Балахон схапіўся за галаву — ці магла існаваць настаўніца, прыгажэйшая за тых, што ён бачыў толькі што?
— Ідзі і глядзі, — вавёрка адпусціла яго руку, і настаўнік на дыбачках увайшоў пад полаг.
Ах і вох! На тонкіх шаўковых прасцінах, пад коўдрай з лёгкага і цёплага сінтэпону ад ААТ «Магілёўхімвалакно» спала не проста настаўніца — Балахонавіч адчуў гэта інтуітыўна, — пад залатым полагам спала Выкладчыца. І апісаць яе прыгажосць не можна ніякімі словамі, таму нават не будзем і спрабаваць. Адзначым толькі тое, што Балахон Балахонавіч адразу зразумеў, што гатовы жаніцца.
— Ну, з богам, — сказала вавёрка.
Балахон Балахонавіч нахіліўся, каб пацалаваць выкладчыцу. І ў той момант, калі настаўнік быў так блізка да мэты, балахонаўская нага наступіла на фіранку. Час замарудзіўся. Балахонавіч убачыў, як нібыта ў акварыуме з гелем, канструкцыя над ложкам едзе ўніз і абрынаецца на выкладчыцу, узнімаючы ўверх зорны пыл, што пакідаюць пасля сябе феі, убачыў, што міма яго пралятае царыцын хвост разам з царыцай жа, і, праплываючы міма ягонага твару, яна бязгучна крычыць яму: «Лягай, Балахон!», але гэта запозненая прапанова, ён і сам падае, і на яго падаюць нейкія бясконцыя тканіны і карункі, і грыбы, і яблыкі, і вось ён не лісток ужо, а саспелы гомельскі яблык, што боўтнуўся ў ваду і ўсплыў, і плыве цяпер па шырокай шэрай рацэ, пагойдваючыся і вымалёўваючы хвосцікам спіралькі, і ад чагосьці цёпла ўнутры, хоць і прахалодна звонку. …БУМ!!
***
Проста ў твар Балахонавічу цурчэла вада. Ён чмыхнуў і сеў, выцер далонямі мокры твар. Паступова сфакусаваўся зрок: побач стаяла занепакоеная вавёрка з бутэлькай, напалову поўнай вады.
— Балахонаў, гэта не я! Гэта цябе яблык па галаве стукнуў! Проста, разумееш, ты сеў, а ён…
— А дзе ж?.. Дзе выкладчыца?! — перабіў Вавёрыцу педагог.
— Якая выкладчыца? Не ведаю ніякай выкладчыцы.
— Ведаеш! Куды ты яе падзела?!
— Я пайшла дадому, — сказала вавёрка.
— Ага, зараз!
У адчаі Балахон Балахонавіч схапіў падступнае стварэнне, узняў над галавою і патрос.
— Ууууууу!!! — крычаў Балахонавіч.
— Аааааааа!!! — крычала вавёрка.
Яна махала лапамі, але выкладчыца не з’яўлялася.
— Малады чалавек, не мучце жывёліну.
Паважны спадар у акулярах асцярожна выняў вавёрку з аслаблай настаўніцкай рукі. У спадара былі вусы і барада. «Нейкія такія з сэнсам, ці што», — падумаў Балахонавіч.
— Бяжы, божае стварэнне, — сказаў барадаты спадар, паставіў вавёрку ў траву — і яна тут жа кінулася наўцёкі.
— А я вас пазнаў, — сказаў Балахонавіч. — Вы Валакуд, і вас няма!
— Я проста іду… — барадаты спадар задумаўся. — Я проста іду, — завершыў ён упэўнена, і сапраўды павярнуўся і пайшоў. За спінай у яго быў турыстычны заплечнік, поўны антонавак.
Балахон Балахонавіч падумаў, што Валакуд напэўна ведае, дзе выкладчыца, але дакладна яму нічога не скажа, і даганяць яго бессэнсоўна. Ён узняўся, цяжка ўздыхнуў, падабраў з зямлі антонаўку і пайшоў у іншы бок, каб кінуць яблык у Сож.
Паліто
Ірыне Звярковай
Жыла-была аднойчы жоўтая хатняя мыш, і звалі яе Іхка. Па памеры малая, па розуме вельмі разумная. Захацела аднойчы Іхка набыць сабе каштоўнае паліто з пясцамі, каб ні ў каго гэткага не было. Прыходзіць яна ў краму дый кажа:
— Гэй, цёткі! Давайце сюды паліто! Пакупніца па яго прыйшла!
Прадавачкі на мыш не звяртаюць увагі. Нават і не чуюць, што нехта пішчыць. Іхка тады на прылавак узлезла і западскоквала:
А ўсё ж не бачыць ніхто Іхку, бо памер у яе дробны. Яшчэ так няўдала склалася, што прылавак жоўтага колеру быў. Іхкі і нябачна!
Узяла тады мыш гучнагаварыльнік і ўжо крычыць у яго:
— Паліто, кажу, нясіце! Я з грашыма прыйшла!
Тут яе ўрэшце прадавачкі заўважылі. Рагочуць, гледзячы, як мыш з гучнагаварыльнікам мітусіцца, а паліто не нясуць, бо па-мышынаму не разумеюць.
Раззлавалася тады Іхка, падбегла да паліта, схапіла яго за пясцовы каўнер і пацягнула да дзвярэй. І ніхто яе не спыніў, бо смяяліся ўсе аж да непрытомнасці.
Так цягнула мыш паліто да самай да нары. Бач, прыдбала яго задарма. Толькі вось дрэнна: у нару паліто не лезе і, пакуль па вуліцы волакам цягнута было, сапсавалася і таварны выгляд згубіла.
— Вось і хадзі, як дурная, па польты, — падумала Іхка. — Цьху на вас!
Так яна цяпер і жыве без паліта.
Спявачка
Захацела неяк Iхка зрабіцца опернай спявачкай. Хоць оперу толькi па тэлевізары і бачыла. Ну, каб спяваць у оперы, трэба што? Па-першае, таўшчыня, бо оперная спявачка мусіць быць заўважнай на сцэне. Па-другое, неабходны высокi і пранiзлiвы голас. Гэта акурат было ў наяўнасці. Iхка ж — мыш. Яна нiзкiм голасам i не ўмее, толькi пiшчыць, асаблiва, калi хто не заўважыць (а гэта часта здараецца) і наступiць на хвост. Ён паплюшчаны пасля гэтага бывае, але оперныя спявачкi такiя сукенкi носяць, што пад iмi любы хвост схаваць можна. Карацей, справа была вырашаная. «Хутка, — думала мыш, — пабачыць свет новую спявачку, незвычайную, не горшую за Мансерат Кабалье!»