Глядзяць у начное
акно ліхтары:
i колькі
вас у мяне ўсіх, цені?!.
Я ўгору,
яна з гары,
усмешка — сустрэчаю:
незнаёмка.
Воплескі:
узлятаюць
лебедзі з азярыны.
Дужыя коні!..
Карэта
коціцца вуліцай —
з даўніны.
«І што вы хаваеце ад мяне?!.»
лапушыны
выпытвае дождж.
Не ўмею гэтак сабой,
але ўмею імі:
дразды
высвістваюць ноты.
Што там?
Нічога.
А не адводжу
ад звечарэлага неба
позірк.
Апранута ў выбух —
з узгорку ляціць
груша расквечаная
ў бязмежжа.
Гром адмыкае радовішчы:
у краявід
разгортваецца навальніца.
Сабе ад сябе?!.
Чырванее
ў руках у манашкі
цюльпан.
І зверху вада,
i знізу вада:
пахавалі
галовы качкі.
Ловіш навіны?
Слімак
выставіў рожкі.
Вецце — грымоты,
камель — маланка:
сасна
спрачаецца з навальніцай.
Пазвешваліся цераз плот
ліловыя гронкі:
хочаш
са мной пазнаёміцца,
бэз?!.
Вагаецца воблікамі —
вядзе
возера з воблакамі
размову.
Цёмныя вулачкі.
Зазірае
у шчыліну неба ветах —
дапытлівы вартаўнік.
Той з дымам,
а той з агнём:
каля плота
з даўгманымі цыбукамі
натоўпяцца дзьмухаўцы.
Босай нагою ручай
кранае жанчына:
лета.
Скокнула з кладкі жабоцька:
дадому
дае дарогу.
Чакаю i чую:
над галавою
грукоча то гром, то цягнік.
Пад мостам.
«Амерыцы кранты!..» —
два мінчукі
даводзяць адзін аднаму
каля ганку крамы.
Свая гаворка.
«Баба ці дзед?!.» —
з дзьмухаўца
здзьмухвае вецер пушынкі.
Хваля да хвалі:
арэ
возера вецер.
Глыбокае рэчышча.
Карані
кранаюць за рукі:
«Хто ты?!.»
I не хацеў бы, a вабіць:
нашто
я табе здаўся,
яма?!.
Сонца заходзіць:
жарыны —
сосны.
Людзі — сустрэчы.
Перажываю
нейчыя жыцці:
хвіліна — i досыць.
Такую карціну —
i не заўважыць?!.
Дарожны рабочы
малюе чырвоную паласу.
Сонца заходзіць:
выходзяць
навобмацак з лесу цені –
нейчыя павадыры.
Вымкнулі з позірку
i памкнулі
дзве каляіны:
сустрэнуцца — знікнуць
Раніца.
Гракае грак —
сшывае
час i прастору
суровай ніткай.
Схіліўся над вежаю —
выклікае
са сховішчаў здані:
срабрысты месяц.
Які пацалунак!..
З гладышкі
жанчына п'е сырадой.
Пазнала здалёк:
у завулку
бярэзіна —
усюды-вестка.
Ці ёсць хто тут?!.
Затрапятала
полымем свечка
i рэхам
азвалася ціша:
апліца ў гарах.
Верасень.
Свецяць з лістоты
ліхтарыкі —
жалуды.
Усё тое самае?..
Наваколле
ператлумачвае дождж.
З лета — у восень:
плыве
над голаю пожняю
павуцінка.
«Нашая хата
намі багата»:
паабтулялі
апенькі пень.
«Я лішні?!.» —
у наваколля
пытаецца дзьмухавец.
Халоднае сонца.
Нешта шукае,
а што — не ўспомніць:
блукае
у полі дождж.
Хоць нехаця, а абдымае
агонь галіны:
у пустцы імжа,
у імжы цяпельца.
I заржавеў,
a ўсё роўна
трымае ранейшае перакананне:
ланцуг.
I тут вяршыня,
i тут!..
З гары
коціцца камень.
Цямнее:
кудысьці
знікаюць хаты,
адкульсці
глядзіць зіма.
Што мае — хавае:
плыве
над горадам хмара.