Ускрай маладога жыта
сінія васількі —
сінія буквіцы
ў кнізе лета.
Сохнуць на плоце збанкі:
штыкеты
займелі галовы?!.
Хаваецца між дамоў
зіхатлівая поўня
цыганка нябёсаў.
Вецер павеяў,
закалыхаўся зялёны чарот —
i ўзнікла
р a з м о в а.
Перасяляемся.
У кватэры
селіцца рэха,
у рэху –
пражыты час.
Усё ў ім галініцца,
усё разнастайваецца,
усё
няспыннае паўтарэнне:
дрэва — ці, можа, само жыццё?!.
Косяць —
але ні для кога:
такі твой лёс,
трава-гараджанка.
Не замінайце,
ветахі-ліхтары:
дзіўлюся на поўню.
Па-над запруджанай вуліцай
лётаюць жвавыя матылькі:
машыны гэтак
не могуць.
У горадзе бор —
ацалелы гурт
упорлівых абаронцаў.
Навеялася да весніц
хваля пяску —
хваля мёртвага часу.
Спахмурнела —
i глыбіня
вярнулася наваколлю.
Канчаецца дзень —
у дрэў
выраслі цені.
Пад плотам
пасохлы дзядоўнік
i дзед-жабрак:
пабрацімы?!.
Шчаслівіцы-вербы:
такая сухмень —
а яны з ракою.
Бяроза каля царквы –
дзве белыя постаці
прыгажосці.
Дождж!.. Дождж!..
I дзе ты быў усё лета?! —
плачуць сады.
Падаюць дзічкі ў траву —
i адтуль цікуюць:
ці хто ix возьме?
Старая таполя
з парэпанаю карою —
цякуць
па ёй ручаінкі часу.
Такая празрыстая далячынь –
відаць
нядаўняе лета.
Зграбаюць жанчыны ў кучу
апалае лісце —
i вось ляжыць перад імі
яно, быццам дзіўны
упаляваны звер.
Марудныя доўгія чэргі —
яны адны
яднаюць усіх сягоння?
Дождж церусіцца —
дым
не бачыць, дзе неба.
Згусціўся туман —
i вокны дамоў
сталі вачамі прасторы.
Якая прагная гліна!..
I з жабрака
сцягвае боты.
На скрынцы для смецця
цярпліва
сядзіць крумкач.
Раніца ўвосень.
На небе туман,
на зямлі слата:
наша надвор'е?
Расклалі ля рынку
цяпельца
i грэюць рукі:
армяне ў Менску.
Ці калі-небудзь
сюды вярнуся?!.
За плынным акном
тасуюцца краявіды.
Снег усцілае зямлю,
на снег
сцелецца жоўта-барвовае лісце:
мастачка-восень.
Пад небам асеннім
калодзежны журавель:
скардзіцца, што не можа
лётаць?!.
Выйшла з аўтобуса
i азіраецца —
ці яе
гэты прыпынак:
старая перасяленка.
Над курганамі туман
ці дым
вогнішчаў старажытных?
Зіма ў лістападзе!.
У скутай рацэ
плаваюць качкі.
Убілася ў берагі
i заўзята
габлюе рачную плынь:
руплівіца-кладка.
У лужыну зазіраюць
познія дзьмухаўцы:
там — сонцы?!.
Вагаецца вецце
асенніх дрэў —
i вагае,
аплёўшы сваімі ценямі,
дом.
Адгарадзіўся ад наваколля
плотам з бярозаў i соснаў
i сам за імі
стаіўся:
лес.
Змяркаецца.
У парку крычаць вароны —
i крыкам намацваюцца,
што яны ёсць.
Такі прыгажун,
а зажураны:
неба не хоча
ужо ўсміхацца табе,
сланечнік?!.
Ветраны ранак.
З дрэў
цярушыцца лісце,
з вачэй
точацца слёзы.
Каменне ў затоцы,
сярод камення
шэрыя качкі:
восеньскі морак.
Лужына.
Захапіла
жоўты кляновы ліст
i зашклілася лёдам:
е й н ы!..
Зрываецца i ў нікуды
ляціць лістота —
дарогу
паказвае мне?!.
Вострыць i вострыць дзюбу
аб камень крумкач:
ну, ляці ўжо,
досыць!..