‘Maar ze hebben het gedaan!’ brulde Kerk.
‘Je hebt gelijk,’ zei Jason kalm. ‘En als ze het dan gedaan hebben, moet er een of andere bemiddelende kracht aan het werk zijn. Hoe die werkt? Ik heb er geen idee van. Maar iets heeft veroorzaakt dat het leven op Pyrrus de oorlog heeft verklaard, en ik zou graag willen weten, wat dat iets is. Wat was de dominerende levensvorm op deze planeet toen je voorvaderen hier landden?’
‘Ik weet het absoluut niet,’ zei Kerk. ‘Je wilt toch niet zeggen dat er redelijke wezens op Pyrrus zijn, anders dan van menselijke afkomst? Wezens, die de planeet organiseren om tegen ons te vechten?’
‘Dat zeg ik niet. Dat doe jij. Dat betekent dat je het idee gekregen hebt. Ik heb er geen idee van wat deze verandering veroorzaakt heeft, maar ik zou het graag te weten komen en dan eens kijken of we het weer terug kunnen veranderen. Ik beloof natuurlijk niets, maar je zult toegeven dat het de moeite waard is om het te onderzoeken.’
Zijn vuist klapte in zijn handpalm, zijn zware voetstappen deden het gebouw schudden, terwijl Kerk de kamer op en neer liep. Hij vocht tegen zichzelf. Nieuwe ideeën vochten tegen oud geloof. Het was zo plotseling — en zo moeilijk om het niet te geloven.
Zonder toestemming te vragen, nam Jason wat gekoeld water uit de fles en zonk terug in zijn stoel, doodmoe. Er kwam iets binnen vliegen door het open raam en scheurde door het veiligheidsscherm. Kerk schoot het neer zonder in te houden, zonder zelfs maar te beseffen dat hij het gedaan had.
Het besluit was gauw genomen. Gewend om vlug te handelen vond de grote Pyrraan het onmogelijk om niet snel te besluiten. Het ijsberen hield op en hij keek Jason recht aan.
‘Ik zeg niet dat je me overtuigd hebt, maar ik kan onmogelijk een antwoord vinden op jouw argumenten. Dus tot ik dat vind, zullen we moeten doen alsof ze waar zijn. Wat ben je van plan te doen, wat kun je doen?’
Jason telde de punten af op zijn vingers. ‘Ten eerste heb ik een plaats nodig om te wonen en te werken, die goed beschermd is, zodat ik in plaats van al mijn energie te verbruiken met in leven te blijven, de gelegenheid heb om dit project te bestuderen. Ten tweede wil ik iemand hebben die me helpt, en die tegelijkertijd als mijn lijfwacht kan fungeren. En alsjeblieft iemand met een beetje wijdere belangstelling dan mijn huidige waakhond. Ik zou Meta als de meest geschikte persoon voor dit werk willen voorstellen.’
‘Meta?’ Kerk was verrast. ‘Zij is een ruimtepiloot en afweerschermbediener; wat kan zij voor goeds doen bij een dergelijk project?’
‘Al het goeds. Zij is op andere werelden geweest en kan haar gezichtspunt wijzigen, een beetje tenminste. En ze moet net zoveel weten over deze planeet als iedere andere volwassene met een opleiding, en iedere vraag die ik stel kunnen beantwoorden.’ Jason glimlachte. ‘Daarbij komt nog dat ze een knap meisje is, die ik graag in de buurt heb.’
Kerk knorde. ‘Ik vroeg me af of je die laatste reden ook nog zou noemen. Maar de andere zijn goed, dus ik zal ze niet tegenspreken. Ik zal een vervanger voor haar verzorgen en haar meteen hierheen sturen. Er zijn genoeg afgesloten gebouwen die je kunt gebruiken.’ Nadat hij met een van de assistenten van het kantoor gesproken had, voerde Kerk enkele gesprekken via het scherm. De juiste bevelen werden snel gegeven. Jason sloeg dit alles belangstellend gade.
‘Neem me maar niet kwalijk dat ik het vraag,’ zei hij tenslotte, ‘maar ben jij de dictator van deze planeet? Je knipt maar met je vingers en ze vliegen allemaal.’
‘Zo zal het wel lijken,’ gaf Kerk toe. ‘Maar dat is alleen maar schijn. Niemand is helemaal de baas op Pyrrus. Er is ook niets dat lijkt op een democratisch systeem. Uiteindelijk is onze hele bevolking niet groter dan een legerdivisie. Iedereen doet het werk waar hij het meest voor geschikt is. Verschillende activiteiten zijn verdeeld in afdelingen met de meest geschikte aan het hoofd. Ik leid de Coördinatie en Bevoorrading, wat zo ongeveer de meest losse groep is. We vullen de gaten tussen de afdelingen en behandelen de bevoorrading van buiten de planeet.’
Toen kwam Meta binnen en praatte tegen Kerk. Ze negeerde Jason volledig. ‘Ik werd afgelost en hierheen gestuurd,’ zei ze. ‘Wat is er? Een verandering in het vliegschema?’
‘Zo zou je het kunnen noemen,’ zei Kerk, ‘want van nu af aan ben je ontheven van al je oude functies en aangesteld bij een nieuwe afdeling. Onderzoek en Research. Die vermoeid kijkende meneer hier is je afdelingschef.’
‘Gevoel voor humor,’ zei Jason, ‘het eerste dat van Pyrrus zelf komt. Gefeliciteerd. Er is nog hoop voor de planeet.’
Meta keek van de een naar de ander. ‘Ik begrijp het niet, ik kan het niet geloven. Ik bedoel, een nieuwe afdeling, waarom?’ Ze was zenuwachtig en van streek.
‘Neem me niet kwalijk,’ zei Kerk. ‘Het was niet mijn bedoeling om wreed te zijn. Ik dacht misschien dat je je meer op je gemak zou voelen. Wat ik zei was waar. Jason heeft iets, heeft misschien iets, dat van enorme waarde is voor Pyrrus. Wil je hem helpen?’
Meta kreeg haar zelfbeheersing terug. En een beetje woede.
‘Moet ik dat? Is dat een bevel? Je weet dat ik werk te doen heb. Ik ben er zeker van dat je beseft dat dat belangrijker is dan iemand die niet van deze planeet komt, zich zou kunnen voorstellen. Hij kan het niet goed begrijpen. ..’
‘Ja, het is een bevel.’ Het korte was terug in Kerks stem. Meta kreeg een kleur.
‘Misschien kan ik het uitleggen,’ onderbrak Jason. ‘Per slot van rekening is het hele geval mijn idee. Maar eerst zou ik graag je medewerking willen hebben. Zou je de patroonhouder uit je revolver willen halen, en die aan Kerk geven?’
Meta keek bang, maar Kerk knikte bevestigend. ‘Voor een paar minuten maar, Meta. Ik heb mijn revolver, dus je bent veilig. Ik geloof dat ik weet wat Jason denkt, en uit eigen ervaring ben ik bang dat hij gelijk heeft.’
Met tegenzin gaf Meta de houder en haalde de revolver leeg. Pas daarna begon Jason zijn uitleg.
‘Ik heb een theorie over het leven op Pyrrus, en ik ben bang dat ik een paar illusies moet verstoren bij mijn uitleg. Om te beginnen moet het feit worden toegegeven dat jullie de oorlog hier langzaam aan het verliezen zijn, en uiteindelijk vernietigd zullen worden ..’
Voordat hij halverwege was was Meta’s revolver tussen zijn ogen gericht en trok zij wild aan de trekker. Er was slechts haat en afkeer in haar uitdrukking. Het was voor haar de meest verschrikkelijke gedachte die er bestond. Dat deze oorlog waar zij allen hun leven voor opofferden al verloren was.
Kerk greep haar bij de schouders en zette haar in zijn stoel voordat er iets ergs kon gebeuren. Het duurde een tijdje voordat zij kalm genoeg was om naar Jason te luisteren. Alleen het feit dat zij iets van andere werelden gezien had, stelde haar in staat om überhaupt te luisteren.
Het licht van redeloosheid scheen nog steeds in haar ogen toen hij uitgesproken was en hij haar de dingen verteld had, die hij met Kerk had besproken. Ze zat gespannen tegen Kerks handen aangedrukt, alsof die het enige waren om haar ervan te weerhouden om Jason aan te vallen.
‘Misschien is dit te veel om in een keer te bevatten,’ zei Jason. ‘Laten we het daarom in eenvoudiger bewoordingen zeggen. Ik geloof dat we een oorzaak kunnen vinden voor deze meedogenloze haat voor de mens. Misschien ruiken we wel niet lekker. Misschien vind ik een zalfje uit van geperste Pyrraanse luizen, dat ons immuum maakt als we ons daarmee insmeren. Dat weet ik nog niet. Maar wat het resultaat ook is, we moeten het onderzoeken. Kerk is dat met mij eens.’