— Ты, Балахон, малайчына, але гэта іншая казка і іншая літаратура.
Класны кіраўнік уздыхнуў, разважаючы над тым, якую-такую літаратуру магла мець на ўвазе падступная царыца, што заманіла яго ў пастку, але нічога не змог прыгадаць.
Неўзабаве калідор усё-ткі скончыўся, перад чалавекам і зверам лясным адкрыўся круглы пакой, выкладзены каменем. Балахонавіч пазнаў у ім тое самае памяшканне, куды ён прызямліўся, толькі сена было прыбрана, а замест трона стаяў напаўпразрысты надзіманы палац, кшталту дзіцячых басейнаў для лецішча, зусім невялікі — стаўшы на дыбачкі, Б. Б. мог бы зверху агледзець ягоны дах, расфарбаваны пад жоўтую дахоўку.
— Нам туды, — сказала вавёрка.
Палац быў зусім пусты, і класны кіраўнік ніяк не мог узяць на цям, навошта ім туды лезці, але іншага не выпадала. Што можа сухі вераснёвы лісток супроць бурлівае плыні, якая круціць яго і верціць, як хоча? І круціць яго, і верціць, і круціць…
— Не спі, Балахоне, — царыца пашчоўкала пальцамі пад носам у педагога. — Глядзі сюды, зараз я адчыню дзверы і — у будан, а ты не марудзь, кідайся хуценька за мной.
— Мгм, — невыразна вымавіў Балахон Балахонавіч, каб не адказваць, ані так, ані не.
— Оп-ля! — вавёрка адчыніла дзверы і заскочыла ў палац. Балахон паспрабаваў зрабіць тое самае, але захрас у дзверцах, што былі для яго замалыя. Палац тым часам прасеў, бо праз адчынены ўваход з яго выйшла паветра.
— Божа мой, што за людзі! Разгадуюць тлушчы, потым у дзверы не пралазяць, — беспардонна заўважыла вавёрка, дапамагаючы слаўнаму Балахонавічу ўвабрацца ўнутр. Потым, зусім не зважаючы на пакрыўджаны твар госця, яна дзелавіта панаціскала нагой на аднекуль узятую помпу, каб вярнуць палацу згублены аб’ём.
Раптоўна класны кіраўнік убачыў, што ўнутры палац зусім не такі маленькі, як звонку, і зусім не празрысты, і не пусты, а нават наадварот, contrariwise. Яны апынуліся ў агромністай, значна большай за папярэднюю, купалападобнай залі з дзясяткамі акенцаў рознага памеру і формы — у большасць з іх зазірала начное неба, але праз шыбы некаторых свяціла ранішняе сонца. Святла хапала, каб разглядзець шматлікія шафы і камоды. На сцяне вісеў густоўны віцебскі дыван са штучнага валакна. З выглядам знаўцы (а так яно і было) Балахонавіч памацаў дыван і прыцмокнуў, а потым з цікаўнасці прачыніў адну з шафаў. Неадкладна адтуль выпырхнулі тры драбнюткія свінкі з крыльцамі. Адна з іх усміхнулася і сказала: «Рох-рох».
— Вось халера! — выгукнуў эсквайр Балахонавіч.
Адчыненая шафа была поўная ўсялякіх даброт: жаночых пантофлікаў і мужчынскіх ботаў, дзежак з квашанай капустай, скрыняў з сургучом і да таго падобных карысных рэчаў.
— Такім чынам! — урачыста абвясціла вавёрка і стукнула кіем аб падлогу — віцебскі дыван адразу ж з грукатам паехаў уніз разам са сцяной, на якую быў павешаны. За сцяной выявілася вялікая спальня з тысяччу ложкаў, на кожным з якіх хтосьці спаў; у залі разлягаўся хроп.
Вавёрка паправіла на сабе карону, падышла да Балахона, зноўку ўзяла яго за руку і ўрачыста павяла ў спачывальню.
— Глядзі, Балахоне, — сказала царыца, ведучы яго паміж ложкамі. Тут ты знойдзеш сабе жонку.
Балахонавіч спыніўся і закашляўся. Вавёрыца паляпала яго па спіне.
— Табе зараз таямніцу адкрыю. Гэта ж не проста нявесты, а настаўніцы!
На шчоках Балахонавіча з’явіўся ўсхваляваны румянец, ён ледзь не сеў на халодную падлогу — тут таксама быў бы дарэчы віцебскі дыван падвышанай калматасці, але яго не было. Рэч у тым, што сам Балахон Балахонавіч настаўнікам нарадзіўся, але ў сваёй школе быў адзіным прадстаўніком сабе падобных (партрэт дырэктара школы, безумоўна, нельга лічыць кампаніяй) і прызвычаіўся да самоты. Бачыць сапраўдных жывых настаўніц яму яшчэ ніколі не даводзілася. Ці варта казаць, што сэрца ягонае шалёна закалацілася.
Стаіўшы дыханне, ён разглядаў твары. Настаўніцы былі адна прыгажэйшая за другую: бялявыя і чарнявыя, рудзенькія і паголеныя налыса, смуглявыя і светласкурыя, худзенькія і не вельмі — на любы густ. Але вавёрка цягнула яго ўсё далей і далей, пакуль яны не наблізіліся да самага вялікага і высокага ложку, закрытага полагам.
— Прыйшлі, — сказала Вавёрыца. — За твае, Балахоне, выбітныя вартасці вырашыла я аддаць табе за жонку самую прыўкрасную перліну з гэтай скарбніцы!