‘Eruit,’ zei ze met een vlakke stem. ‘Of moet ik je eruit gooien?’
‘Een beetje geduld alsjeblieft,’ zei hij en ging rechtop zitten. ‘Ik rustte hier alleen maar tot je terug zou komen. Ik heb een enkele vraag en als je die meteen zoudt willen beantwoorden ga ik meteen en zal ik je niet meer lastig vallen.’
‘Wat dan?’ vroeg ze, ongeduldig met haar voet tikkend. Maar er klonk ook een beetje nieuwsgierigheid in haar stem; Jason dacht zorgvuldig na voor hij sprak.
‘Probeer nu niet op me te schieten. Je weet dat ik iemand ben die niet van deze planeet komt, met een grote mond, en je hebt me sommige afschuwelijke dingen horen zeggen zonder dat je op me schoot. Nu heb ik nog iets. Wil je alsjeblieft je superioriteit ten opzichte van de andere mensen in de melkweg tonen door je humeur te bewaren en me niet te herleiden tot mijn samenstellende atomen.’ Haar enige antwoord was een tikje van haar voet. Hij haalde diep adem en waagde de sprong.
‘Wat is een ‘vreter’?’
Een lange tijd was ze stil en verroerde zich niet. Toen keek ze hem vol afschuw aan. ‘Jij vindt ook altijd de meest weerzinwekkende onderwerpen.’
‘Dat kan zijn,’ zei hij. ‘Maar dat geeft nog steeds geen antwoord op mijn vraag.’
‘Het is — nou, iets waar je gewoon niet over praat.’
‘Ik wel,’ verzekerde hij haar.
‘Maar ik niet! Het is het meest walgelijke dat er bestaat, en dat is alles wat ik te zeggen heb. Praat daar maar met Krannon over en niet met mij.’ Ze greep hem bij zijn arm terwijl ze dat zei en sleurde hem half naar de hal. De deur sloeg achter hem dicht en hij sputterde binnensmonds.
Kampioen worstelen voor dames. Zijn woede ebde weg toen hij besefte dat zij hem ongewild een aanwijzing had gegeven. De volgende stap was uit te vinden wie of wat Krannon was.
Het toewijzingscentrum had een Krannon op de lijst en gaf zijn ploegnummer en de plaats waar hij werkte. Het was dichtbij en Jason wandelde erheen. Een groot, kubusachtig gebouw zonder ramen met alleen het woord VOEDSEL naast elke gegrendelde deur. De kleine ingang waar hij door naar binnen ging was een serie automatische ontsmetters die hem door ultrasonisch, ultraviolet, antibiotische douche, roterende borstels en tenslotte drie spoelingen draaide. Tenslotte werd hij, vochtiger maar veel schoner, toegelaten tot het binnengedeelte. Mannen en robots waren kratten aan het opstapelen en hij vroeg een van de mannen naar Krannon. De man bekeek hem koud van onder tot boven en spuugde op zijn schoen voor hij antwoordde.
‘Krannon werkt alleen in een grote opslagruimte.’
Het was een kort stevig mannetje in een verstelde overall met als enige uitdrukking een diepe somberheid. Toen Jason binnenkwam hield hij op met balen verslepen en ging op de dichtstbijzijnde zitten. De lijnen van ontevredenheid waren in zijn gezicht gegroefd en leken dieper te worden toen Jason hem het doel van zijn komst uitlegde. Al het gepraat over de oude geschiedenis van Pyrrus verveelde hem ook en hij gaapte openlijk. Toen Jason ophield, gaapte hij weer en verwaardigde zich niet eens om te antwoorden.
Jason wachtte een ogenblik en vroeg toen opnieuw: ‘Ik zei, heb je ook oude boeken, brieven, verslagen, of zoiets?’
‘Je hebt precies de goeie uitgepikt om lastig te vallen, vreemdeling,’ was zijn enige antwoord. ‘Als je met mij gepraat hebt krijg je verder alleen maar moeilijkheden.’
‘Waarom dan?’ vroeg Jason.
‘Waarom?’ Voor het eerst werd hij bezield door iets anders dan droefheid. ‘Ik zal je vertellen waarom! Ik maakte één keer een fout, eentje maar, en ik krijg straf voor mijn hele leven. Voor mijn hele leven — hoe zou jij dat vinden? Alleen ik, altijd in mijn eentje, moet zelfs bevelen van vreters aannemen.’
Jason hield zich in bedwang en hield de opwinding uit zijn stem.
‘Vreters, wat zijn vreters?’
De stompzinnigheid van de vraag deed Krannon versteld staan. Het leek onmogelijk dat er iemand kon bestaan die nog nooit van vreters had gehoord. Blijdschap haalde een beetje droefheid van zijn gezicht toen hij besefte dat hij een gehoor had dat één en al oor was voor zijn problemen.
‘Vreters zijn verraders — dat zijn ze. Verraders van het menselijk ras en ze zouden uitgeroeid moeten worden. Leven in de jungle. De dingen die zij met de dieren doen —’
‘Je bedoelt dat het mensen zijn — Pyrranen zoals jij?’ onderbrak Jason.
‘Niet zoals ik, meneer. Maak die fout niet nog een keer als je wilt blijven leven. Het kan zijn dat ik een keer in slaap gevallen ben toen ik wacht had en dat ik daarom nou aan dit baantje vast zit. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik het leuk vind of dat ik hen aardig vind. Ze stinken, ze stinken echt, en als we geen voedsel van ze moesten hebben, zouden ze morgen allemaal dood zijn. Dat is een moorddadig werkje dat ik met hart en ziel zou doen.’
‘Als ze jullie van voedsel voorzien, geven jullie zeker iets in ruil?’
‘Handelswaar, kralen, messen, de gewone dingen. Bevoorrading stuurt ze in kartonnen dozen en ik zorg voor de aflevering.’
‘Hoe?’ vroeg Jason.
‘Per gepantserde truck naar de plaats van aflevering. Dan kom ik later terug om het voedsel op te halen dat zij in ruil daarvoor neergelegd hebben.’
‘Mag ik met je mee bij de volgende aflevering?’
Krannon dacht een ogenblik na over het idee. ‘Ja, ik denk dat dat wel gaat als je gek genoeg bent om mee te willen. Je kunt me helpen laden. Ze zijn nu op de helft van de oogst, dus de volgende rit zal niet eerder zijn dan over acht dagen.’
‘Maar dat is nadat het schip vertrokken is — dat is te laat. Kun je niet eerder?’
‘Dat is mijn zaak niet, meneer,’ gromde Krannon en hij kwam overeind. ‘Dan ga ik en die datum wordt niet voor jou veranderd.’
Jason besefte dat hij alles wat hij in een keer uit de man kon krijgen te pakken had. Hij ging op de deur af, maar keerde zich om. ‘Nog een ding,’ zei hij. ‘Hoe zien die wilden, die vreters, eruit?’
‘Hoe weet ik dat nou!’ snauwde Krannon. ‘Ik handel met ze, ik bedrijf geen liefde met ze. Als ik er ooit een zou zien, zou ik hem ter plaatse neerschieten.’ Hij kromde zijn vingers en zijn revolver sprong in en uit zijn hand toen hij het zei. Jason ging stil naar buiten.
Terwijl hij op zijn bed lag, en zijn zwaartekracht-moede lichaam liet rusten zocht hij naar een manier om Krannon zo ver te krijgen dat hij de afleveringsdatum zou veranderen. Zijn miljoenen waren op deze wereld zonder deviezen waardeloos. Als de man niet omgepraat kon worden, moest hij omgekocht worden. Waarmee? Jasons ogen vielen op de kast waar zijn buitenwereldse kleren nog steeds hingen en hij kreeg een idee.
Het was ochtend voor hij terug kon naar het voedselpakhuis — en een dag dichter bij zijn limiet. Krannon nam niet de moeite van zijn werk op te kijken toen Jason binnenkwam.
‘Wil je dit hebben?’ vroeg Jason, terwijl hij de verschoppeling een platte gouden doos, ingelegd mt enkele diamanten overhandigde. Krannon knorde en draaide het om en om.
‘Speelgoed,’ zei hij. ‘Wat kan je ermee doen?’
‘Nou, als je dit knopje indrukt krijg je een vlam.’ Een vlammetje verscheen door een opening aan de bovenkant. Krannon wilde het teruggeven. ‘Wat moet ik met zo’n klein vlammetje? Alsjeblieft, hou het maar.’
‘Wacht even,’ zei Jason. ‘Dat is niet alles. Als je op de steen in het midden drukt, komt er zo’n dingetje uit.’
Een zwart balletje ter grootte van een vingernagel viel in zijn handpalm. ‘Een granaat, helemaal van ultraniet. Hard in knijpen en dan gooien — Drie seconden later explodeert hij met genoeg kracht om dit hele gebouw weg te vagen.’
Ditmaal glimlachte Krannon bijna toen hij naar de doos reikte. Destructieve en dodelijke wapens gaan erin als koek bij de Pyrranen. Terwijl hij ernaar keek, deed Jason zijn aanbod.