Дай Бог развярэдзіцца жорсткай нудзьбе
Па промню!..
Якая жанчына кахала цябе!..
Ці ўспомніш?
1984
* * *
Вечназялёнаю галінай — спробы
Няўтоленую смагу наталіць...
А непадсудны хіба толькі робат:
Яму нішто людское не баліць.
А нам — гарэць,
і падаць,
і ўзнімацца,
І праклінаць свой лёс, і пець хвалу.
На радасці не можаш расстарацца,
Жыццё,
ну што ж — пакутамі хвалюй!
Бо не аслепіць дробязная ўдача,
Знарочыстую любасць не прыму...
Не марна
так па-веснавому
значыць
Барвяны ліст прыцьмелую траву.
Заўжды існуе недзе гай расцвілы
І светлякі ў зраселай мураве.
Хай вольна табе дыхаецца, мілы.
Твой сум кароткім ценем праплыве.
1978
ПРОСТРАНЬ КАХАННЯ
Паэма-калыханка
Якія мізэрныя мы
I якое жыццё наша горкае,
Калі скарб аддаём неацэнны
Сумненням.
Сінція Віцьер. кубінскі паэт
Не атрымалася, не атрымалася,
Як малявалася, як спадзявалася.
Спіш, мая донечка? Спі, люлі-люлі...
Думкі мае, хоць бы й вы дзе прыснулі!
...Ты не прыкідваўся, о не.
Ты ў самым шчырым парыванні
Ад прагі ласкі, спачування
Тады хіснуўся да мяне.
Такія блізкія тугой,
Такія родныя самотай,
Як узаемнаю пяшчотай
Уваскрасалі мы з табой!
Былі шчаслівыя ж, былі!
Ты не ашукваўся, сам бачыў
Як цудадзейна свет іначаў
Пад чыстым небам тых хвілін,
Калі і словы, і маўчанне —
Усё гучала як адказ,
Што ёсць ад бед паратаванне,
Ёсць. Любасць. Гэткая, бы ў нас.
Не атрымалася, не атрымалася,
Як уяўлялася, як абяцалася.
Спі, мая донька, расінка малая.
Толькі табою свой боль прылюляю.
Людзі, як зёлкі, чый род — палыновы.
Поўніцца горыччу тут ім не нова.
Голькі чарнобылю цёмнае сілы,
Што неаднойчы сябе ўжо касілі.
Доўбняю. Мечам. Свінцом. Радыяцыяй.
I найстрашнейшым — душы дэвальвацыяй.
Хто ж мы?.. Ляжаць на грудзях у жанчыны
Дзеці ўсёй чыста зямное айчыны.
Хто ж мы?.. Хварэем бяссоннаю вартай
I за найгоднейшых, і за нявартых.
...Я вінаватая сама,
Што так паверыла ў нязводу,
У немінанне нашай згоды,
Што нам расстання тут няма.
У непрагляднай даўніне
Расцятыя на двух багамі,
Зліліся зноў вось, і над намі
Нішто ўжо неба не сатне!..
Забыла я, што чалавек
Сам спеліць і святло, і морак,
З багамі роўны быў учора,
А сёння — мураха ў траве.
Не думала, што ўжо і мы
Далучаны да той кагорты,
Дзе шчасце блытаюць з камфортам,
Дзе ўсё рашае суд гурмы...
Спі, прамянінка мая залатая.
Толькі табою жыццё апраўдаю.
Хай мае смуткі не стануць прычынай
Для наракання на долю жанчыны.
Праўда не ў тым, што нас папіраюць.
Ісціна ў тым, што без нас — паміраюць.
Гінуць як Рыцары, Воі, Паэты.
Лепшыя з іх сэрцам помняць пра гэта.
Вось чаму лепшыя з іх без вагання
Нават галовы складуць за Каханне.
...Як лёгка пагадзіўся ты
З маёю роспаччу адчайнай,
Што больш не трэба нас страчання,
Не трэба шчасця нам з лухты.
Як быццам толькі і чакаў,
Каб выдыхнулася такое, —
Усе харугвы здаў без бою.
Шчэ побач быў, а ўжо ўцякаў...