Stap voor stap gingen ze vooruit, steeds langzamer. Ongevoelig als de Pyrranen waren voor psi-druk werden zelfs zij zich bewust van de haatexplosie die voortdurend op hen afkwam. In het schip had Jason een hoofdpijn die langzaam verergerde.
‘Kijk uit!’ schreeuwde Kerk die ontzet naar het scherm keek.
De grot werd van muur tot muur gevuld met bleke beesten zonder ogen. Zij stroomden uit kleine zijgangen en leken letterlijk uit de grond op te rijzen. Hun voorste gelederen gingen in vlammen op, maar er kwamen er meer naar binnen geperst. Op het scherm zagen de kijkers in het schip de grot duizelingwekkend ronddraaien toen de cameraman viel. Bleke lichamen rezen omhoog en bedekten de lens.
‘Sluit de gelederen. Vlam wapens en gas!’ loeide Kerk in de microfoon.
Minder dan de helft van de mannen was nog in leven na die eerste aanval. De overlevenden beschermden zichzelf met de vlammenwerpers en gooiden met gasgranaten. Hun gesloten strijdpantser beschermde hen terwijl dit gedeelte van de grot volstroomde met gas. Iemand baande zich een weg door de lichamen van de aanvallers en vond de ontvanger.
‘Laat de bom liggen en trek terug,’ beval Kerk. ‘We hebben al genoeg verliezen.’
Een andere man keek in het scherm. De officier was dood. ‘Het spijt me,’ zei hij, ‘maar het is even gemakkelijk om vooruit te gaan als achteruit zolang we genoeg grasgranaten hebben. We zijn nu te dicht bij om nog terug te gaan.’
‘Dit is een bevel!’ schreeuwde Kerk, maar de man was uit het beeld verdwenen en de groep rukte verder op. Jasons vingers deden pijn waar hij ze om de leuning van de stoel geklemd hield. Hij trok ze los en masseerde ze.
Op het scherm wuifde de zwart-witte rots hem nog steeds tegemoet. Minuten gingen zo voorbij. Iedere keer als de beesten aanvielen werden er een paar gasgranaten meer verbruikt.
‘Iets voor ons — ziet er anders uit,’ hijgde de stem door de luidspreker. De nauwe grot liep langzaam uit op een enorme zaal, zo groot dat de muren in de verte verloren gingen.
‘Wat zijn dat?’ vroeg Kerk. ‘Zet een zoeklicht op dat rechtergedeelte daar.’
Het beeld op het scherm was wazig en moeilijk te onderscheiden, het signaal verzwakt door de rotslagen ertussen. Details konden niet duidelijk gezien worden maar het was duidelijk dat dit iets ongewoons was.
‘Nooit iets gezien dat hier op leek,’ zei de luidspreker. ‘Ziet eruit als een soort grote planten, minstens tien meter hoog — en toch bewegen ze. Die takken, tentakels of wat het ook zijn, wijzen naar ons, en ik krijg het akelige gevoel —’
‘Verschroei er een, kijk wat er gebeurt,’ zei Kerk. Het wapen vuurde en op het zelfde ogenblik rolde er een hevige golf van mentale haat over de mannen, die hen op de grond wierp. Zij wentelden van pijn, raakten bewusteloos en waren niet in staat te denken of te vechten tegen de ondergrondse wezens die zich in een nieuwe aanval op hen stortten. In het schip, ver daarboven, voelde Jason de schok in zijn geest en vroeg zich af hoe de mannen daar beneden dat overleefd konden hebben. De anderen in de controlekamer waren er ook door geraakt. Kerk stompte tegen de rand van het scherm en schreeuwde naar de mannen die hem niet hoorden. ‘Trek terug! Kom terug!’
Het was te laat. De mannen verroerden zich nauwelijks toen de zegevierende Pyrraanse wezens hen overspoelden, klauwend naar de voegen in hun pantser. Slechts één man bewoog, hij stond overeind en sloeg de wezens weg met zijn blote handen. Hij strompelde een paar meter verder en bukte over de wriemelende massa voor zich. Met een ruk van zijn schouders trok hij een andere man overeind. De man was dood, maar het pak zat nog steeds op zijn schouders. Bloederige vingers frommelden eraan en toen werden de beide mannen bedolven onder een golf des doods.
‘Dat was de bom!’ schreeuwde Kerk tegen Meta. ‘Als hij de afstelling niet heeft veranderd, staat hij nog steeds op een minimum van tien seconden. Uit de buurt met het schip!’
Jason had net genoeg tijd om terug te vallen op de versnellingsbank voor de raketten ontbrandden. De druk leunde zwaar op hem en bleef toenemen. Hij kon niets meer zien, maar verloor zijn bewustzijn niet. De lucht gierde langs de romp, het geluid hield op toen zij de atmosfeer achter zich lieten.
Net toen Meta snelheid minderde barstte er een gloed van licht op het scherm. Het werd onmiddellijk weer zwart toen de ontvangers op de romp doorbrandden. Ze schoof de filters op hun plaats, drukten toen op de knop die de nieuwe ontvangers in stelling bracht.
Ver beneden, in de kokende zee, vulde een opstijgende, paddestoelvormige wolk van rook en vlammen de plek waar enige seconden daarvoor het eiland nog geweest was. Alle drie keken zij ernaar, zwijgend en onbeweeglijk. Kerk herstelde zich het eerst.
‘Naar huis Meta, en zet het hoofdkwartier op het beeld. Vijfentwintig mannen dood, maar zij hebben hun plicht gedaan. Zij hebben die beesten uitgeroeid, — of wat het ook waren — en de oorlog beëindigd. Ik kan geen betere manier bedenken om te sterven.’
Meta zette de koers uit en riep toen het hoofdkwartier op.
‘Krijg geen verbinding,’ zei ze. ‘Ik krijg wel een robotlandingssignaal, maar niemand beantwoordt de oproep.’
Er verscheen een man op het lege scherm. Hij droop van het zweet en had een gejaagde blik in zijn ogen. ‘Kerk,’ zei hij, ‘ben jij daar? Kom onmiddellijk hierheen met het schip! We hebben de vuurkracht nodig bij de perimeter. De hel is een minuut geleden losgebroken, een algemene aanval van alle kanten, erger dan ik ooit heb gezien.’
‘Wat bedoel je?’ stamelde Kerk ongelovig. ‘De oorlog is voorbij. We hebben ze verschroeid, hun hoofdkwartier is volkomen vernietigd.’
‘De oorlog is erger dan ooit!’ snauwde de andere man. ‘Ik weet niet wat je gedaan hebt, maar het heeft hier alle poppen van de hel aan het dansen gebracht. Hou op met praten en breng dat schip terug!’
Kerk draaide zich langzaam om naar Jason, zijn gezicht vertrokken van ruwe, dierlijke woestheid.
‘Jij! Jij hebt het gedaan! Ik had je de eerste keer al moeten vermoorden. Ik was het van plan, en nu weet ik dat ik gelijk had. Jij bent als een pest geweest sinds je komst, je hebt dood en verderf om je heen gezaaid! Ik wist dat je het verkeerd had en toch liet ik me door je slangentong overhalen. Kijk nou wat er gebeurd is. Eerst dood je Welf. Dan vermoord je die mannen in de grot. En nu die aanval op de ommuring — ieder die daar zal omkomen heb jij vermoord!’
Kerk kwam op Jason af, langzaam, stap voor stap, met van haat vertrokken gezicht. Jason week achteruit tot hij niet verder kon, zijn schouders kwamen tegen de kaartenkast. Kerks hand schoot uit, geen echte vuistslag, maar een harde klap. Hoewel Jason meebewoog sloeg hij toch in zijn volle lengte tegen de grond. Zijn arm kwam tegen de kaartenkast, zijn vingers vlakbij de verzegelde buizen waar de ‘sprong’matrijzen in zaten.
Jason greep een van de zware buizen met beide handen vast en trok hem eruit. Hij sloeg hem met al zijn kracht in Kerks gezicht. Dat deed de huid op zijn jukbeen en zijn voorhoofd scheuren en het bloed stroomde uit de wond. Maar het hield de grote man niet in het minst tegen. Zijn glimlach kende geen genade terwijl hij zich vooroverboog en Jason op zijn voeten zette.
‘Vecht terug,’ zei hij. ‘Dat plezier wil ik er nog bij hebben als ik je dood maak.’ Hij haalde de granieten vuist naar achteren, die Jasons hoofd van zijn schouders moest slaan.
‘Toe maar,’ zei Jason en stribbelde niet meer tegen. ‘Maak me maar dood, het is een koud kunstje. Noem het alleen geen rechtvaardigheid. Welf stierf om mij te redden, maar de mannen op het eiland kwamen om door je eigen stompzinnigheid. Ik wilde vrede en jij wilde oorlog. Nou, je hebt het. Maak me maar dood om je geweten te sussen, want de waarheid is iets dat je niet onder ogen kan zien.’
Met een brul van woede liet Kerk zijn mokervuist neerkomen.
Meta greep de arm met haar beide handen vast en ging er aan hangen, ze duwde hem opzij voor hij neer kon komen. Zij vielen alle drie en Jason werd half verpletterd.