1995
ДА СУСТРЭЧЫ!
Маўклівым развітальным клінам
Ляцелі гусі над Берлінам,
А мы па Мюллерштрасэ йшлі
І ўслед за выраем гусіным
Вачыма ўзрушана вялі.
Адкуль вы, гусі? З Беларусі?
Куды вы, гусі? Ў цёплы край?..
Няма адказу. Знай цярусіць
Сняжок з нябёсаў, быццам гусі
Свой пух страсаюць на "бывай",
Халодны пух ляціць - не тае,
І на плячах не растае.
Так і Айчыну замятае...
Даўно старонка дарагая
Нам на цяпло сваё скупая.
Любові ад людзей чакае.
Не ўмеюць людзі грэць яе.
Мы заўтра вернемся дадому.
У непагадзь, у безладзь, стому.
З чужыны - бы на чужыну...
Вам, птахі верныя, вядома,
Як цяжка з золі, з ледалому
Выдабываць крыльмі вясну.
Да стрэчы, гусі!
Над гняздзечкам лісток залацее...
ПАСЛЯ ШТОРМУ
Глыбокае ранне, глыбокая ціша.
І толькі заілена ўздрыгваюць хвалі.
«Мінулася бура, —
зняможана пішуць. —
Прайшла.
Прашалела.
Зноў ранне. Зноў ціша.
На беразе гэтым
Зашмулена-бурым
Вось-вось людзі з'явяцца —
Выпладні буры.
Па ёд.
Па бурштын.
Па абломкі —
Хто ўчора
Блакітны свой паруснік
Даверыў мору».
1983
ВЯРБА
Хто ўпершыню назваў цябе плакучай,
Самотная вярбіначка-вярба?
Відаць, вялікім горам быў засмучаны,
Нязмернаю была яго журба,
Калі ў табе, датуль незаўважанай,
Сябе самога раптам распазнаў,
Як некалі дзікун, спасцігшы занава,
Што сутнасць і людзей, і дрэў — адна.
I што даецца толькі тым жывучасць,
Хто годны ў муках сцвердзіць сваё «я».
Ці не паэт назваў цябе плакучаю,
Вярба мая, сястра мая?
* * *
Адляцела лістота ў чарговы свой вырай,
У апошні свой вырай, адкуль
Не бывае вяртання праз прыгавар жвіру
Аніводнаму болей лістку.
Як кнаты абгарэлыя, ў неба цягнуцца дрэвы,
Ў дажджавую яго сівізну.
Толькі ж ведаюць дрэвы, што за ёю дзесь дрэмле
Сіне-сонечны спеў пра вясну.
1966
МАНАЛОГ КРЫНІЦЫ, ЯКУЮ ЗАКІДАЛІ КАМЕННЕМ
Ой, у полі крыніца стаяла...
Колькі прастаяла я? Не помню.
Вымерлі біблійныя звяры,
Што ішлі сюды да вадапою
З ранішняй,
З вячэрняе зары.
Тыя пушчы, што са мной дружылі,
Тыя птахі, што спявалі мне,
Праз вякі акінуліся жытам...
Молада было мне ў збажыне!
А пасля ступіў на поле горад,
Ганарыста ўскінуўся між ніў,
I ў маё сярэбранае горла
Паляцелі
слепа
камяні!..
Як смыляць прыдаўленыя грудзі...
Я да вас яшчэ праб'юся, людзі!
Вы — з мяне.
А як жа вам — без вас?
Але гора вам, калі зноў будзе
На мой голас
Камень — у адказ!
1976
ВОСЕНЬ
І зноў сумую па буслах,
Нібы па родным чалавеку.
Іх восень ціха адвязла
На рыжым чоўне дзесь да грэкаў,
Ці мо ў Егіпет, ці куды, —
Далей ад дрыжыкавай слоты.
Стаяць манахамі сады
У сутанах вымаклых за плотам.
1970
ЛІСТОК
На ўсёй галіне толькі ён адзін,
Адным душою кволы лісцік буры
Яшчэ ўцалеў у бурах мне наўздзіў
I на пасмех-пацеху новым бурам.
О дзе ты, промня веснавога шоўк?!
Ў адказ цыклон кастрычніцкі азваўся...
Дрыжыць лісток,
ды не таму, што зжоўк,
Другое страшыць:
што адзін застаўся...