Чакаецца дождж?..
Няспешна
ідзе ўзбярэжжам ракі
пажылая пара:
у дол
упіраюцца парасоны.
Кірха-руіна:
гром
гутарыць з камянямі.
Бліскае.
У трапяткіх
трэшчынах вокны.
Цокаюць звонка
падковы па бруку:
на годных конях
годна сядзяць i ловяць
усеагульную ўвагу
гановерскія паліцыянты.
Узяў i аддаў:
заняты
сапраўднаю справаю
экскаватар.
Цяпер мы амаль аднагодкі!..
Стаў на калені —
гуляю з дзіцем.
З важкай аздобай
ідзе паўз пляц
паважная гаспадыня —
са звязкай ключоў
на шыі.
Скончыўся дождж.
Цякуць
адкінутыя адлюстраванні.
І сонца ўзышло,
a ўсё роўна свеціш,
неслух-маладзічок.
У Залатым завулку
даносяцца з кірхі
гукі аргану:
ix галубы ўхваляюць,
шпакі пераймаюць,
a вераб'і выказваюць наконт ix
крытычныя меркаванні.
П'е піва,
чытае газету:
на ганку
сядзіць гаспадар.
Заслужаны адвячорак.
Дзве маладзіцы на развітанне
дораць адна адной
пацалунак:
у звечарэлым сонцы
свецяцца вусны.
На камень каля стаўка
прымасціўся крумкач:
слухае жабіны песнаспевы.
Не будзеш хваліцца цяпер,
хмарнеча,
што ты — нябёсы.
Раптоўны вецер.
Лодка ў рацэ:
палова — ў адлюстраванні,
палова — ў люстэрку самім.
«Хай толькі падступяцца!..»
Грозяцца хвалям
з берага важкія камяні —
антыхвалі.
Паспела —
й займела душу?
Ў жоўтай грушы
гаспадаруе аса.
Брама на могілках.
Колькі
людзей упусціла!..
Выпусціла колькі?!.
Сціраецца горад:
у абяцанне
ўкладаецца далечыня.
Цяціва напялася,
З мноства імгненняў
вылучы зараз адно i злучы
з мэтай,
бясхібна абранай,
гановерскі лучнік!
Ідзе, зазірае ў вітрыны
i ловіць
свае адлюстроўванні:
прыгажуня?!.
Яблык упаў.
Шукае
галіна ранейшую раўнавагу.
Сонца зайшло,
а камень
дыхае цеплынёю:
удзячная памяць.
Ветраны дзень.
Атуляе
цішай намоленаю
Маркткірха.
Па-над чырвоным дахам
узнесла ўрачыста рабіна
чырвоныя гронкі:
восень.
Сонца скупее.
I тут, i там
агінаю цені.
Ноч i чыгунка:
жалеза
грукае аб жалеза.
He выпусці!..
Над слатою
вецер нясе маляўнічы
кляновы ліст.
Дыхнула першаю сцюжаю:
кожны
ліст сам.
Вітаюцца між сабою
праз шкло вітрыны
знаёмыя гаспадыні:
уголас,
ды безгалоса.
Дубовая бочка.
Пабачыць —
i то прыемна.
Трохі раней ці пазней —
сцярушыць
i з клёну, i з ліпы
лісты лістапад.
Нізкае сонца.
Зямлю
засяляюць цені.
Вуліцы з бежанцамі:
шукаюць
лісты прытулку.
Імглою вачэй
узіраецца праз акуляры
ў імглу адвячорка:
бабуля.
Быльнік у шэрані:
у навіну
гэтакая аздоба?!.
Свae лісты разгубіў,
затое
займеў кляновы:
ці вартая мена?
Вартая, хмыз!..
Блукаю сцямнелымі вуліцамі.
З вітрын
глядзяць узорныя людзі.
Вяршаліны пакруціла,
a лісце не падмяла —
не яе работа:
віхура.
Свеціцца пустатою
кавярня ў імгле:
зайду,
парадую гаспадыню.
Лісты — у апёках:
з марозам змагаецца
крапіва.
Вяду з сабой
мглісты месяц.
У згадках
колішнія паэты.
Рана змяркаецца.
Ca старою
бярэзінаю сарока
дзеліцца нейкаю навіной.