleen maar in de weg. Er gaat niets boven een kleine, snelle manoeuvre zeg ik altijd maar.”
“Precies wat ik ook altijd zeg,” was Jason het met hem eens terwijl hij met zijn vinger in zijn schoen wroette. Hij had daar nog juist zijn beste vijl en een loper kunnen verstoppen toen Mikah hem in hun kamer verraadde. De aanval met de hamer op Narsisi was maar een afleidingsmanoeuvre. Jason had de vijl zelf gemaakt na heel wat pogingen om gehard staal te maken en de proeven waren succesvol geweest. Hij peuterde de klei uit de geul die hij in zijn voetkluisters had gemaakt en hij viel verwoed op het zachte ijzer aan; binnen drie minuten lagen ze op de grond.
“Ben jij soms een tovenaar?” fluisterde Snarbi.
“Werktuigkundige. Op deze planeet is dat hetzelfde.” Hij keek om zich heen maar de uitgeputte slaven lagen allemaal te slapen en hoorden niets. Hij wikkelde een stuk leer om de vijl om het geluid wat te dempen en begon de schakel door te vijlen van de ketting die door zijn handboeien liep. “Snarbi,” zei hij zachtjes. “Zitten we aan dezelfde ketting?”
“Ja, de ketting loopt door deze ijzeren boeien en houdt de hele rij slaven bijeen. Het andere eind gaat door een gat in de muur naar buiten.”
“Kan niet beter. Ik vijl een van deze schakels door en als dat is gebeurd zijn we allebei vrij. Probeer de ketting doorde gaten in je boeien te laten glijden zonder dat de slaafnaast je merkt wat er aan de hand is. We zullen die ijzerenmanchetten maar voorlopig omhouden. We hebben geentijd om daaraan te gaan frunniken en we zullen erniet al te veel last van hebben. Komen er hier ’s nachts nogwachten om de slaven te controleren?”
“Niet zolang ik hier ben. Ze maken ons alleen ’s morgenswakker door aan de ketting te trekken.”
“Laten we dan hopen dat dat vannacht ook zo is, want wezullen heel wat tijd nodig hebben. Daar!” De vijl was doorde schakel heen. “Probeer of je de andere kant van dieschakel kan vasthouden als ik dit eind vasthoud, dan zullenwe proberen hem een beetje open te buigen.”
Zwijgend zaten ze te trekken tot de opening breed genoegwas en de schakel op de grond viel. Ze lieten de kettingdoor hun boeien glijden, legden hem stilletjes op de gronden liepen toen geluidloos naar de deur.
“Staat er een wacht buiten?” vroeg Jason.
“Volgens mij niet. Ik denk niet dat ze genoeg mensen hierhebben om alle slaven te bewaken.”
De deur week geen centimeter toen ze ertegen duwden en het was licht genoeg om het grote sleutelgat van een zwaar verzonken slot te onderscheiden. Jason voelde voorzichtig met de loper en trok toen verachtelijk zijn lip op.
“Die idioten hebben de sleutel in het slot laten zitten.” Hij nam een stijf stuk leer van zijn omhulsels en nadat hij het had gladgestreken duwde hij het onder de wijkende onderkant van de deur door tot er nog een klein stukje over was om het vast te houden. Toen gaf hij de sleutel een zetje door het sleutelgat en hij hoorde hem buiten op de grond vallen. Toen hij het stuk leer terugtrok, lag de sleutel er middenop. De deur ging geluidloos open en een ogenblik later stonden ze buiten en staarden ze gespannen rond in het duister.
“Laten we gaan! Vlug hiervandaan,” zei Snarbi, maar Jason pakte hem bij zijn keel en trok hem terug.
“Is er dan niemand op deze planeet die zijn verstand bij elkaar heeft? Hoe wou jij naar Appsala zonder voedsel of water — en als je dat al vindt, hoe wil je dan voldoende voorraad meenemen? Als je in leven wilt blijven moet je de bevelen opvolgen. Ik ga eerst deze deur sluiten zodat niemand per ongeluk onze ontsnapping ondekt. Dan zoeken we een vervoermiddel en verlaten dit oord stijlvol. Akkoord?”