1970
СНЕГІРЫ
Два снегіры — дзве кропелькі зары —
На шэрую галіну вольхі ўпалі.
I раптам усміхнуўся дуб стары
I жалудоў сыпнуў ёй на каралі.
Ды што для вольхі гэткія дары!
Як дзеўка, ля стаўка ўсё прымярала
Звон-завушніцы з цёплага каралу —
Два снегіры, дзве кропелькі зары.
1969
ПЕРШЫ СНЕГ
Над даляглядам вечар устае,
У шыбы вецер апантана ляскае,
І снег, і снег, як спозненая ласка.
...I гэтак жа, як ласка, растае.
Яшчэ лісты самотныя гараць,
Яшчэ не ўся трава ў зіму ўмарожана.
Не гавары са мной неасцярожна,
Пяшчотай выпадковаю не рань.
На недавер мне сіл яшчэ стае,
Не веснавосць з вясёлкавымі краскамі, —
А снег, а снег, як спозненая ласка,
І гэтак жа, як ласка, растае...
* * *
Я думала, люблю адну вясну:
Вясной так лёгка пераблытаць, дзе я,
Вясною так пяюць ва мне надзеі, —
Я думала, люблю адну вясну.
Я думала, што восень не цярплю:
Так непрытульна і маркотна ўвосень,
Так адзінока з тым, што не збылося,-
Я думала, што восень не цярплю.
Але загуў прасторы сіні звон —
I колькі часу ўжо адно ўяўленне
У родны край вядзе, як у збавенне, —
Ударыла разлука ў сіні звон.
I ўсё прымаю, лета і зіму,
Паводку бурную і ліставею.
Калі зямля, як сонца, душу грэе —
Багаслаўляю лета і зіму!
1972
ЛІСТАПАД
Зноў наступнасць мая — без цябе.
Са здзіўленнем і зябкасцю ў целе
Я заўважыла толькі цяпер,
Што таполі зусім абляцелі.
I што луг і зрудзеў, і зліняў,
У рабін паабдзёўбаны гронкі, —
Хоць яшчэ на двары — цеплыня,
Звон нябёсаў пяшчотны і тонкі.
Ліст апалы у пальцах кручу.
На галіне карычневай почка —
Вёснаў будучых соннае вочка.
Ліст апалы у пальцах кручу...
1975
* * *
Ноччу вецер шурпаты з оста
I мяцеліцы вал дзевяты,
Як на Богам забыты востраў,
На маю наляцелі хату.
Ліхаманіла шыбы ў вокнах,
Дробна дзверы, як зубы, ляскалі.
Ні зямлі, ні неба. Навокал
Снег ды бура, як над Аляскай.
I шматала хату, як трэску,
Толькі сцены стагналі глуха.
Ды прадраўся ружовай крэскаю
Ўрэшце золак праз завіруху.
I абмяклі пургі парывы,
I на ўздыблены снег упала,
Быццам ёй на кудлаты загрывак
Руку ўладна світанне паклала.
1965
АДЛІГА
Перапацелі шыбы, учора шызыя,
І цінькаюць цяжкія кроплі зрэдку.
З чаго ж ты, сэрца, радасцю пранізана?
Я толькі ў маі знаю цябе гэткім!
О сэрца, ты такое рызыкоўнае:
У студзені адліга — не прадвесне.
Табе ж хапае промня выпадковага,
Каб ашукацца
І каб уваскрэснуць!
1970
ЛАЗІНКА
Зусім скалела рыжая лазінка.
Пад панаваннем лютаўскае белі
Зялёны колер стаў амаль паданнем,
Якое ледзь ліпела на краёчку
Нямыслімае памяці яе.
Але аднойчы варухнуўся корань —
I пацяплела ўзрушана зямля,
I лужынкай блакітнаю апаў,
Не ўцяміўшы, што здарылася, снег.
Ускрыкнула ад неспадзеву кнігаўка:
Заместа зледзянелае лазінкі
Ускалыхнуўся сонечны прамень!
I ў воклічах уражанае птушкі
То смех, то недарэчнае рыданне...
Як хораша разгублены ты сёння:
«Чаму цяпер не раніца, а вечар?..»
Так накалела рыжая лазінка...
1972
* * *
Лякаюцца: вярнулася зіма...
І ў доказ гэтай з'явы абуральнай
Паказваюць на снег, як на замах
На жаўруковы спеў світальны,
На кані крык і на бусліны крок
Па ўчора абагрэтай лугавіне, —
А сёння
покавак зялёных кроў
Ад маразоў раптовых стыне.