1988
ЛАСТАЎЧЫНЫ БЕРАГ
О гэта ззянне спадзявання,
Што будзем, будзем разам мы,
Што лета нашага кахання
Навек нас выбавіць з зімы!..
Як доўга, цяжка мы блукалі
У зглухлых, ледзяных снягах,
Пакуль сябе не адшукалі
На ластаўчыных берагах.
Яшчэ між намі яр абставін,
Ды промень кладачкай пралёг,
Каб мы перамаглі расстанне,
Каб смутак знішчыць нас не змог.
Парыў і чысціня ў паглядзе —
Бяссмертны выклік небыццю.
Не здрадзім, родны мой, не здрадзім
Велікадушнаму жыццю!..
1987
* * *
Цені ў кутках, як блакітная варта...
Сёння мы ў шчасця ў гасцях.
Можа, адзіна цяпер мы і варты
Жыцця.
Сёння, калі нашы душы пад знакам
Злітнасці і паўнаты,
Зараз, калі ў іх ні следу ніякай
Лухты.
Выстыў даўно ў белых кубачках чорны
Чай на вячэрнім стале...
Спеўна і вольна, нібыта на горнай
Скале!
Лётка, як птахам уразлівым дзікім
З гордым узмахам крылаі
Цені, як варта блакітная... Лікі
Святла!
1983
* * *
Я ўсё жыццё Цябе шукала,
Гадамі йшла праз морак і праз боль,
Як быццам верыла, як быццам знала,
Што немінуча стрэнуся з Табой.
Аж дзіўна, скуль было той веры брацца
Пры ўсведамленні: рады тут няма...
Ды нешта ўсё загадвала: трымацца!
Ды нешта цвердзіла ўсё: недарма!
Я акіян тугі правеславала,
Я тысячу пустынь перабрыла
I тысячу надзей там пахавала.
I вось — знайшла... Я ўсё ж Цябе знайшла?!
О, толькі не пакінь, не адступіся!
Пазнай мяне, прызнай, не абміні!
Цяпер Ты ўсё мне: і мой дол, і высі, —
Вясёлку свету белага вярні!
Падломваюцца ад дарог калені,
Вось-вось лісточкам сэрца абляціць, —
Не адвярніся!..
Больш з такім маленнем
Ужо няма мне да каго ісці.
1985
ВЫЗВАЛЕННЕ
Зярнятка радасці маёй,
Карэньчык сонца ў золкай долі!
Яшчэ скавана мітуснёй –
І ўсё-такі я ўжо на волі.
Яшчэ цягну ярмо тугі
І неразважаных сумненняў,
Ды ўжо мне шлях твой дарагі,
Дзе ў кроў саб’юся аб каменне.
Хачу сама таго ярма!
Бяда вяшчунна пратрубіла...
Бяда старалася дарма:
З мяне рабыню не зрабіла!
Яшчэ скавана мітуснёй –
І ўсё-такі я ўжо на волі!
Зярнятка радсці маёй,
Карэньчык сонца ў золкай долі...
1981
СТРАХ
«Каханы мой!»
А мне ты: «Не кляніся!»
«Адзіны мой!»
А ты: «Не прысягай!»
О як ты, непаўторны мой, баішся,
Што раптам страціш спознены свой май!..
Табе ўсё роўна ўжо, што скажуць людзі —
Адно самому б толькі не здрабнець, —
Бо людзі перш апошляць ды асудзяць,
Пакуль сумеюць нешта ўразумець.
Каханы мой, о не, я не клянуся,
Адзіны мой, не прысягаю я:
Да вусцішнасці ж і сама баюся,
Што згіне, быццам здань, вясна мая.
Цалую распрамененыя вочы,
Гарнуся ўсёй істотай пад крыло
Ўзаемнасці, якую не сурочыць
Прызнаннямі — ўсім ростаням назло!
Ёсць толькі жыццяў нашых берагі...
Саколік мой,
Жаданы,
Дарагі...
1984
СУГУЧЧА
Не моўкне сонечнае рэха,
Сугучча наша доўжыць, доўжыць, —
Бы ты нікуды не паехаў,
Бы ты ўсё побач,
І ўсё той жа —
Пяшчотны, ўсмешлівы, шчаслівы,
Увесь у песеннай уладзе —
Як жаўранак над яснай нівай,
Як шпак у развяснелым садзе!..
Ты ўсё, усё мне,
Усё на свеце:
І кліч жыцця.
І прага смерці...
1983
* * *
Мой муж, мой вечны падарожнік,
Мой найраднейшы чалавеча!
Жывём — як на чужым парозе:
То зоркі сыплюцца на плечы,
То гром настрашвае, то замець
Рагоча, што — не маем кута...