Усё абвалачэ няпамяць —
I мілаванне, і пакуты.
Але ж і ў радасці, і ў скрусе
Наяве зліты мы і ў мроі.
Два целы возьме смерць, а мусіць
Здаволіцца душой адною.
1988
РАННЕ
Ноч. Ні зыку. Ад стала дападае
Ясначолых кацярынак дыханне.
Над зямлёю ледзьве-ледзь світае,
А ўва мне і апоўначы — ранне.
Скуль узяўся ты ў мяне гэткі,
Што ва ўсенькай старане наскай.
Кветкі толькі ад цябе — кветкі,
Ласка толькі ад цябе — ласка?..
1989
I ГЭТЫ ВЕЧАР
I гэты вечар, мабыць, не забудзецца:
Няма святла ў двары, няма на вуліцах —
Раптоўна згасла ў гарадку святло.
Абсады цень да ценю дома туліцца,
I ўсё глыбокай цішай спавіло.
Шукаюць вусны вуснаў — не натоляцца...
Здаецца, толькі мы ва ўсёй ваколіцы,
Неварушкой, нібы рачное дно,
Адзіна мы, ды зорачка-свавольніца,
Што ўсё ж не-не — дый зазірне ў акно.
Дый зноў, нібы збянтэжана, схаваецца...
Ты хто нам, зорка? Наша ахавальніца?
Ці свет, куды мы ў часе адляцім?
Таго адлёту на зямлі лякаюцца,
Таму што бачаць толькі смерць за ім.
О, калі б кожны памятаў, што вечны ён!
Што расцвіце прастораю сардэчнаю!
Што побыт наш зямны — ўсяго луска,
Такая ўжо і тут вось недарэчная,
Дзе ў змроку свеціцца ў руцэ рука...
1990
ЦІ ТРЭБА БЫЛО?
Не ты мяне любіш —
Жыццё мяне любіць,
Тваёю істотай вітае-галубіць, а.
Тваімі вачамі ўзіраецца ў вочы,
Тваімі рукамі абняць мяне хоча,
Тваёй палымянаю думкай вартуе,
На самым на ўскраечку прорвы ратуе,
Бо змеркламу сонцу ўсё ззянне вяртае,
Калі да грудзей я тваіх прыпадаю.
Ці трэба было, каб жыццё праляцела,
Пакуль гэту праўдачку я ўразумела?..
1989
СТРОМА
Я ўжо ў цябе ўрасла.
Мы ўжо зрасліся.
Гады спатрэбіліся,
Доўгія гады,
Каб зразумець, што дзвюм істотам
З адзіным сэрцам і кровазваротам
Жахліва быць у паасобку,
Немажліва.
Сыходзяць леты.
Усё вышэе строма шчасця нашага,
Якая ўзносіць нас.
I пахавае.
1987
* * *
...А што радок, ён выжыве — ці не.
А ты жывы. Табе са мною светла.
I я ўжо знаю, як сюды імкне
Душа тваёй сцяжыны — з будніх нетраў.
I тут ён, будзень, толькі — на дваіх.
Таму і ўмее ён рабіцца святам.
I я ўжо знаю, што з хвілін маіх
Той рэдкі міг мой — самы найкрылаты.
О, не радкі, а ты мне — канавое,
Калі й радок вось зноў жывы табою...
1985
* * *
Шарэе па-асенняму ваколле,
Ніжэе пацяжэлы небны дах.
I хай сабе! Я ўжо цябе нікому,
Нікому і нічому
не аддам.
Пазалягалі туманы ў лагчыне.
Хай зменлівасці ў часе не ўпыню —
Я не аддам цябе другой жанчыне,
Пакуль сама — з даверу і агню.
На самы жорсткі, незагойны верад
Ёсць недзе, ёсць зялінка на, загой!
Я не аддам цябе імгле зняверы,
Самоце шляху колкага твайго.