Abby czekała. Do czego on zmierza?
– W porządku, powiem ci: mogę kupić dom przylegający do mojego. Pani Alexander wyjeżdża do dzieci na północ. Zaproponowała mi kupno swojego domu. To prawdziwa okazja. Pomyślałem, że można by z dwóch małych zrobić jeden duży dom. I może chciałabyś się tam przeprowadzić.
– Może – odparła, rozglądając się wokół. – Ale wiesz, lubię tutaj mieszkać.
– Samotnie?
– Nie, niekoniecznie. – Mrugnęła do niego. – Dlaczego ty nie miałbyś wprowadzić się tutaj?
– No cóż, z mnóstwa powodów… Po pierwsze, oboje pracujemy w mieście i moglibyśmy mieszkać bliżej pracy, nocnego życia i przyjaciół… Ale moglibyśmy też zachować twój dom i przyjeżdżać tu, kiedy będziemy chcieli uciec od miasta.
– Daleko nie uciekniemy.
Montoya przyciągnął ją do siebie. Złoty kolczyk w jego uchu zamigotał w popołudniom słońcu.
– To by było idealnie – powiedział, patrząc na nią w taki sposób, że serce jej i, znowu przyspieszyło.
– O tak, w ten sposób mogłabym tu wrócić, gdyby nam się nie udało.
– Uda się nam. – Wydawał się taki pewny. Może rzeczywiście grzeszył pychą? – Słyszałem, że moi koledzy już się zakładają. Bentz powiedział, że jest dwa do jednego, że pobierzemy się przed końcem roku.
– Doprawdy? W takim razie będziesz musiał się szybko zdecydować, detektywie.
– Jestem znany z szybkości.
– Mam ciemną przeszłość – ostrzegła go Abby. – I nie mówię o tym, co się stało w starym szpitalu i innych duchach przeszłości.
– Więc jest coś jeszcze?
– Tak. Ansel i Hershey.
Montoya jęknął.
– Sam nie wiem… Pies i podejrzliwy kocur…
– I gorliwa siostra.
Zaśmiał się.
– To wszystko? No dalej, Chastain, wyrzuć to z siebie. Co jeszcze tam skrywasz?
– Jesteś niemożliwy. – Abby zachichotała. Od lat nie było jej tak lekko na duszy.
– Często to słyszę.
– Zastanowię się nad przeprowadzką – powiedziała, kiedy wchodzili na schody wiodące na ganek. – Ale niczego nie obiecuję.
Czuła się z nim dobrze, ale ostatnie dwa tygodnie były dla niej trudne. Dziennikarze bez przerwy do niej wydzwaniali, Sean Erwin był wściekły, bo odmówiła, kiedy chciał kupić jej dom o kilka tysięcy poniżej wartości, Maury Taylor ciągle wykorzystywał do swoich celów śmierć Nicka. Poza tym klientela Abby znacznie wzrosła z powodu jej niespodziewanej sławy.
Na jaw wyszła też historia Christiana Pomeroya, bogatego, chorego psychicznie syna miejscowego milionera, któremu udało się wymknąć systemowi opieki psychiatrycznej.
Wściekły na ojca, który opuścił go w dzieciństwie, Christian użył produkowanej przez niego broni, by pozbawić go życia. Od dziecka cierpiał na ostrą neurozę, będącą następstwem zaburzeń osobowości i religijnego fanatyzmu, który zaszczepiła w nim matka. Pod jej wpływem Christian prawdopodobnie zabił drugą panią Pomeroy.
Nie trafił jednak do więzienia, lecz do Szpitala Naszej Pani od Cnót, gdzie zbratał się z grupą młodych socjopatów. Tam też poznał i zakochał się w Faith Chastain, z którą, jak podejrzewano, miał romans.
Dwadzieścia lat później rozpoczął krwawy odwet.
Christian zginął w szpitalu, wypadł z okna, tak jak wiele lat wcześniej jego kochanka. W podziemiach szpitala policja odkryła jego kryjówkę, dawną salę operacyjną, przerobioną później na kilka małych pokoi dla pacjentów.
Odniesienia do grzechu i pokuty, cytaty z Pisma Świętego i innych tekstów religijnych pokrywały całą ścianę. Fluorescencyjną farbą, lśniącą upiornie w świetle naftowej lampy, Pomeroy wypisał siedem grzechów głównych i siedem przeciwstawnych im cnót. Poza tym znaleziono tam łóżko ze śpiworem i stary sekretarzyk, w którym morderca przechowywał swoje zdobycze.
Pierścionek Mary LaBelle i rolex Nicka Giermana; spinkę do banknotów Charlesa Pomeroya i łańcuszek z krzyżykiem należący do Hannah Jefferson; kosztowny rewolwer Gregory’ego Furlougha i różaniec siostry Marii…
Wyglądało na to, że planował swoją zemstę od lat. Specyficzna, pełna agresji postać psychozy, pod której wpływem zaczął w końcu mordować, powstała u niego między innymi za sprawą fanatycznych poglądów jego matki na kwestie grzechu i zbawienia. Jak się okazało, to w suknię ślubną matki ubrał Courtney LaBelle. Projektantka ją rozpoznała.
Policja znalazła też czternaście imion i nazwisk jego potencjalnych ofiar, wraz z przypisywanymi im grzechami i cnotami. Były wypisane na kawałku papieru w sekretarzyku. Sześć z nich wykreślił; sześć nazwisk należących do osób, które zginęły podczas trzech pierwszych ataków mordercy. Wśród pozostałych znajdowali się Pedro Montoya, Patricia Chastain, Leon Heller i Gina Chastain. Pycha, pokora, lenistwo i gorliwość. Cztery ostatnie nazwiska, zupełnie Abby nieznane, były związane z zazdrością, miłością, obżarstwem i nieumiarkowaniem. Tym ludziom udało się uniknąć koszmaru. Tak w każdym razie mogło się wydawać. Policja nadal ich poszukiwała.
A jednak ostatnie słowa Pomeroya ciągle dźwięczały Abby w uszach.
To dopiero początek…
Nie! Pomeroy zginął. I nie mógł zmartwychwstać.
A więc dlaczego na myśl o nim wciąż odczuwała niepokój? Dlaczego teraz jego widywała w nocnych koszmarach?
– Coś cię trapi? – spytał Montoya, zamykając za sobą drzwi.
– To, co zawsze – przyznała, ale nie chciała rozmawiać o Pomeroyu i koszmarze, jaki zgotował tylu ludziom. To już skończone. – Może otworzę ci piwo?
– Dobre pytanie.
Poszli do kuchni i Abby otworzyła lodówkę. W tej chwili zadzwoniła komórka Montoi. Wyjął telefon z kieszeni i spojrzał na numer.
– Obowiązki wzywają. To Bentz – mruknął z uśmiechem. – Montoya – rzucił do telefonu.
Abby otworzyła dwie butelki i podała mu jedną. Zmarszczył brwi.
– Nie, nie mam pojęcia – powiedział do Bentza. – Pierwsze słyszę. – Pociągnął łyk piwa z butelki z znowu słuchał przez chwilę, patrząc na Abby.
Nagle zrobiło jej się zimno. Coś było nie tak.
– Tak, jest tu… Dobrze, zaraz ją zapytam i oddzwonię.
– O co? – spytała, kiedy się rozłączył, i zacisnęła palce na butelce.
– Chodzi o twoją matkę.
Abby miała wrażenie, że temperatura w kuchni spadła o kilka stopni.
– To znaczy?
– Poza tobą i Gina nie miała więcej dzieci, prawda?
– Nie. – Co to za pytanie? Postawiła butelkę na kuchennym blacie.
– Urodziłaś się przez cesarskie cięcie?
– Nie! – Abby pokręciła głową.
– A Gina?
– Nie, jestem pewna, że nie. Mama i tata opowiadali nam o naszych narodzinach, a poza tym kiedyś weszłam do łazienki i widziałam mamę bez ubrania Nie miała żadnej blizny. Dlaczego o to pytasz?
– Bentz właśnie przegląda dokumentację, dotyczącą twojej matki łącznie z raportem koronera. – Montoya podrapał się pod brodzie. – Wygląda na to, że miała cesarkę. Bentz sprawdził wcześniejsze akta, ale nie znalazł tam nic na temat ciąży ani porodu.
– Niemożliwe.
Abby uświadomiła sobie nagle, jak mało wiedziała o kobiecie, która wydała ją na świat, a kiedyś podcięła sobie żyły i spędziła lata w szpitalu psychiatrycznym…
– Niemożliwe – powtórzyła. – Mama i tata nawet nie… – Urwała, przerażona tym, co nagle przyszło jej do głowy. Czyż Faith nie miała romansu z Hellerem i Pomeroyem? Możliwe więc, że urodziła dziecko któregoś z nich… Abby ma gdzieś przyrodniego brata lub siostrę. Dziecko spłodzone przez mordercę… Ogarnęło ją przerażenie. – Nie wiem – przyznała szeptem. – Nie sądzę, ale tak naprawdę nie mogę być tego pewna. – Odchrząknęła, choć miała raczej ochotę zacząć krzyczeć. – Chyba… chyba wszystko jest możliwe.