— І Баба… Яна таксама…
— А Мышка?!!
— Мышка… хвосцікам збольшага…
На Дзеда жудасна было глядзець. Рукі яго бязвольна звісалі. Бялкі вачэй (страшнае слова «бялкі»… і «жаўткі») падаваліся шэрымі. Мокрая насоўка, Бабін падарунак, валялася на падлозе.
— Хвосцікам, значыцца, — задумліва вымавіла кура, раптам перастаўшы раўці і прыкрыўшы вочы павекамі. — Вось што, Дзед… — дамашняя ўлюбёнка нахілілася, і яе цяжкія мазолістыя рукі леглі Дзеду на плечы. — Я зараз выйду — у двары сякера…
Дзед зглынуў.
— ...А я за пуню, — тоўстымі валасатымі пальцамі кура паскрэбла азадак у шэрых пёрках. — Знясу яшчэ адно яйка.
Разагнуўшы шырокую голую спіну і апусціўшы крутыя плечы, што ў руху ўзгорваліся магутнымі мышцамі, Раба пацягнулася прэч.
Канец казкі.
Дзед павольна завальваецца ўбок.
Балахон Балахонавіч і Злая Вавёрыца
Беларуская каворная казка
Сярод дрымучых лясоў ды багавіння, дзе і цяпер дротавая тэлефонная сувязь не праведзена, у Чачэрскім павеце на беразе возера стаяла некалі хатка з бярвення. Жыў ды быў у ёй Балахон Балахонавіч з малымі дзеткамі балаханяткамі. Жылі яны не тужылі. Хадзіў Балахон Балахонавіч з ружжом паляваць зайца, вепрука, лісу, ваўка, крата, птушку дзікую… Часам, бывала, і на мядзмедзя хадзіў. Гарод таксама трымаў, дзе вырошчваў розныя прадукты і карняплоды. Усяго было ў сям’і багата. Увосень салілі яны баклажаны. Узімку катаўся Балахон Балахонавіч з дзіцяткамі па возеры на каньках. Увесну ўжо не катаўся. І ўлетку таксама.
Але вадзілася непадалёк ад хаткі злая вавёрыца. Сцерагліся яе малыя балаханяты. Пойдзе Балахон Балахонавіч паляванне паляваць, а малым балаханяткам накажа дзверы замыкаць, нікому не адчыняць і сядзець пад лавай ціха, бо прыйдзе вавёрыца і будзе ў хаце лютаваць. Так яны і рабілі.
І вось сабраўся аднойчы Балахон Балахонавіч крата паляваць. Зняў з паліцы ружжо, абматаўся кулямётнымі стужкамі, стаў на лыжы і кажа балаханятам:
— Не будзе мяне тры дні і тры ночы, у суседні павет іду, крата паляваць. Take care, мае дзетухны, кашу сабе варыце з круп, што ў куце ў меху стаяць, на двор не выходзьце, на каньках пакуль без мяне не катайцеся. А калі прыйдзе вавёрыца злая, сядзіце ціхютка, як вады ў рот набраўшы, каб яна думала, што нікога няма дома.
Паабяцалі балаханяты паводзіць сябе, як бацька кажа.
Мінуў дзень, мінула ноч — сядзяць балаханяты пад лавай. Як есці захочуць — вылезе хто-небудзь адзін, кашкі наварыць. Мінуў другі дзень, мінула другая ноч — сядзяць балаханяты пад лавай, як бацька сказаў.
Надышоў трэці дзень. Думаюць балаханяты, што сумна пад лавай увесь час сядзець — і вылезлі. А ў вакно тым часам вавёрыца зазірнула. Бачыць, што дурненькія балаханяткі адны дома — і ўжо грукаецца ў дзверы:
— Рабятухны-балаханятухны, адчыніцеся-адамкніцеся, гэтая я, добрая вавёрыца прыйшла!
Спужаліся балаханяты і адказваюць так:
— Нам бацька сказаў табе не адчыняць. Ідзі адсюль, пакуль жывая!
А вавёрыца добранькім такім галаском і кажа:
— Ды я ж за канькамі прыйшла, я іх некалі ў вас забыла. Што вы як не людзі?
Думаюць балаханяткі: можа і праўда вавёрыца канькі забыла, усялякае ж бывае… і адамкнулі дзверы.
Вох! Забегла вавёрыца ў хату, пахапала ўсіх балаханятаў, у мех з-пад крупаў паклала і завязала на чацвярны марскі вузел. А сама па шуфлядах ды па шафах шукае.
Вынесла яна ўсе рэчы, дарагія сэрцу гаспадароў: футра чорнае, футра чырвонае, футра заморскае баклажаннае — будзе цяпер у чым свецкім жыццём займацца драпежніцы! І збегла яна ў лясы.
На чацвёрты дзень вяртаецца бацька Балахонавіч дадому з цяжкім кратом за плячыма, бачыць: дзверы адчыненыя, усе шафы пустыя, і балаханятаў нідзе няма. Заплакаў ён горка:
— Ах вы дзетачкі мае, балаханятачкі, маленькія-дурненькія. Навошта адчынілі вы дзверы хітрай вавёрыцы, ці не папярэджваў я вас, што падступства ёй не займаць? Відаць, з’ела яна вас…
А тут мех з крупамі пад ногі Балахону Балахонавічу пакаціўся: коціцца і папісквае! Што такое?
Развязаў бацька мех — а з яго сямёра балаханятаў, адзін за аднаго прыгажэйшы, усе жывюткія і здаравюткія! Расцалаваў Балахон Балахонавіч балаханяткаў і кажа:
— Вось цяпер, дзеткі мае, вы і самі ўбачылі, на што вавёрыца здатная! Ніколі больш ёй не верце! Футра я іншага здабуду, у школьным гардэробе. А цяпер сядайма крата есці!
І зладзілі Балахон з балаханятамі ў хатцы баль! А вавёрыца стаілася да пары да часу.
Хто казку слухаў — патыліцу чухаў, хто казку прачытаў — той дзяржаўнага розуму чалавек.
