Высокія вокны:
адны
свецяцца самі,
другія –
маладзіком.
Змешваюцца з людскою
гамонкай
вароніны галасы:
гановерскае разнамоўе.
Цягнецца дым.
Труба
вядзе перамовы з хмарай.
Ходзіць штодня
тою самай дарогаю
i ўсё адно
нешта знаходзіць:
венік.
Жмурнее.
Далечыня
ўкладае сябе
ў сарцавіну рэчаў.
Накрапвае дождж.
У вежаў
спічастыя шапкі.
Так, так,— стукацяць
па бруку абцасікі.
Азірнуцца?
Прадвесніцца.
Дрэвы
ўслухоўваюцца ў вестку,
пні — ў немату.
Употай зірнуў на мяне
i тут жа
схаваўся за хмарамі:
дзённы месяц.
Ледзь ад зямлі —
a ўжо
адужвае леташкюю лістоту:
трава.
І трохі пагрэўся,
i трохі замёрз:
гараджанін
на першым сонцы.
«I што за пачвара?!.» —
крычаць
узбураныя вароны:
знікае
за дрэвамі верталёт.
Які іерогліф!..
Уклала ў яго вярбіна
свой жыццяпіс.
Крапае дожджык.
Ля плота мокне
леташняя трава.
«Бывай!..
Я вяртаюся ў горад»,—
сцежка
развітваецца з ракой.
Сонца ўзыходзіць.
Акно з акном
дзеліцца адлюстраваннем.
Стаілася ў зацені дома —
відаць,
чакае змяркання:
шэрань.
То снег,
то імжа,
то яснота —
адну за адною абноўкі
прымервае краявід.
Бэз у зялёных пупышках:
падрыхтаваў
вясне падарункі.
Спрачаецца з хваляю хваля:
цярпліва
ix выслухоўвае глыбіня.
Сонца ўздымаецца.
Цэлы дзень
будзе вучыць вас бачыць,
сляпыя пупышкі.
Сарваўся з таполі i зноў
вымкнуў угору:
грак
на паветраных горках.
На чорным — зялёнае,
на зялёным — зноў чорнае:
абвяргае паверхню крот.
Стукаецца нецярпліва
ў нязрушную брукаванку
дождж красавіцкі:
кліча
траву на спатканне?!.
Вясна на дварэ!..
У бульбы
цікаўныя вочкі.
Зрываюцца з вецця
ў рачную плынь
важкія кроплі:
паспелі?!.
Пагодлівы вечар.
Стралою
імчыцца матацыкліст —
узрушвае вецер.
Кракае качка:
збягае
па стромкіх прыступках
голас.
Нямое загаварыла!..—
Зазелянеў
рунню палетак.
Мые акно гаспадыня.
Дождж
насоўваецца —
каб пасобіць?!.
Пайсці па чырвоным бруку
альбо па чорным?..
Пайшоў па абодвух:
дождж.
Вясёлка над горадам!..—
Зрок,
што бачыць усё
шчасліва.
І ў полі аб'явішся, крот,
i ў садзе:
цікава,
што на т ы м свеце?!.
То холад, то цеплыня.
Вароны — i тыя
гутараць пра надвор'е.
На шыбіне дажджавыя
кроплі— акенцы
бястварай увагі.
Лопаецца на каштане
пупышка:
ого як няпроста
вылузвацца з абалонак!..
Ведаю, ліст.
Ну, перагортвай!..—
чытае вецер
у скверы з дзяўчынай
кнігу.
Тут ён, дол, тут!..—
абвяшчаюць кроплі
наступніцам навіну.
На ганку Марткірхі сынку
завязвае мама,
укленчыўшы, чаравічак.
Нядзеля ў траўні.
Прыхінулася да вушака
i глядзіць
прадаўшчьіца марозіва
на аблокі.
Вышэй i вышэй —
i калі ўжо будзе
відаць, навошта расці,
таполя?!.
Чмель адлятае.
«Ужо?!.» —
уздрыгвае кветка.
Еду на ровары
у невядомасць —
мінаю
квітнеючы рай.
Хто парушае
яе ціхамірную плынь?!.—
рака
абураецца вадаспадам.
Старая чыгунка.
Па рэйках
соўгаюцца мурашы.
Схіліў набок галаву
i дзівіцца на казюрку:
хіба яна варта тваёй увагі,
чырванагруды певень?!.