Тулю да грудзей абярэмак
паленаў скалелых:
i ў нас
будзе нарэшце свята!..
Цягнецца з коміна дым
па-над снежным бязмежжам:
адна
сцежка — i тая ў неба.
Як паніжэлі
платы i вароты!..
Завулак
у снежных гурбах.
Зімовыя прыцемкі.
Да старой
бярэзіны папрырасталі
вароны — скалелыя камякі.
Збягаюць з дарогі
i пад сумёты
хаваюцца жвава:
змоўшчыкі-ручаі.
Чысты чацвер.
У вокны
стукаецца ўвесь дзень
клапатлівае рэха.
Лётае над красавіцкім
голым палеткам
першаю краскаю
матылёк.
Падпіў —
i трымаецца што ёсць сілы
аберуч за бохан хлеба:
стары вясковец.
Чмялінае свята:
зацвіў
куст вербалозавы
у наваколлі.
Пакінуты дом.
Зазірае ў акно
галінка зялёнай вішні:
няўжо нікога?!.
Блукаю па Вільні.
На даўніх мурах
новыя назвы.
Схаваўся ў царкву ад дажджу:
знянацку
зірнулі знаўпроць святыя.
Дзе — старасць,
дзе — маладосць?!.
Зацвілі яблыні сёння.
Збягаюць струмкі з капяжа:
у асфальце
ямачкі-чаравічкі.
І гэта адзенне?!. —
здзіўляецца клён: касцёл
у леташніх рыштаваннях.
Свецяцца свечкі ў траве:
дзьмухаўцы
абступілі сцежку.
Спеў у нябёсах,
нябёсы ў спеве:
жаўрук.
Боязна,
што заўважаць
i што не заўважаць —
таксама...
Суніцы зачырванелі.
Сярод залатых дзьмухаўцоў
адзін серабрысты:
у німбе?!.
Якімі высокімі павырасталі
быльнік i лебяда:
быў бы малым —
схаваўся б!..
Вось ужо й скончыўся лівень!..
A ліст кляновы лісту
перадае ўсё кроплі.
Далёка ісці...
Смакчу
няспелую сліву.
Вецце спусціла
ў замерлы ставок
i сама замерла:
вярбіна ў спёку.
Вуліцу заняло
паважнае шэсце:
ідуць
з пашы каровы.
Убіўся ў самую багну
i ўгору
узняў булаву:
аеравыя ўладанні!..
Хочаш са мной
паблукаць па свеце? —
Да рукава
бадзяк прычапіўся.
Хаваецца дзень.
У кожным
акне па сонцы.
Акрылася жабурэннем —
i неба
схавала ў сабе,
i з ім
схавалася ад паверхні:
затока.
З рынка нясу на руцэ
капусную галаву.
Ці ведаеш ты,
капусная галава,
колькі «зайцоў» каштуеш?
У ржышчы жытнёвым
конік застракатаў:
яшчэ
нешта не зжата?!.
Шэпчуцца:
ці застацца
стаяць у вадзе,
ці выйсці
усё ж на сушу...
Азёрныя чараціны.
Гронкі рабіны
зачырванелі:
ўгару
горнецца позірк.
Блукаю па вуліцах —
незнаёмец:
сонца то з левай рукі,
то з правай.
Снег у чырвоных лапіках:
выйшлі
з ракі чарадою
качкі.
Прыадчыніліся дзверы кавярні –
i зацвілі
у сцюжным паветры
пахі.
Слізка.
Хапаюся за
паветра!..
Шуфлямі ачышчаюць
ходнік ад снегу:
гук
рэжа паветра.
Огo, як ты ўмееш!..
Хапаеш хмызняк —
выкідаеш сечку:
аранжавая машьша.
Што за пажар аблізаў
за ноч
навакольныя дахі?
Адліга.
Чайкі крычаць.
Падамся
на голас — магчыма,
дайду да мора,
магчыма, да акіяна.
Задубянелі:
надзеў на сябе мароз
памытыя апранахі.
Пa геаметрыі дахаў
коціцца яркі шар:
зімовае сонца.
Спаборніцтва спрыту:
ў гармідар
звабілі качак,
ды чаек,
ды галубоў
хлебныя пачастункі.
Які пульхны снег!..
Гуляюць
дзяўчаткі ў снежкі.