Паміж усім на зямлі
дзве адлегласці:
паменшыцца адна —
павялічыцца другая...
Калі мы далёка — блізка,
калі мы блізка — далёка.
Вярнуць... вярнуцца б
познім госцем
у юны свет,
у маладосць...
А хто захоча ў маладосці
застацца гэтакім, як ёсць?!
Самыя грозныя пытанні —
простыя пытанні.
Іx вылепваюць дзеці:
навошта? чаму? калі?..
Ды сплываюць пытанні,
праходзяць пытанні,
застаёмся адны мы.
Пытанні былі...
Ляцяць —
праз леты... зімы...
о птахі,—
дзень i год...
Iм не зямля радзіма,
радзіма ім палёт.
Блукаюць сны
у лабірынце розуму,
i ў снах
блукае розум —
шлях людскі.
Прыкмеціць позірк
хмары i абсяг,
учуюцца зацішша, бездыханне...
I толькі думка,
вымкнуўшы маланкай,
знітуе ўсё
i рынецца ў бязмежжа.
Дарога дадому...
Усе дарогі,
якімі хадзіў i ездзіў,
убірае дарога дадому.
Выбіўся з рытму часу —
падаю
ў бездань часу.
Піць малако...
Не ведаць млосці,
не вандраваць па гарадах,
быць маладым у маладосці
i памяркоўным у гадах.
Піць малако.
Бядую: страта,
радуюся: страта...
Воўк-санітар —
нас насцігае страта,
i неадступна гоніць,
i ніколі
не ведае ні літасці, ні жалю —
усё слабое забірае страта.
Бядую: страта...
Радуюся: страта...
Аднойчы,
калі закончу ўсе справы...
О, колькі трэба зрабіць,
калі закончу ўсе справы!..
A стоміцца сонца, i неба
туман апануе густы —
акрыюць азяблую глебу
налітыя сонцам лісты.
I дрэва —
барва i прагалы —
лісты крамяныя свае,
якія ўчора ўберагала,
цяпер самохаць аддае.
Голас клікаў —
таму прыходзіў...
Замаўкаў ён,
калі прыходзіў.
Чакаюць навальніцы хвоі —
a навальніца вызначыць абраных,
якія упадуць ад перуна.
Праз момант i праз век
вяртае рэха,
вяртае рэха слова,
думку,
жэст,
вяртае нас саміх...—
так помсціць рэха.
Дзіўная бітва —
з бязмежнасцю,
i дзіўны рахунак
у бітве з бязмежнасцю —
не перамогшы,
загінуць волатамі.
Век хуткасцяў, век паскарэння
хутчэй,
няспынка,
назусім...
У будучыню, у азарэнне,
мы, быццам падаем, ляцім.
Сярод усіх вятроў
адзін спадарожны.
Сярод усіх шляхоў
адзін незваротны.
Куды? Адкуль?..—
маўчанне.
Не дасць адказу час.
Стаю — i сам пытанне,
іду — i сам адказ.
Паўхвілі да ратунку —
i жыццё —
гады...
дзесяцігоддзі —
ўсё жыццё
знячэўку пераважвае паўхвілі.
Усё мы маем —
пільным вокам
акінь зямныя берагі...
Але адзін памрэ ад спёкі,
памрэ ад холаду другі.
Праб'ецца даўні запавет —
i стане цяжка,
стане дрэнна...
Але ужо не марны свет,
i шлях, i клопат недарэмны.
Адменная чарга —
чарга дарогі,
восені,
задумы...
I нават выпадак,
i нават непазбежнасць
марудзяць
i пільнуюцца яе.
У вечаровым аўтобусе
чуваць урыўкі людскіх размоў...
Зрэшты, усе размовы
урыўкі чагосьці.
Кружацца ўвышыні буслы —
неўзабаве вырай.
Пазіраем на ix —
i паглядам адлюстраваным
бачым сябе.
Наведваюся ў мясціны,
дзе ўжо некалі быў,
і не ведаю, як растлумачыць
дрэвам, людзям, сабе самому,
што ўжо мяне двое,
i не ведаю, чым запоўніць
прагал паміж мною гэтым i тым.
Не сплю. Адліжна. Поле
туманіцца ў акне.
Міжчассе — ў наваколлі.
Міжчассе — ува мне.
Нікога,
хто ў тэты свет прыходзіць,
не абыходзіць доля:
атрымліваюць усе без вынятку
два найвялікшыя падарункі —
жыццё i смерць.