Крупская выходзіць. Ленін садзіцца за стол, разгортвае адну газету, другую... Прабягае вачамі. Нейкі артыкул чытае ўважліва. Хмыкае. Падкрэслівае алоўкам. Вяртаецца Надзежда Канстанцінаўна.
Крупская. Гаспадыня ўзрадавалася, што я ведаю колькі шведскіх слоў.
Ленін (ляпае далонню па газеце). Не, дарога мірнага развіцця мінула! Кампрамісы немагчымыя. Бальшавікі павінны ўзяць дзяржаўную ўладу.
Крупская (ласкава). Валодзя! Ты можаш хоць мінуту без палітыкі?
Ленін. Не, Надзя, гэта не проста палітыка! Гэта — стратэгія партыі на бліжэйшы час!
3...
Гісторык. Ленін і ўдалечыні, у падполлі, у Гельсінгфорсе адчувае лепш, чым некаторыя ў Петраградзе, нарастанне рэвалюцыйнага ўздыму рабочых, сялян. Ленін рыхтуе ўзброенае паўстанне. Але паколькі адкрыта пра яго яшчэ нельга сказаць, піша працы, якія нібыта носяць тэарэтычны характар, але ў сапраўднасці ставяць сур'ёзныя практычныя мэты і вучаць высокай алгебры рэвалюцыі. Сярод гэтых прац асаблівае месца займае «Пагражаючая катастрофа і як з ёй змагацца».
Ленін пісаў: «Расіі пагражае немінучая катастрофа... А між тым дастаткова самай невялікай увагі і размышлення, каб пераканацца ў тым, што спробы барацьбы з катастрофай і голадам ёсць, што меры барацьбы зусім ясныя, простыя, у поўнай меры ажыццявімыя, поўнасцю даступныя народным сілам і што меры гэтыя не прымаюцца толькі таму, выключна таму, што ажыццяўленне іх закранае нечуваныя прыбыткі жменькі памешчыкаў і капіталістаў».
«Вось гэтыя галоўнейшыя меры:
1. Аб'яднанне ўсіх банкаў у адзін і дзяржаўны кантроль над яго аперацыямі або нацыяналізацыя банкаў.
2. Нацыяналізацыя сіндыкатаў, г. зн. буйнейшых, манапалістычных саюзаў капіталістаў (сіндыкаты цукровы, нафтавы, вугальны, металургічны і г. д.).
3. Адмена камерцыйнай тайны.
4. Прымусовае сіндыкаванне (г. зн. прымусовае аб'яднанне ў саюзы) прамыслоўцаў, гандляроў і гаспадароў наогул.
5. Прымусовае аб'яднанне насельніцтва ў спажывецкія таварыствы ці заахвочванне такога аб'яднання і кантроль за ім».
Ленін падрабязна разбірае, што дало б краіне здзяйсненне гэтых мер. Нібыта тэарэтычныя палажэнні марксізму з вострай крытыкай буржуазнага і эсэраўска-меншавіцка-кадэцкага ўрада, якія абмяжоўваліся бюракратычнай ігрой у рэформы. Але Ленін ідзе далей, Ленін падрыхтоўвае свядомасць мас да неабходнасці ўзяцця ўлады пралетарыятам.
Ленін (яго думка). «Трэба перайсці рашуча, беспаваротна, не баючыся рваць са старым, не баючыся будаваць смела новае, да кантролю над памешчыкамі і капіталістамі з боку рабочых і сялян».
«Імперыялістычная вайна ёсць пярэдадзень сацыялістычнай рэвалюцыі».
Гісторык. Як ні добра была наладжана сувязь з Петраградам, звесткі з яго ў Гельсінгфорс даходзілі са спазненнем. А падзеі нарасталі з хуткасцю снежнай лавіны. Да таго ж некаторыя бальшавікі дапускалі памылкі. Ленін нелегальна пераязджае з Гельсінгфорса ў Выбарг, ад якога да сталіцы пяць гадзін язды і дзе размяшчаўся вялікі і самы рэвалюцыйны гарнізон арміі і флоту.
Дом фінскага журналіста Юхані Латука на ўскраіне Выбарга. Перад домам карэльскія сосны і залатыя бярозы. Ад іх святла ў пакоі нейкая асаблівая ўрачыстасць.
Лююлі Латука старанна прыбірае ў пакоі, але з пачцівай асцярожнасцю — каб не закрануць газеты, кнігі госця, або паперы на стале. Ёй памагае муж, па-мужчынску, робячы другарадную неабавязковую працу — прымярае з фінскай акуратнасцю, як лепш паставіць колькі простых крэслаў, быццам рыхтуючыся да прыёму незвычайных гасцей.
Лююлі. Юхані, наш госць сёння нечым усхваляваны. Баюся: можа, я нешта не так зрабіла.
Латука. Не бойся. Для хваляванняў у яго ёсць больш важкія прычыны.
Лююлі. Божа! А колькі ён піша! Мы, фіны, працавіты народ, але я ніколі не бачыла, каб хто-небудзь з нас столькі працаваў. Ты — журналіст. І сябры твае. Але хто-небудзь з вас калі столькі пісаў? Хаця б на працягу аднаго дня. Самага гарачага... У сакавіку ці ў ліпені.
Латука. Прыраўняла!
Лююлі (падыходзіць да мужа, амаль шэптам, азіраючыся на адчыненае акно). Хто ён?
Латука. Іваноў, Канстанцін Пятровіч.
Лююлі (па-жаночаму пакрыўджана). Ты размаўляеш са мной, як з маленькай.
Латука. Не, Лююлі, наадварот. Я размаўляю з табой, як з вельмі сталай жанчынай. Ты ж у мяне — разумніца. Я ўсё давяраю табе.
Лююлі (зусім шэптам). Гэта ён... Ленін?
Латука. Лююлі!
Лююлі. Мы з табой — фіны. А фіны ўмеюць не толькі працаваць, але і маўчаць. Хіба ты не пераканаўся, што я ўмею маўчаць?