Уздоўж начнога перона
такія самотныя ліхтары,
быццам прыйшлі
кагосьці праводзіць
i не могуць успомніць — каго.
Афарбавалі ў парку
замшэлы валун —
i памерлі
стагоддзі.
Зноў выпадкова сустрэўся
з адным выпадковым сустрэчным:
хіба
ён па-ранейшаму незнаёмы?
Пеўні,
пазвязваныя матузамі:
ix прадаюць —
а яны спяваюць.
Нехта надзвычай знаёмы —
быццам світала ўваччу —
набліжаўся насустрач.
Ах, гэта проста
жаночая прыгажосць.
Жывём пад высокімі дрэвамі —
вышэйшыя за саміх сябе
на вышыню дрэў.
Машыны глядзяць
вачамі людзей,
людзі — вачамі машын:
ці знойдзем
дарогу ў наступнасць?!.
Дождж напаіў зямлю —
i вочы
расплюшчыліся ў зямлі
i ўбачылі неба.
Стары мураваны дом:
становіцца ён з гадамі
усё больш адметны,
усё больш сапраўдны,
усё больш жывы.
Дзівосныя рыбіны — уначы
плаваем у бязмежжы, a ўдзень
блукаем па сушы, шукаючы ў ёй
рэшткі страчанага бязмежжа.
Паўрасталі ў зямлю
замшэлыя камяні
з незразумелымі літарамі:
на зямлі
нікога не засталося,
хто змог бы ix прачытаць?!.
Спрачаюцца людзі ў чарзе,
а ззаду,
за ўсімі,
стаіць самотнае неба
i ўсім уступае сваю чаргу.
У апусцелых дрэвах
пустое гняздо:
мінула,
пакуль яго ўбачыў,
лета.
Сярод зялёных кустоў
язміну i бэзу
зялёная лаўка.
Якой яна стане самотнай,
калі ападуць лісты!
У старажытным парку
раптоўна ўзляцелі
гурмой вароны:
нібы жывая істота,
ў галінах вагаецца крык
i ўспуджвае наваколле.
Які агромністы дом!..
Тут што ні дня
то свята,
а то жалоба.
Аркуш паперы —
аркуш жыцця:
забіраецца час,
збіраюцца знакі.
Усё змясцілася ў маім целе:
безліч вякоў,
безліч жыццяў,
а сам я —
не.
Яшчэ не світала —
прастукацелі па вуліцы
нейчыя крокі.
Пра што яны гаварылі?
Нешта i пра мяне.
Дрэвы ўскрай прорвы:
стаяць —
бы схапіліся ў бітве
з лесам.
Ca старажытнага бору
насоўваецца змярканне.
Ці — старажытнасць?
У парасткаў-клёнікаў
такія ж сапраўдныя,
як i ў вялікіх кляноў,
лісты
i — такая ж сапраўдная восень.
Світае —
так паволі,
так неахвотна,
нібы засталіся на цэлым свеце
насельнікамі адно толькі
шэрыя камяні.
Прачнуўся ўночы:
па чорных дахах
кралася жоўтая поўня,
кагосьці высочваючы —
ці не мяне?
Зялёны мох на страсе —
песнаспеў зялёны
асенняму хмураму небу.
Да каменя прытуліўся
жоўты кляновы ліст —
хочацца стаць каменным?!.
У вокнах
запальваецца святло.
Хто праходзіць узбоч дамоў —
зазірае ў вокны,
хто ўнутры —
засланяе вокны.
Быццам само чаканне
увасобілася i стала
постаццю —
дрэва на гарадскім прыпынку.
Глухія завулкі.
Бляклыя ліхтары.
Хаваецца рздкі прахожы
ад цемрадзі ў светлыню,
ад светлыні — у цемрадзь.
Застаўся вісець на сцяне
пажоўклы
леташні каляндар:
гэткія самыя дні,
гэткія самыя тыдні, —
a ўсё ўжо не гэтак.
Леташнія аб'явы:
чытаюць ix адно толькі
вецер i дождж,
пакуль
не прачытаюць дарэшты.
На небе ўзышоў
вусцішны,
даўні,
відушчы месяц —
i распазнаў мяне
ува мне.
Убачыў на вуліцы, у прыцемках,
чалавека,
надзвычай падобнага на майго —
ужо нябожчыка - бацьку.
О як мне хацелася
ўслед пайсці,
о як мне хацелася папытацца:
хто ён?!.