1969
ПРЫ ПЕСНІ
І нядзеля
запанядзелена.
Чым каштоўным я тут надзелена?
Ёсць жытнёвы кут з тою хатаю,
Што на ласку мне так багатая.
У гародчыку спее мачына,
За сталом звініць песня матчына.
— Ой, жураўку, жураўку,
Чаго крычыш на ранку?
— Ой, як жа ж мне не крычаць? —
Трэба высака лятаць...
Падхаплю жалю мову шчырую:
Не вяртаецца жораў з выраю.
Хай не журыцца, хай не плачацца:
Далягляд з жальбы не зыначыцца.
Шкода толькі дня, той нядзелі мне,
Што святочнасцю так абдзелена.
1981
МЕЛОДЫЙКА
Памру — забудуць хутка. Не змагла
Тут вартага зрабіць я анічога,
Хоць і выпальвала душу датла
Пакутай за сябе і за другога.
А што пакіну? Толькі жменьку слоў,
Мелодыйку любові і змагання
За ўсё, што выбаўляе з кайданоў
Абездухоўленага працвітання.
Ляці, мая мелодыйка, ляці!
Будзі сінічкаю дрымучасць неба,
Калі мне не хлусілі пры жыцці,
Што нехта меў тут і ў табе патрэбу...
1984
НАДЗЕІ, ЯКУЮ ПРЫВЯЛІ ЗА РУКАЎ
Ты ўсё перамінаешся ў парозе?
Шкада, не ўласнай воляю прыйшла...
Ну што ж! Праходзь.
З тваіх сясцёр цвіла
Тут не адна, ды час іх
памарозіў...
Ах, тыя, хто прывёў цябе сюды, —
На свеце найдарожшыя мне людзі.
Хай кожны крок іх крокам шчасця будзе
Праз доўгія, пагодныя гады!
Прысядзь на хвілю. Я не затрымаю.
Даруй, затрымваць —
проста не хачу.
За ўсё на свеце тут жыццём плачу.
(Нібыта ў тым бальзакаўскім рамане,
Шматок шчыгрыну менее ўваччу...)
Ты мне — чужая,
хоць цябе сюды
Паслалі найдарожшыя мне людзі —
Хай кожны крок іх крокам шчасця будзе
Праз доўгія, пагодныя гады!
Твая вясёлкавасць не ўскалыхне.
Таму, хто яваю не ашуканы,
Навошта мыліцы самападману?
Пакінь мяне.
1975
* * *
О, калі б толькі мог мой жорсткі смутак
Палёту ластаўкі быць карацей...
Ды ведаю, надоўга ён раскуты,
Да моцы зноў акрыленых надзей.
А я тужу аб акіяне мудрым —
Рукой прылашчыць бы халодны лоб...
А мне недастае той шызай тундры,
Дзе сэрца мужнасць мо знайсці змагло б.
А я сумую аб пякельным поўдні,
Аб той краіне, дзе ні ты, ні я
Не захацелі б боль і крыўды помніць, —
Тваё каханне і натхнёнасць дзе мая.
1968
САМО
Ці надзеі непраўдзівыя,
Ці дарожанькі не тыя,
Ці сама я негадзівая, —
Адвярнуліся святыя!
Ці не так, як трэба, клікала,
Ці не там я іх шукала?
Ветру скрыпачка пілікае,
Каб галоўку не ламала.
Крач не крач самотнай вуціцай
Ці гадай на каве ў місе,
А ўсё суджанае збудзецца
I само,
хоць задавіся!
1990
* * *
А можа, ўдасца, мо сябе ўтаймую,
Душу і цела ў розуме злучу?
I лета доўгае перазімую,
За халады пакорай заплачу.
Пасля цяжкіх, бязлітасных агледзін
Пачуццяў, што пакутай параслі,
Вярнуся ў час, які мне шчэ адведзен
На гэтай пакрываўленай Зямлі.
Шчэ закрасуюць буйна краскі ў лузе,
Шчэ завіруюць снежныя віры, —
Спакойная і шчырая, вярнуся
З людзьмі пра шлях і долю гаварыць.