Да чырвані ягадаў
i зеляніны лісця дадаў
таксама i снег свой колер:
усё ты маеш цяпер,
куст на Шарлотэнштрасэ.
За ноч перамог
усе воблакі, а цяпер
трэба з нябёсаў самому знікаць:
ясны месяц.
Размокла:
перадрукоўвае дождж
нанова газету.
У тым акне —
злева направа,
у гэтым — справа налева:
мкнуцца
гурмою аблокі —
i ўсе на ўсход.
Ля кірхі святога Міколы
спыніўся на момант
між голым дрэвам
i надмагіллем
з гатычнымі літарамі.
Адвячорак.
Сцяжынай дайшоў да ракі:
ні моста, ні кладкі.
Далей магчыма
ісці адно толькі
вадою ці — па вадзе.
Адліга.
Мяшаецца, што было,
што будзе.
Танцуе свой танец
i ў невымернасць
уцягвае свет
завея.
Падаюць кроплі з дрэва:
снег —
сіта.
Выпхнуў на ўскрай затокі
качак i лебедзяў ціхамоўчкі
нелітасцівы лёд.
Канчаецца студзень.
Паволі
мяняюцца месцамі
дзень i ноч.
Хоць шый з гэтых латак
апратхі!..—
ускуранелі
кляныя лісты: зіма.
Лёд на рацэ.
Падаецца
бераг да берага
у адведкі.
Здаволіўся.
Пазірае,
з кім падзяліцца піцай:
румянашчокі хлопчык
на Лімэрштрасэ.
Частка — пад лёдам,
частка — над лёдам:
палонны
чарот.
А летам тут любата!..
Пад паветкай
лаўкі — прытулак пусткі.
Адліга.
Вада
разводзіцца з снегам.
Вагаюцца цені ля вогнішча —
вырашаюць,
што лепей:
згарэць ці застацца?
У адной руцэ цяжка,
ну а дзвюма няёмка:
нясе ў калысцы-кашы
маленькая мама
дзіцёнка.
Начныя завулкі.
У гуку
пытаецца водгук:
«Хто тут?!.»
Выпаў у снег аловак:
цяпер
пішыцеся, вершы, самі!..
Ляцяць угору цукеркі.
У маляваных масках
блазнуе
i цешыцца з блазнавання
гановерскі карнавал.
Нагледзеліся на людзей?!.
Ca слупа
здзіраюцца здаўненыя афішы.
«Цяпер i памерці не страшна»,—
гаворка
у новым тысячагоддзі.
Кратаю важкую клямку
зачыненай кірхі.
A звоніць!..
Адна адной падавалі
прысягі, што будуць
трымацца дарэшты разам?!.
Цагліны
старой камяніцы.
Прачнуўся ўначы.
Стукацяць
настойліва ўдалечыні
цягніковыя колы.
Зважыў
i шчодрай рукою яблык
дадаў звыш вагі:
гаспадарскія жэсты.
Крама адзення.
Зайшоў,
зазірнуў у люстэрка,
выйшаў:
на сёння досыць.
Вечар.
Ад на за адною міма
праносяцца аўтамашыны —
доказы ў нейкай спрэчцы.
«Ці ў гэты бок дзьму?..» —
ў чарацінаў
пытаецца вецер.
Ківаюць: у гэты... у гэты...
Далека зайшлося.
Не хопіць
ужо, каб вярнуцца дадому,
дня.
Крэсліць на паваротках
крэйдай свае адзнакі
разносчык рэкламы:
сабе на памяць.
Паклалася ў рад
i — ў радасць:
чырвоная чарапіца.
«Ну а далей што?..» —
ў сяброўкі
дапытваецца сяброўка.
Дзявочыя таямніцы.
Вось так
i вось так!..— павучае
матуля дзіцёнка.
Аб лаўку вагона
стукаецца пярсцёнак.
У куксінах:
i калi
вы ўжо навучыцеся, як трэба
расці, гарадскія дрэвы?!.
Пацягне раз ён,
раз яна...
Дзеляцца між сабою
хлапец i дзяўчына
адной цыгарэтаю —
бы пацалункам.
Над дахам — маладзічок,
над дзвярыма — падкова:
бліскучая рыфма!
Гляне ў акно i зноў
схіліцца над чыімсьці
адзеннем кравец:
атэлье перашыву.
Снег i трава:
то яна наверсе,
то ён.