Атрасаючы з рук рэшткі гною (карова трапілася з норавам, на спіне ў працаўніц след ад яе капытоў), да нас падыходзяць трактарыстка і даярка ў адной асобе Святланы Кузьмінічны Дрэвапінск.
— Дзякуючы Цярэньцічу мой імідж змяніўся кардынальна! (Кузьмінішна хваліцца нашаму фатографу навюткай, як з іголкі знятай, татушкай — гэта вам не дзіцячыя перавадныя карцінкі). З наступнага панядзелка я буду працаваць на Першым музычным канале падменшчыцай вядучай Плюсі Плюшчык.
Вось такія моднікі працуюць у аграгарадку Шырокія Гузкі Віцебскай вобласці.
Інь-Ян
(Пераапрананне ў гендэрныя стэрэатыпы)
Лепей апрануць шапку-аблавушку: яна мне пасуе, а на вуліцы -10.
— Ян, ты куды?
— На шпацыр.
— Хлопчык мой, а чаму так позна?
— Дзевяць — гэта не позна, тата. Тым больш я з Інай буду. Ты ж ведаеш, яна калі што…
— Добра, Іна і сапраўды волат, прыемна зірнуць — адны мышцы. Толькі глядзіце не піце. А то апошнім часам усё піва ды піва. А чаму Іна не завітала па цябе?
— Каля кінатэатра чакае.
— Яна хоць электрычнасць у сябе адрамантавала?
— Адрамантавала!
— Дык хай бы і нам адрамантавала!
— Та-а-ата!
Насамрэч мы збіраліся не проста пагуляць. Бацьку праўду ведаць было не след, бо Іна запрасіла мяне сустрэць адну паненку пасля трох сутак у камеры. Тры дні таму ейная прыяцелька Маргарына і Алеся Віталеўна з эканамічнага каледжа вадзілі карагод у скверы каля помніка Алаізе Пашкевіч. Там да іх прычапіліся супрацоўніцы праваахоўных органаў. І тое неспадзяванка, бо яны абралі дзіўных ахвяраў: Алеся Віталеўна — выкладчыца, ніколі не кідае недапалкі на зямлю, носіць акуляры, інтэлігентны вожык на галаве і ні за што («Толькі праз мой труп!» — кажа) не дазваляе сабе ўжыць бруднае слова ў прысутнасці джэнтльмена. А Маргарына — бібліятэкар і мастачка, што тут дадаць? У яе было чатыры персанальныя выставы.
Спадарыням міліцыянткам не спадабалася тое, што ў жанчын на дамскіх валізках не было флікераў: значыкаў ці стужак, якія свецяцца ў цемры. Нядаўна выйшаў чарговы ўказ, які забараняў пасля 21.00 вадзіць карагоды каля помнікаў, не маючы на сабе святлоадбівальных элементаў.
Вядома, што маленькія (змяшчаюцца толькі абавязковыя памада, люстэрка і пісталет) валізкі мянтоў былі аздобленыя гэтымі флікерамі ўздоўж і ўпоперак. Выглядалі яны «як дуры», што Маргарына ім і паведаміла. Слова за слова — і бібліятэкарцы надзелі кайданкі, а Алесі Віталеўне навесілі велізарны штраф. У пастанове суда яшчэ напісалі, што яны п’яныя былі, і Маргарына нібыта хапала зубамі адну з мянтовак за валасы і гумавы дручок…
Разам з маёй прыгажуняй у элегантным клятчастым паліто мы падышлі да турмы на Ахрэсціна. Каля брамы ўжо мерзлі дзве маладыя жанчыны. З кожнай з іх Іна па-жаноцку моцна парукалася, потым патлумачыла: «Алесю Віталеўну ты ведаеш, а гэта Наталка».
Прывабная Алеся Віталеўна ў пухнатым трусікавым футры павіталася. Наталка, мастачка, з якой Маргарына мела агульную майстэрню, пазяхнула. Па-мойму, я ёй не спадабаўся, але як след падумаць пра гэта я не паспеў, бо брама адчынілася, і на волю выйшла расхлістаная, без шаліка і без шапкі Маргарына Вялікі-Дзякуй з сіняком пад вокам.
Маргарына абнялася з усімі жанчынамі, паляпваючы іх па спінах:
— Алеся! Віталеўна! Ты як, родная? Дзякуй, дзякуй, што прыйшлі! Для мяне найвялікшы гонар, што мяне сустракаюць самая дасціпная паэтка ў краіне… — Маргарына патэтычна паказала на Іну. — Наталка — самая таленавітая беларуская мастачка. Вядома, пасля мяне! — Маргарына рагатнула. — Ну і, зразумела, мая дарагая сяброўка Алеся Віталеўна!
Мяне Вялікі-Дзякуй заўважыла, але не адзначыла.
— І яшчэ мужык нейкі, — шапнуў я на вуха Іне.
— Добра, дзяўчаты. Я зараз дадому. Жахліва хочацца ўрэшце прыняць ванну з марской соллю і вымыць галаву шампуняй з кандыцыянерам.
Маргарына па чарзе сардэчна паціснула сяброўкам рукі, абмінуўшы мяне, як заснежаны пень, і пабегла да тралейбуса. А я канчаткова адчуў сябе мужчынам у гэтым жаночым свеце.
Без атраманту
Данііл Хармс казаў, што яго цікавяць толькі абсалютна бескарысныя рэчы. «Толькі тое, што не мае ніякага практычнага сэнсу».
Некаторыя людзі ўмеюць рабіць штосьці, што звычайна не лічаць важным, але мне таксама заўжды цікава пра такое даведвацца.
В. можа піць шмат вадкасці і доўга не хадзіць у прыбіральню. А потым, калі ён урэшце ідзе ў прыбіральню, то здзіўляе ўсіх тым, як доўга сікае. Прыяцель ужо скончыць сікаць, а В. робіць тэхнічны перапынак і працягвае сікаць гэтак жа сама доўга, як і першы раз. Напэўна, у яго вялікі нутраны бутэль. В. — у некаторым родзе вярблюд, толькі наадварот.