— Гэ-гэ-гэ-гэ-гэ-га-га...
— Як вам ня сорамна, людзі?! — гнеўна рэплікаваў Сьцяпан. — Як вы так можаце?!
— Тое, што ты мог, гэ-гэ-гэ, дык i я, гэ, гэ, ма-а-агу-уу, га-га-га-га!.. Не, Зіна? Лічы — на тваё вясельле мы зьбегліся, га-га-га...
Яна, наліўшыся крывёю ад абурэньня, зграбна ўстала й, не пасаромеўшыся адкрытых грудзей, падыйшла да гэтага Локіса (так празывалі яго мядзьведзепадобенца).
— Я табе, Локіс, морду наб'ю, — i яна ляснула далоняй па яго надзьмутай шчацэ. Удар атрымаўся гулкі; тлум загудзеў у знак прызнаньня. — Ты лепей сабе нагавіцы падперажы, бо на кульшы апусьціліся яны...
— Брава! — начны стораж лёгка выклікаў авацыю. — Брава, бра-ава-а— аа!..
Зіначка паўтарыла ўдар.
— Міліцыя! — крыкнулі дзесьці, відавочна, на ўсходах.
Учынілася гвалтоўная звалка, калі ўсе кінуліся да сваіх пакояў.
— О Божа, ногі! — рыкнуў барытон.
— Рука! Руку мне паломіце!.. — пішчаў галасок.
— Пусьці маю спадніцу, асталопень! — прабубніла баба.
— Зубы! Растопчаце зубы, быдла! — круціўся стары й разьлезлы.
— Ах, зноў абцас адваліўся.
Няхутка зьявілася двух пад службовымі шапкамі i ў сініх плашчох, пераціснутых ганаровымі пасамі з капыламі кабураў. За іх плячыма радасна буркаў кадравік.
— Гэта ён — вас? — зьвярнуўся старшы сяржант да Зіны, кіўнуўшы галавою ў бок Сумленевіча.
— Што — ён мяне? — насьцярожылася яна.
— Яшчэ пытаеце?! — паморшчыўся старшы сяржант.
— Ён! Ён! — пацьвердзіў кадравік. — Так, ён.
— Ну, дык як? — карпянеў службовец.
— Усё гэта няпраўда! — плакліва прастагнаў Сьцяпан. Ён даходзіў да сябе.
— Вы, дазвольце ведаць, што маеце на ўвазе? — ступіла да старшага сяржанта Зіна, няўклюдна засланяючы ахлапінкамі матэрыі цалкам кругленькі станік.
Малодшы сяржант аслупянела чмхнуў, аж заскрыпелі ад таго рамяні на ім.
— Вы ня бойцеся яго, — сурова заявіў старшы, бліснуўшы вокам на Сумленевіча. — Колька, стань каля гэтага тыпа! — загадаў ён малодшаму, які, неяк скрадліва, наблізіўся да падазронага. — Пойдзем, грамадзянка. Усё высьветлім у камісарыяце. Колька, выклікай па радыётэлефоне крымінальнага тэхніка, каб склаў сытуацыйны плян здарэньня.
— Адну хвіліначку, пане сяржант, — пратэставала Зіна з зайздроснай энэргічнасьцю. — Чаму гэта ганьба й людзкі сьмех павінны на мяне адну асесьці?! Узважце, сяржант, што ў гэтай скандальнай бойцы ўдзельнічалі шматлікія асобы. Досыць кінуць вокам на запарожжа, каб здагадацца, што я не выдумляю таго, — яна накіравала зрок міліцыянтаў на страшэнны натрус: скаліўся зубны пратэз, гібеў адарваны абцас, скруцілася вужакай панчошная гумка, дзьмуўся чайнік, які намачыў пад сябе, i іншая драбяза. — Во, колькі дабра...
— Яна жартуе, пане старшы сяржант, — кадравік пасунуўся зьбіраць пагубленае. — У яе грудзі парваныя... Яна... яна...
— Не чапайце! — супыніў кадравіка старшы. — Няхай усенька ляжыць, як ляжыць.
— Аж гэтулькі насыпалася з вас... — зьдзіўляўся малодшы сяржант.
— Ён абражае мяне, пане старшы! — яна тыцнула пальцам у міліцыянта.
— Мне дваццаць гадоў, калі хочаце ведаць...
— Добра, добра, — старшы сяржант вытрашчыўся. — Што вы тут рабілі ў мужчынскім туалеце ды хто распаласаваў вам блюзку, га! I чаго з вамі тут гэты грамадзянін? — ён паглядаў: то на Зіну, то на Сьцяпана. — Адказвайце!
— Я ўцякла сюды! Каб мяне не забілі! — яна павярнулася да Сумленевіча:
— I гэты недарэка, відаць, забіўся ў туалет, замест хвастаць па пераносіцах...
— Ён дабіраўся да цябе! — расхваляваўся, бы певень, кадравік. — Пра якую гэта бойку ты гародзіш пану?
— Я не магу таго слухаць, пане старшы сяржант! Каму я што дрэннае ўчыніла, каб плёткамі мне сьвет завязваць? — абараняла сваю рэпутацыю дзяўчына. — Самі, пане міліцыянт, паглядзеце, што счаўплося...
Старшы сяржант прыгледзеўся да кадравіка.
— Не, гэта сон, — балбатаў кадравік. — Нечуванае махлярства...
Малодшы сяржант зайшоў кадравіка ззаду й стаў за ім,
раскірачыўшыся.
— Гаварэце, што тут здарылася? Хто з кім біўся?
— А чорт іх ведае, пане сяржант! Блюзку, во, змарнавалі...
— Ніякай бойкі, пане, не было... Зьбегліся, каб...
— Зьбегліся? Колька, выклікай крымінальнага тэхніка! Звані: групавы пабой, — і да дзяўчыны: — Хто вас пакрыўдзіў?
— У замяшаньні хіба ўгледзіш, хто, каго й за што?
— Цікава, цікава... — сяржант падыйшоў да Сумленевіча.
— Я, пане сяржант, ішоў зубы пачысьціць...
— Каму? — не ўтрываў перад Сьцяпанам малодшы сяржант. Ён па— хлапечаму расьсмяяўся й, прысеўшы на крэсла, узяўся выклікаць па радыётэлефоне камэндатуру.
Тым часам Сьцяпан тлумачыў, выймаючы з кішэні пінжака шчотачку й зубную пасту, як гэта ён намерваўся адбыць у прыбіральні ранішні туалет.