Рах’я. Цалкам згодзен, Уладзімір Ільіч.
Ленін. Цяжка вымераць адразу шкоду, якую штрэйкбрэхеры нанеслі партыі, планам паўстання. Шкода вялікая. Але мы не адступім. Здраду трэба нейтралізаваць. Ворага перахітрыць. Абавязкова мая сустрэча з членамі В PK! Але з вузкім колам. Канкрэтна: Падвойскі, Антонаў, Неўскі. Падбярыце надзейнае месца. У Смольным мне нельга. Людзі тыпу Каменева могуць выдаць і мяне.
Рах’я. Я падумаў ужо пра такую кватэру. Тут. Побач. У рабочага Паўлава.
Ленін. Выдатна, і яшчэ просьба. Я не скончыў пісьмо да членаў ЦК партыі... Зараз я скончу яго. Зайдзіце раніцою да Надзежды Канстанцінаўны... толькі як мага раней... яна рана ўстае і ідзе ў райком... каб заўтра яна прыслала надзейнага чалавека для сувязі з ЦК, са Свярдловым. Магчыма, мне прыйдзецца пісаць не адно пісьмо.
Рах’я. Усё зраблю, Уладзімір Ільіч. Спакойнай вам ночы. Хоць які спакой! Адчуваю: не будзе ў вас ночы.
Ленін. Не будзе... Але... Надзі пра гэта не гаварыце. І Маняшы... Марыі Ільінічне. Вам добрай ночы.
Паціскае госцю руку на развітанне. Ленін за сталом.
Гучаць, як заключны акорд, радкі яго пісьма: «Цяжкі час. Цяжкая задача. Цяжкая здрада. І ўсё ж такі задача будзе вырашана, рабочыя згуртуюцца, сялянскае паўстанне і крайняя нецярплівасць салдат на фронце зробяць сваю справу! Цясней згуртуем рады,— пралетарыят павінен перамагчы!»
8...
Ленін і Рах'я на кватэры ў Паўлава. Ленін загрыміраваны пад старога настаўніка ці букініста: сівы парык, чужая барада, зашмальцаваны сурдут. Яны стаяць ля акна, углядаюцца ў вуліцу.
Ленін. Дык, кажаце, масты пад надзейнай аховай юнкераў?
Рах’я. Так, і Неўскі паўпусты.
Ленін. Керанскі і абывацелі, напалоханыя буржуазнымі газетамі, чакалі нашага выступлення сёння,— у дзень адкрыцця з'езда. І мы мусілі былі выступіць да з'езда. Але ці былі мы гатовыя ў ваенным плане? А тут яшчэ подлая здрада штрэйкбрэхераў. ЦК праяўляе лібералізм і адцягвае іх выключэнне.
Рах'я. Учора я заглядваў у рэдакцыю. Зіноўеў публікуе ў «Рабочем пути» пісьмо. Заяўляе, што ў палеміку не ўступае і што яго погляды на спрэчныя пытанні далёкія ад тых, якія аспрэчвае таварыш Ленін.
Ленін. Фарысейства! Чарговы спалох абывацеля.
Рах’я. І ёсць прыпіска ад рэдакцыі... Наборшчыкі сказалі, што яе напісаў Сталін. Маўляў, гэтай заявай Зіноўева і Каменева ў Савеце пытанне можна лічыць вычарпаным.
Ленін. Лёгка яны вычэрпваюць галоўнейшае пытанне стратэгіі.
Рах’я. Сталін піша, што рэзкасць тону артыкула таварыша Леніна не мяняе таго, што ў асноўным мы застаёмся аднадумцамі.
Ленін. Тыповы ўзор беспрынцыповасці! З боку Сталіна. Хто з кім аднадумцы? Я не магу быць аднадумцам з Каменевым. Шкада, што мне яшчэ не прынеслі сённяшняга нумара. (Дастае з камізэлькі гадзіннік.) Аднак ваенныя нашы затрымліваюцца. А час ляціць. Часу мала. У нас катастрафічна мала часу... да перамогі рэвалюцыі.
Рах’я (узіраецца ў акно, амаль спалохана). Што яны робяць?
Ленін. Хто?
Рах’я. Ваенныя. Яны падкацілі на аўтамабілі. Канспіратары, называюцца!
Ленін (зазірае ў акно, пацірае рукі). А знаеце, таварыш Рах'я, гэта ж выдатна, што нашы савецкія генералы ездзяць па Піцеры на аўтамабілі. (Смяецца.) Пад вокнамі ў Керанскага. Факт, што ўрад выпускае дух. Хто можа спыніць прадстаўнікоў Савета? І пралетарыят павінен, як мага хутчэй, выкарыстаць разгубленасць урада. Пакуль Керанскі не сабраў сілы.
Уваходзяць Падвойскі, Антонаў-Аўсеенка, Неўскі. Пытаюць у Рах'і, якога добра ведаюць:
— Ільіча няма яшчэ?
Ленін здымае парык. Прадстаўнікі ВРК здзіўленыя і ўзрадаваныя.
— Уладзімір Ільіч!
— Добры дзень, Уладзімір Ільіч!
Антонаў. Сорамна, што мы не пазналі вас. Ужо прабачце.
Ленін. Дрэнны з мяне быў бы канспіратар, каб вы адразу пазналі. Жыццё навучыла. Аднак за справу, таварышы. Не будзем траціць часу. Яго ў нас мала. Вельмі мала. Прашу.
Усе садзяцца вакол стала. Рах’я выходзіць — яму належыць ахоўваць правадыра. Падвойскі дастае з планшэта і раскладвае на стале планы Петраграда.
Ленін глядзіць план і разгортвае свой.
У мяне больш падрабязны. Прашу адзначыць на сваім узгодненыя пункты. Я — на сваім. Умоўна. Каб разумелі мы з вамі, больш ніхто. Першае пытанне ваенна-палітычнае. Якая абстаноўка сёння у горадзе — на думку Генеральнага штаба?