Hij lag naast de deur en vuurde schoten af in het stille bos. Het verwijderen van de pijl deed meer pijn dan het binnendringen. Jason vervloekte de pijn toen Krannon een verband aanlegde en bewonderde de doelbewustheid van de mensen die op hem geschoten hadden. Ze hadden zijn leven op het spel gezet om de vlucht er echt uit te laten zien. En zij riskeerden ook de kans dat hij zich tegen hen zou keren als hij geraakt was. Zij deden hun werk helemaal en grondig en hij vervloekte hen om hun nauwgezetheid.
Krannon klom behoedzaam uit de truck nadat Jason was verbonden. Hij laadde de rest snel in en startte de trein van trailers terug naar de stad. Jason kreeg een pijnstillende injectie en doezelde meteen in slaap toen zij weggingen. Krannon moest naar de stad geseind hebben terwijl hij sliep, want toen zij aankwamen wachtte Kerk hen op. Zodra de truck binnen de ringmuur was, rukte hij de deur open en trok Jason naar buiten. Het verband scheurde los en Jason voelde de wond opengaan. Hij klemde zijn tanden op elkaar; Kerk zou niet het genoegen smaken hem te horen schreeuwen van pijn.
‘Ik heb je gezegd in de gebouwen te blijven tot het schip zou vertrekken. Waarom ben je weggegaan? Waarom kwam je naar buiten? Je hebt met de vreters gepraat — is het niet zo?’
Bij iedere vraag schudde hij Jason door elkaar.
‘Ik heb met — niemand gepraat,’ wist Jason uit te brengen. ‘Ze probeerden me te pakken te krijgen. Ik heb er twee neergeschoten — en me toen verborgen tot de trucks terugkwamen.’
‘Je raakte er toen nog een,’ zei Krannon. ‘Ik heb het gezien. Goed geschoten. Denk dat ik er ook nog een paar geraakt heb. Laat hem gaan, Kerk, zij schoten hem in zijn rug voor hij de truck kon bereiken.’
Genoeg uitleg, dacht Jason bij zichzelf. Overdrijf het niet. Laat hem er maar even over nadenken. Nu is het tijd om van onderwerp te veranderen. Er is één ding dat zijn gedachten van de vreters afleidt.
‘Ik heb jouw oorlog voor je gevochten, Kerk, terwijl jij veilig binnen de ommuring was.’ Jason viel terug tegen de zijkant van de truck toen de ander zijn greep liet verslappen. ‘Ik heb gevonden waar jullie strijd met deze planeet eigenlijk om gaat — en hoe je hem kunt winnen. Laat me nou zitten, dan zal ik het je vertellen.’
Er waren meer Pyrranen om hen heen komen staan terwijl zij praatten. Geen van allen bewoog zich nu. Net als Kerk stonden ze als bevroren naar Jason te kijken. Toen Kerk sprak, deed hij dat namens allen.
‘Wat bedoel je?’
‘Precies wat ik zeg. Pyrrus vecht tegen jullie — letterlijk en bewust. Ga ver genoeg van deze stad vandaan en je kunt de golven van haat voelen die ertegen gericht zijn.
‘Nee, dat is verkeerd — dat kun je niet, want je bent er mee opgegroeid. Maar ik kan het wel, als ieder ander die op een of andere manier psi-gevoelig is. Onafgebroken wordt er een oorlogsverklaring naar jullie uitgestraald. De levensvormen van deze planeet zijn psi-gevoelig en zij reageren op dat bevel. Ze vallen aan en veranderen en muteren om wille van jullie vernietiging. En dat zullen ze blijven doen tot jullie allemaal dood zijn. Tenzij je een eind aan deze oorlog kunt maken.’
‘Hoe?’ snauwde Kerk en ieder gezicht vertoonde dezelfde vraag.
‘Door uit te vinden wie of wat deze boodschap zendt. De levensvormen die je aanvallen hebben geen redelijk intellect. Ze worden gedwongen om dit te doen. Ik geloof dat ik weet hoe ik de bron van deze bevelen kan vinden. Daarna is het zaak om zelf een boodschap over te brengen, en een wapenstilstand te vragen, voor een uiteindelijk staken van de vijandelijkheden.’
Er volgde een dodelijke stilte op zijn woorden, toen de Pyrranen deze gedachten probeerden te bevatten. Kerk bewoog zich het eerst en wuifde hen allen uit de weg.
‘Ga weer aan je werk. Dit is mijn verantwoording en ik zal het behandelen. Zodra ik uitgevonden heb wat hiervan waar is — als er al iets van waar is — zal ik er een compleet verslag van maken.’ De mensen dropen stilletjes af en keken nu en dan om.
20
‘Begin bij het begin,’ zei Kerk. ‘En laat niets weg.’
‘Er is weinig meer dat ik aan de concrete feiten kan toevoegen, ik heb de dieren gezien en hun boodschap begrepen. Zelfs heb ik met sommige geëxperimenteerd en ze reageerden op mijn mentale bevelen. Wat me nu te doen staat is de bron van de bevelen op te sporen, die deze oorlog op gang houden.
‘Ik zal je iets vertellen. Ik heb het nog nooit aan iemand anders verteld. Niet met gokken alleen ben ik gelukkig. Ik heb genoeg psi-vermogen om de waarschijnlijkheid te mijnen gunste te wijzigen. Het is een zwevende kracht die ik om voor de hand liggende redenen heb proberen te ontwikkelen. In de laatste tien jaar is het me gelukt aan alle centra die aan psi-onderzoek doen te studeren. Vergeleken met andere takken van wetenschap weten ze er verbazend weinig van. Elementaire psi-talenten kunnen worden ontwikkeld door oefening en er zijn wat machines ontwikkeld die werken als psionische versterkers. Eén hiervan, mits goed gebruikt, is een heel goede richtingzoeker.’
‘En zo’n machine wil je bouwen?’ vroeg Kerk.
‘Precies. Hem bouwen en mee de stad uit nemen in het schip. Ieder signaal dat sterk genoeg is om deze eeuwenoude strijd aan de gang te houden zal ook sterk genoeg zijn voor opsporing. Ik zal het volgen. In contact treden met de wezens die het uitzenden en trachten uit te vinden waarom ze dat doen. Ik neem aan dat je akkoord gaat met ieder redelijk plan, dat een eind maakt aan deze oorlog?’
‘Alles wat redelijk is,’ zei Kerk koud. ‘Hoe lang duurt het voor je deze machine gebouwd hebt?’
‘Een paar dagen maar, als je al de onderdelen hier hebt,’ zei Jason.
‘Doe het dan maar; ik zal het vertrek van het schip uitstellen en het hier in gereedheid houden. Als de machine klaar is, moet je dat signaal opsporen en aan mij verslag uitbrengen.’
‘Afgesproken,’ zei Jason en stond op. ‘Zodra er naar dit gat in mijn rug gekeken is, zal ik een lijst opstellen van de benodigde dingen.’
Een grimmige man zonder een glimlach, genaamd Skop, werd aangesteld als Jasons gids en bewaker. Hij vatte zijn taak heel ernstig op, en Jason begreep al gauw dat hij een loslopende gevangene was. Kerk had zijn verhaal aanvaard, maar dat garandeerde nog niet dat hij het geloofde. Met een enkel woord van hem kon de bewaker in een beul verkeren.
De kille gedachte kwam in Jason op dat dit ongetwijfeld naderhand gebeuren zou. Of Kerk het verhaal nu wel of niet aanvaardde, een risico kon hij zich niet veroorloven. Zolang er de geringste mogelijkheid bestond dat Jason met de vreters in verbinding had gestaan, mocht hij de planeet niet levend verlaten. De bosmensen waren naïef wanneer ze dachten dat zulk een doorzichtig plan als dit kon slagen. Of hadden ze er gewoon op gegokt dat het heel misschien toch een kans van slagen had? Zij hadden er in elk geval niets bij te verliezen.
Slechts de helft van Jasons gedachten werd in beslag genomen door zijn werk, toen hij de lijst opmaakte van het materiaal dat hij nodig had voor de psionische richtingzoeker. Zijn gedachten dwaalden in gesloten cirkels rond, zochten een uitweg die niet bestond. Hij zat er nu te diep in vast om alles zo maar in de steek te laten. Daar zou Kerk wel voor waken. Tenzij hij een manier kon vinden om de oorlog af te breken en het vretersprobleem op te lossen, zat hij voor zijn leven aan Pyrrus vast. Een heel kort leven.
Toen de lijst klaar was belde hij Bevoorrading. Met een paar vervangingen was alles wat hij mogelijkerwijs nodig kon hebben in voorraad en het zou gebracht worden. Skop zonk weg in een schijnslaap op zijn stoel en Jason, het hoofd gesteund met een arm tegen de trek van de zwaartekracht, begon een werktekening van zijn machine.
Jason keek plotseling op, zich bewust van de stilte. Hij kon de apparatuur in de gebouwen horen en stemmen in de hal buiten. Wat voor soort stilte —?