Свядома тваю руку адпушчу.
Пад золкай зоркай страты
Да скону голас Ратнічэле чуць:
«Ой кейп бега мятэй...»[2]
1981
* * *
Не сніся мне. Навошта снішся мне?
Усё між намі выяснена, вырашана,
I пра ўгавор наш помню я і ў сне.
Не сніся мне.
А стрэч не пазбягай. Не бойся стрэч.
Цябе маёй пяшчотай не абражу я.
Рук не ўскладу на шалі тваіх плеч.
Не бойся стрэч.
Насупраць сядзем. Ты ўсміхніся мне.
I я ў адказ — спакойна і нязмушана.
Пра угавор наш помню я і ў сне...
Не сніся мне.
1974
МЕСЯЧНАЯ НОЧ
Цяпер што звязвае нас?
Якія ніці?
Адчужана-роўны бляск:
Поўня ў зеніце.
Такі чалавечы пагляд
У гэтай поўні...
Улада з усіх улад:
Помню.
Хлусіў ты, хвалёны час.
Няма адхлання.
Глыбозным праваллем між нас
Прызнанне.
Дзень забыўся пра ўсход.
Спяць людзі.
Маркота з усіх маркот:
Не любіш.
БЕЗ ЦЯБЕ
А мне ўсё лепей без цябе.
Працую — не гарую.
Спакойнай сіле не слабець —
Магу звярнуць гару я.
Бясплённа дзень не праміне,
На мары не патрачу.
Смяюся, калі смешна мне,
А плачацца — не плачу.
Так, мне ўсё лепей без цябе.
Жніво наспела ў часе.
Ні тлуму, ні трывог цяпер.
...I ні хвіліны шчасця.
1977
ЖАРТ
У шчасця майго
Тваё аблічча,
Твой голас,
Твае вочы і ўсмешка.
Нават дзверы не стамляліся
Чакаць твайго стуку.
І ён раздаўся нарэшце:
«Гэта я, тваё шчасце. Адчыні!»
Але што гэта?..
Не тое аблічча,
І голас не той,
І не тыя вочы і ўсмешка.
Не паспела я
Абурыцца такім самазванствам,
Як пачула:
«Ах, якая ты смешная!
Жарту зноў не пазнала?
Гэта ж я,
Твая адзінота!»
1977
* * *
Ні слова не вяртае, ні маўчанне...
Развейце, ветры, смутак мой і жыль
– Было нам гэта справаю звычайнай
Калі б маглі мы ўзняць такі цяжар.
Азёрныя мае спагада-хвалі,
Тады ўтапіце іх на самым дне!
– Былі б мы радыя, але прапаліць,
Самотна да самога дна пратне.
Вятрам – зацяжка, хвалям – загаруча,
А я не ўмею так: як набяжыць,
А мне расстаннем – карай немінучай
За свет пяшчоты нашай –
трэба
жыць.
1977
БЫЛО
...I раптам адышоў, амаль адбег.
Ні слова не сказаў на адвітанне.
I кожны крок твой абяцаў вяртанне.
Вясновы дзень гуляў у «сонца-дождж».
I неўпрыкметку набракаў змярканнем.
I набракала цемраю чаканне.
Мне ж без цябе ўжо не было дарог.
А людзі абміналі, нібы здані.
Бы ў прорву,
падалі мае пытанні.
Быў родным горад —
раптам пасткай стаў.
Мая прапала вуліца дазвання.
Дзе я... дзе ты...
гуканне і блуканне...
1980
ШАРАЯ ГАДЗІНА
«Каханы, мой каханы!
Мне хораша з табою.
Ніводнае хмурыны
У небе нада мною.
Усе яны знікаюць
Яшчэ на даляглядзе,
Пакуль прысутнасць сведчыць
Твая
пра душ суладдзе.
Адужаю хваробы,
Не змоўчу на абразу.
Я знаю, што «Кахаю
Цябе» —
зусім не фраза.
Ахоўна і надзейна
Тваё пульсуе сэрца.
Я знаю, ёсць людское
І шчасце, і бяссмерце.
Есць сіла, што нітуе
Свет, горам дратаваны».
...Няма каму сказаць мне:
«Каханы, мой каханы!»
1980
* * *
Сказала: «Лепей саматой».
Не лепш.
Сказала: «Так прасцей».
Куды як проста!..
І хлеб, з табой не дзелены, —
Не хлеб.
І шлях —
Абраны быццам не па росту.