— Пераапыліцца?! — Пыжаў папярхнуўся парасём.
— Па-нашаму, па-цяперашняму! — пацвердзіў першадрукар, паляпваючы пачаткоўца па плячы.− Пройдземце, партнёр, пакажу паэтычным парасткам парнаграфічны пакой.
Паэт падскочыў. Перапалохана пырскнуў па-за пабудовы.
— Пачакай, постмадэрніст! — пацяшаецца Пятро Пятровіч, пацэльвае па паэце пуховай падушкай. — Патэнцыял! Патэнцыял паэтычны пакажы, пустадомак прыпадачны!
Пыжаў падае паранены падушкай, потым прыўзнімаецца. Паўсюль прымройваюцца парасяты.
— Паперы пад паленам! — пракрычаў паэт, паклыпаў паўз пералесак.
— Постмадэрністы паскудныя, — падумаў Пятро Пятровіч, пачухваючы пад пахамі. — Паказаў паднаготную. Панапрыязджаюць, панапрыкідаюцца паэтамі… Падробкі! Пайду паэму папішу…
Хап цыгляр чыпогі правытрыў
Без валохкае прыхі не жыміш
і цыхі! А чыпогі і папрэва.
— Чурой пендрыш, шапялюга? Не дзюпіш вытры, апега беспальдзявы?
— Пендру чурой — не жыцелава вара! І не шапялюга гыц, а дзялокі цыгляр з Церапошчыны. Каверны цыгляю. Чыпогі фурныя базору.
— Хух! З Церапошчыны?! А гачом пых беспальдзявы, га? Прыхі пашывелыя папірыш. Шывельнік кульдзяны! Пагурху вотрыш?
— Ны не дзюп, цуп прыхі не валохкія, дзюп на гыцаву гушнасць! Цыглярам ляперыстыя прыхі без галогі!
— Не чыба пуцырыць, шывельнік. Дзялокія цыгляры ў гавых Авоклых Пухлах найфурчастыя саборы багожаць. Пы дзюры гавой хамору ў ныю пашывелую Церапошчыну, бо перах зыперваў налемзаю! Дзюры хапішней, шчыр! Ых-ых-ых!
— Хух! Тацерыў гыц ныя Авоклыя Пухлы!
— Хамору, шапялюга!
Пы невалохка прышаны цыгляр правытрыў чыпогі ў Авоклых Пухлах.
Алема №1
Ныя іналяцыя застае з тапірышчаў фалярных іналяцый у пне, цуп жывеюць нагор паіх агораў.
Сыарыза Тэліма-Вуля (агульнавядомая):
Нашчыня вольгаснай меадыты торная сые пум паўгозам.
Кім быць
(Нібыта пераклад)
Ліпень схіляецца да свайго пышнага фіналу. Вольга Францаўна Пакемонава, дваццацідвухгадовая выхавацелька дзіцячага садка № 3 горада N., стомлена выцірае пот з натруджанага лба. 56 дзяцей малодшай групы паклала яна сёння спаць, а потым вывела на шпацыр. Мы сядзім з ёй пад шатамі старых яблынь, у прыемнай у такія спякотныя дні прахалодзе. Побач у прасторнай сучаснай пясочніцы дваццаць на дваццаць метраў са светлымі хваёвымі парэнчамі — падарунак мясакамбіната, які мае над садком шэфства, — гуляюць у «кашу-малашу» Вользіны выхаванцы.
— Якія планы на будучыню, Вольга? — пытаюся я ў маладой жанчыны, сакратара мясцовай ячэйкі Бэ-Зэ-Зэ-Зэм, сталай госці дошкі гонару.
— Планы самыя аптымістычныя, — адказвае Вольга, маладымі белымі зубамі разгрызаючы сакавіты яблык, пырскі якога застаюцца ў мяне на твары. — Думаю, што гэта не мяжа. Заўтра я планую вывесці на паветра 57 альбо нават 58 дзяцей. Падключым сярэднюю групу.
— То бок ёсць рэзервы?
— Ёсць, — упэўнена сцвярджае Вольга, і яе твар нібыта святлее, — ёсць, ёсць рэзервы!
Мяккай шырокай далонню яна па-мацярынску заляпляе па азадку аднаму з падапечных. Другая яе далонь дае ўкусіць яблыка іншаму выхаванцу.
І верыцца ў тое, што ў Вольгі ўсё атрымаецца.
Паўлу Мятліцкаму
з удзячнасцю за гасціннасць
Пышнавусы цырульнік Сяржук Цярэнцьевіч Кірпыкла хавае сціплую ўсмешку на грудзях у карэспандэнта «Экс-Бэ».
— Не прызвычаіўся я да ўвагі, — тлумачыць рэкардсмен. — А вы яшчэ і з фотаапаратам!
— Што вы, Сяржук Цярэнцьевіч! А ну дзяліцеся, колькі настрыглі за сённяшні дзень?
— Ну, колькі настрыг… Бадай, усю нашую вёску і пастрыг, і ўсіх пад нуль.
— І жанчын?
— І іх, а як жа!
— Дык, ці не занадта радыкальна?
— Не, нашая вёска — і не вёска ўжо, — Сяржук Цярэнцьевіч глыбока зацягваецца цыгарэтай «Вярблюд» вытворчасці Гарадзенскай тытунёвай фабрыкі, сусветна вядомай якасцю сваёй прадукцыі. — З мінулага года нашыя Шырокія Гузкі — сучасны аграгарадок, таму і фрызуры мусяць быць модныя, свежыя. Слова «fashion» для мяне — не пусты гук.
І гэта так. Цырульнік Кірпыкла не толькі аказаў сёння палікмахерскія паслугі сваім аднавяскоўцам, але і бясплатна зрабіў актуальныя тату.