Кіра вярнулася з ваннага.
— Зачыні, Сьцяпан, акно. Я распараная, магу застудзіцца, — загаварыла яна, як бы ў нічым не бывала. — У нас працякае кран. Ты пазвані ў адміністрацыю, каб далі новую пракладку. Не забудзь таго, Сьцяпан.
— Ага...
— А працу давядзецца табе зьмяніць, — Кіра вярнулася да недаказанага. — I то зь першага. Заўтра пагаворым аб гэтым з татам. Хадзем ужо спаць. Позна, па ілбе й носе расшмароўвала яна сабе крэм.
"Вада супакойвае", — Сьцяпан нічога не адказаў ёй.
Яна дадала:
— I я вазьму сабе працу.
— Ты, Кіра, ужо працуеш.
— Перастань, Сьцёпа! — абліла яго гнеўным позіркам. — Не мая ў гэтым віна, i трэба забыць...
— З кім ты дабілася таго?
— Я не казала табе?
— Не.
— Са старшынёю.
— З гэтым падлам?!
— А з кім ты думаў?
— Гэта яго агарод там? — дапытваўся ён. Адчуваў Сьцяпан, як у ім усё недзе апускаецца, як мярцьвеюць яму ступні і дзеравянее патыліца, па— дзіцячаму дрыжыць барада.
— Яго.
— Я заб'ю цябе, Кіра.
— Але перад тым — пасьпі.
— Кіра-а!!.
Яна схапілася.
— Мама!! — крыкнула Кіра, упёршыся плячыма ў сьцяну. — Не дурэй, Сьцяпан, ну!
У дзьвярох зьявілася цешча. Яна шмат чула, й гэта было відаць па яе зусім ня сонным твары.
— Чаго ты хочаш ад яе? — старая грузна прасунулася дапераду. — Ня муч ты нас! Адкуль і ўзяўся ён такі? Ах, Божа мой, Божа!..
— Хто каго тут мучыць?! — выскаліўся Сьцяпан.
— Ты што хацеў ёй зрабіць?
— Даць, курве, па мордзе!
— Што ты сказаў?! — загрымеў з глыбіні спальні цесьць.
— Тата! — віскнула Кіра, й гэтага было ўжо дастаткова.
Сьцяпан ступіў да жонкі й замахнуўся на яе.
— Ста-ань!!! — цесьць з ашаламляльнай лёгкасьцю падскочыў да Сьцяпана й схапіў яго за грудзі. — Табе жыць абрыдла, га?!
— Пусьцеце-е! — вытузваўся Сьцяпан. — Я йду ад вас.
— Нікуды ты ня пойдзеш, паганец! — прасіпеў стары.
— Але. Змарнаваў дзяўчыну, й цяпер ён пойдзе сабе гуляць, — сакатала цешча. — Хто яе зноў замуж возьме? Разумны які знайшоўся!
— Я болей ня муж ёй.
Кіра закурыла. Яна выглядала на курку, якую выгналі з рассадніка; ад крыўдьI забылася выкрычацца.
— Ну, гаўняк, абсядзь, кажу табе! — цесьць цяжка адступіўся, як бы спадзеючыся разьюшанай бойкі. — А ты дзе ўночы цягалася?! — вызьверыўся ён на дачку. Сьцяпан здагадаўся, што стары карыстаецца прыёмам нікому не прызнаваць рацыі; знакаміта суцішыў ён авантуру. — Куды ты бегала, цябе пытаю?!
Спрытная, Кіра вінавата маўчала.
— Ну, Кірачка...
— Выйдзі, Альбіна, — цесьць у гневе называў старую Альбінай, пасьля чаго яна не адзывалася. З гэтым імем зьвязаная, відаць, абразьлівая ёй прыгода.
Наступіла цішыня, у якой чуліся перабрэхі сабакаў у панадворках.
Калі засталіся ўдваіх, Кіра сказала:
— Сьцяпан, выслухай мяне да канца.
I гэта паўстрымала яго.
— Слухаю.
— Памятаеш, Сьцяпан, як старшыня гасьцяваў у нас у Каляду?
— Так.
— Ён быў тады адзін.
— Так.
— Бяз жонкі.
— Каб прымерыцца да цябе, — упікнуў яе Сьцяпан.
— Тут i ўся загадка, — Кіра не прыняла яго выкліку.
— Якая?
— Ён — імпатэнт, — сказала яна грубую дурноту, але з крышынкай зьдзеклівасьці на вуснах.
— Гэты буйвал? Не хлусі, Кіра! — ухапіўся ён за нешта нечуванае.
— Сьцяпан, — яе аблічча пасуровела. — Я не здрадзіла й ня здраджваю табе. Прашу: павер ты мне. I калі-б ня гэтая няшчасная выпадковасьць, нам лягчэй даўся-б той паварот жыцьця, на якім абое мы апынуліся. Я ўчыніла табе, Сьцяпанка, гідасьць не таму, што яна сапраўды адбылася, але таму, што ты наткнуўся на яе.
— Усё роўна, што на каровін ляпняк, — ён зласьлівіў ёй. Яго хіліў сон, i гэта была добрая пазнака.
— Бачу, што няхутка мы зможам быць сардэчнымі сабе.