Надзя адчувала, што некалькі ўзаемных вострых рэплік, і святочны, узнёслы настрой пасля канцэрта можа быць цалкам сапсаваны. Напэўна, і ў яго ўзніклі такія ж думкі. Бо Маэстра адпусціў Надзю.
– Ты проста стамілася! – сказаў ён памяркоўна. – Дзіва што, такая праграма! Але які канцэрт атрымаўся! – шчасліва – засмяяўся, вяртаючыся ў думках да пачутага. – Надзя, сёння ты спявала так, як, напэўна, спяваюць анёлы. Перад тым, як пакінуць зямлю і вярнуцца на неба…
– Або калі нехта памёр і яго аплакваюць, адпяваюць. Праўда? – дадала яна, гледзячы пры гэтым у люстэрка і сціраючы з вуснаў яркую памаду. Сказ, па сваёй сутнасці пазбаўлены ўсялякай літасці, але прамоўлены з мілай усмешкай на твары, дзейнічаў мацней, чым калі б ён быў выказаны суровай і ўнурыстай паненкай.
– Ну навошта ты так?! – нават разгубіўся ён.
– Проста развіваю далей тваю думку. Толькі і ўсяго…
– Надзя, з табой нешта робіцца. Я цябе такой калючай і не памятаю. Раней ты была іншай…
«Так. Раней я была анёлам, з якім можна весці сябе як заўгодна. Бо анёл заўсёды будзе цярпець і трываць. А цяпер я перастала ім быць. Паглядзела б, які ты зробішся, калі тыднямі і месяцамі будзеш чакаць нечыіх званкоў!»
– Прабач, я цябе не праводжу. У мяне прызначана вельмі важная сустрэча…
«А мяне твае сустрэчы не хвалююць! Дурніца, а я яшчэ вагалася, – з дакорам падумала яна. – Як цікава атрымліваецца: гераіня вечара пасля шумнага поспеху ў гордай адзіноце дабіраецца ў свой мікрараён. Гэта знак удзячнасці захопленага і шчаслівага аўтара…»
– Я патэлефаную заўтра, і мы ўсё дэталёва, падрабязна абмяркуем. Добра?
– Добра, – згадзілася Надзя спакойна, амаль абыякава, седзячы перад люстэркам і знімаючы з твару рэшткі грыму. «Наогул ты – цень, прывід, якога няма насамрэч, – унушала яна сабе. I яму – таксама. – Ты знік з майго жыцця. Для мяне ты болей не існуеш…»
– Дарэчы, Надзя, – Маэстра зноў прысеў каля яе грыміравальнага століка, – калі мы з табой сустрэнемся? Мы так даўно не бачыліся… Не на рэпетыцыі, а ў цябе ці, напрыклад, у мяне. Я паспеў ужо засумаваць без цябе…
Маэстра паклаў сваю руку на Надзіну, але яна паціху вызваліла яе. Ён уважліва зірнуў, але твар спявачкі, адбіты на шматлікіх паверхнях люстэрка, нічога яму не сказаў.
«Ага, ён засумаваў! Увесь з гора высах! Учарнеў, адразу відаць! «Сустрэнемся!» А як жа… А потым ты знікнеш на тыдзень ці два, а я зноў буду плакаць па начах? Ну, не! Сада-маза… з відавочным ухілам», – падумала яна, а ўголас сказала:
– Вось заўтра і ўдакладнім.
Надзя не хацела псаваць настрой. Ні яму, ні сабе. Такія ўдалыя творчыя вечарыны здараюцца ў жыцці нячаста, каб уражанне ад яго мог сапсаваць былы каханак. Няхай сабе і таленавіты кампазітар.
Частка чатырнаццатая
Скрыпач
Трымаючы аберуч шыкоўныя букеты, Надзя нарэшце выйшла са службовага ўвахода канцэртнай залы. Белая «Аўдзі» скрыпача стаяла недалёка ад будынка. Андрэй сапраўды яе чакаў. Усе кветкі трымаць цяжка, таму большую частку яна аддала свайму нечаканаму спадарожніку. Андрэй узяў букеты, асцярожна паклаў іх на задняе сядзенне. Прымацаваў унутры машыны чахол з яе канцэртнай сукенкай.
Потым адчыніў перад Надзяй пярэднія дзверцы машыны: «Прашу!» Дачакаўся, пакуль яна сядзе, захлопнуў дзверцы, а сам уладкаваўся за стырном. Спявачка нечакана падумала: «А вось і першыя прыкметы каралеўскага жыцця з’явіліся! Можа, Ірачка праўду казала?»
Халоднае лістападаўскае надвор’е бадзёрыла, стомленасць аціхла, і таму не хацелася вяртацца дадому, паглыбляцца ў звыклы, будзённы свет. Водгулле музыкі і перажытых эмоцый яшчэ жыло ў душы.
Горад ужо сцішыўся, супакоіўся і паціху засынаў. Напаўпустым праспектам яны ехалі ў бок Надзінага мікрараёна. «Трэба пакрыху адкладваць грошы або знайсці прыстойны кантракт. І памяняць кватэру, перабрацца бліжэй да цэнтра. Статус абавязвае… Заслужанай артыстцы так доўга ехаць на ўскраіну, у спальны раён, як на мой погляд, непрыстойна. Але амаль уся інтэлігенцыя ў нашым мікрараёне жыве…» – думала яна.
Яны трохі памаўчалі, ды цішыня не прыгнятала няёмкасцю ці недарэчнасцю. Трохі гаварылі – Андрэй відавочна хацеў развесяліць яе і распавядаў байкі і смешныя гісторыі з апошняга падарожжа іхняга ансамбля ў Іспанію. Пад’ехаўшы як раз да Надзінага пад’езда, яны колькі хвілін яшчэ пасядзелі ў напаўцёмнай машыне.
– Прабач, дарагі рыцар, – доўжыла Надзя ўзяты пасля канцэрта жартаўлівы тон, – але дахаты цябе не запрашаю. Дзіця ўжо спіць…