Toen zijn bewustzijn terugkeerde, kon Jason zich geen enkel detail van de nachtmerrie herinneren. Alleen de angst was gebleven. Hij was drijfnat van het zweet en alle spieren deden pijn. Het moest de loodzware dosis injecties geweest zijn, besloot hij tenslotte, en de beestachtige zwaartekracht. Dat spoelde echter de smaak van de angst niet uit zijn mond.
Brucco stak zijn hoofd om de deur en bekeek Jason van onder tot boven.
‘Dacht je dat je dood was,’ zei hij. ‘Sliep de hele klok rond. Blijf daar, ik zal wat voor je halen om je op te knappen.’ De opknapper kwam in de vorm van nog een naald en een glas met akelige vloeistof. Het leste zijn dorst, maar maakte hem op een pijnlijke manier bewust van een knagende honger.
‘Eten?’ vroeg Brucco. ‘Dat weet ik wel zeker. Ik heb je stofwisseling versneld zodat je vlugger spieren ontwikkelt.
Enige manier waarop je ooit de zwaartekracht de baas wordt. Geeft je echter flinke honger voor een tijdje.’
Brucco at met hem mee en Jason had de gelegenheid een paar vragen te stellen. ‘Wanneer krijg ik de kans om rond te kijken op jullie opwindende planeet? Tot nu toe is deze reis zo interessant geweest als zitten in de nor.’
‘Kalm aan, geniet van je eten. Zal waarschijnlijk maanden duren voordat je naar buiten kunt. Misschien wel helemaal niet.’
Jason vielde dat zijn onderkaad neerhing en sloot zijn mond met een klap. ‘Zou je mij mogelijkerwijs kunnen vertellen waarom?’
‘Natuurlijk. Je zult dezelfde cursus moeten volgen die onze kinderen volgen. Ze doen er zes jaar over. Toegegeven, dat zijn de zes eerste jaren van hun leven. Dus men zou kunnen denken dat jij, een volwassene, vlugger zou kunnen leren. Maar dan, zij hebben het voordeel dat ze hier geboren zijn. Alles wat ik kan zeggen is, dat je buiten deze gesloten gebouwen zult komen zodra je klaar bent.’
Brucco had zijn maaltijd beëindigd onder het gesprek, en zat met groeiende walging naar Jasons naakte armen te kijken. ‘Het eerste wat we voor je gaan halen is een pistool,’ zei hij. ‘Het maakt me misselijk om iemand zonder pistool te zien.’
Natuurlijk droeg Brucco zijn eigen wapen voortdurend, zelfs binnen de afgesloten gebouwen.
‘Ieder pistool wordt aangepast aan zijn bezitter en zou geen enkel nut hebben voor enig ander,’ zei Brucco. ‘Ik zal je laten zien waarom.’
Hij ging Jason voor naar een arsenaal, volgestouwd met dodelijke wapens. ‘Steek je arm hierin terwijl ik de aanpassingen maak.’
Het was een doosachtige machine met een revolverhandgreep opzij. Jason pakte de greep vast en liet zijn elleboog rusten op de metalen lus. Brucco zette aanwijsnaalden vast die zijn arm raakten, en schreef toen de meterstanden op. Terwijl hij de getallen op zijn lijst aflas, zocht hij de verschillende onderdelen uit dozen en zette toen snel een ploffer met holster in elkaar. Met de holster aan zijn arm gebonden en het pistool in zijn hand, merkte Jason voor het eerst dat deze twee met elkaar verbonden waren door een buigzame kabel. Het wapen paste volmaakt in zijn hand.
‘Dit is het geheim van de bekrachtigde holster,’ zei Brucco, terwijl hij op de buigzame kabel tikte. ‘Het zit volkomen los, terwijl je het wapen gebruikt. Maar als je het terug wilt hebben in je holster’ — Brucco kwam ergens aan en de kabel werd een stijve staaf, die de ploffer uit Jasons hand zweepte en hem in de lucht liet hangen.
‘Nu terug.’ De kabelstaaf snorde en smakte de revolver terug in het holster. ‘Het trekken is natuurlijk het tegenovergestelde hiervan.’
‘Een geweldig dingetje,’ zei Jason. ‘Maar hoe trek ik? Moet ik fluiten of zo en komt de ploffer er dan uit springen?’
‘Nee, het is geen geluidsbediening,’ antwoordde Brucco met een ernstig gezicht. ‘Het is veel nauwkeuriger. Kijk, neem je linkerhand en pak een denkbeeldige kolf beet. Span je vinger om de trekker. Zie je het patroon van je pezen in je rechterpols? Gevoelige activators staan in verbinding met de pezen in je rechterpols. Zij letten op geen enkel patroon behalve op dat wat zegt hand klaar om ploffer te ontvangen. Na een tijdje wordt het mechanisme volkomen automatisch. Als je hem wilt hebben, is hij in je hand. Als je hem niet wilt hebben, is hij in je holster.’
Jason maakte grijpende bewegingen met zijn rechterhand, kromde zijn wijsvinger. Er kwam een plotselinge verpletterende pijn tegen zijn hand en ook een luide brul. De ploffer was in zijn hand — de helft van zijn vingers was gevoelloos — en er kringelde rook uit de loop.
‘Er zitten natuurlijk alleen maar losse flodders in, totdat je het onder de knie hebt. Revolvers zijn altijd geladen. Veiligheid bestaat niet. Kijk maar, de trekker heeft geen bescherming. Op die manier kun je je vinger een klein beetje meer krommen als je trekt, zodat de ploffer afgaat op het moment dat hij je hand raakt.’
Het was zonder enige twijfel het meest dodelijke wapen dat Jason ooit had gebruikt, en tegelijk ook het moeilijkste om mee om te gaan.
Terwijl hij zich te weer stelde tegen de brandende spierpijn die de hoge zwaartekracht veroorzaakte, vocht hij om met het duivelse apparaat te leren werken. Het had de tergende eigenschap om in de holster te verdwijnen juist als hij op het punt stond de trekker over te halen. Nog erger was de neiging om eruit te springen voordat hij helemaal klaar was. De revolver ging naar de plaats waar zijn hand moest zijn. Als de vingers niet op de goede manier waren geplaatst, werden ze opzij geslagen. Jason hield pas op met oefenen toen zijn hand één grote grauwe blauwe plek was.
Volledige beheersing zou mettertijd komen, maar hij kon nu al begrijpen waarom de Pyrranen hun ploffer nooit aflegden. Het zou zoiets zijn als een deel van je lichaam afleggen. De beweging ploffer-holster-hand was te snel voor hem om na te gaan. Het was in ieder geval vlugger dan de zenuwimpuls die de hand de positie ‘revolver vasthouden’ deed aannemen. Het was alsof je de bliksem in je vingertop had. Wijs met je vinger en beng daar is de explosie.
Brucco had Jason alleen gelaten om te oefenen. Toen zijn pijnlijke hand niets meer kon hebben, hield hij op en ging terug, in de richting van zijn eigen verblijf. Terwijl hij de hoek omsloeg zag hij vluchtig een bekende gestalte die zich van hem verwijderde.
‘Meta! wacht even! Ik wil met je praten.’
Zij draaide zich ongeduldig om terwijl hij naar haar toe bewoog, zo snel hij kon onder de dubbele zwaartekracht. Zij leek heel anders dan het meisje, dat hij op het schip gekend had. Zware laarzen reikten tot de knieën, haar figuur ging schuil onder een ruime overall van een of ander metaalachtig weefsel. De smalle taille werd verdikt door een koppel met granaten. Haar uitdrukking zelf was van een koele afstand.
‘Ik heb je gemist,’ zei hij. ‘Ik had er niet bij stil gestaan dat je in dit gebouw was.’ Hij voelde naar haar hand, maar zij trok hem buiten zijn bereik.
‘Wat wil je?’ vroeg zij.
‘Wat ik wil?’ echode hij, met een nauw verholen woede. ‘Ik ben Jason, weet je nog? Wij zijn vrienden. Het is niet verboden dat vrienden met elkaar praten zonder dat ze iets willen.’
‘Wat op het schip gebeurde heeft niets te maken met wat op Pyrrus gebeurt.’ Ze begon ongeduldig te lopen, terwijl zij praatte. ‘Ik ben klaar met mijn heraanpassing en ik moet terug naar mijn werk. Jij blijft hier in de gesloten gebouwen, dus zal ik je niet meer zien.’
‘Waarom blijf je niet bij de andere kinderen, dat bedoel je met die toon. En probeer niet weg te lopen, er zijn een paar dingen die we eerst moeten regelen.’
Jason maakte de fout zijn hand uit te steken om haar vast te houden. Hij wist niet precies wat er daarna gebeurde. Het ene moment stond hij overeind — het volgende lag hij opeens languit op de vloer. Zijn schouder deed gemeen zeer en Meta was verdwenen.