1973
ДАЖДЖЫНА
Шапоча дождж ліпнёвы
За шыбаю начной.
Спакой ягонай мовы —
Вянец на мой спакой.
Даволі ж бо, даволі
Мне прывідаў лавіць.
Хачу, нарэшце, волі:
Хачу пакорнай быць.
Пакорнай, як дажджына,
Што дасягнуць змагла
Прызоркавых вышыняў,
А ўсё ж у пыл лягла.
Каб зноў, калі падоліць,
Узняцца шчэ вышэй,
А падаючы долу,
Як праўду, мець свой шэпт.
Шапоча дождж ліпнёвы
За шыбаю начной.
Спакой ягонай мовы —
Вянец на мой спакой.
1990
РЭМЕЗ
Прага неба, вышыняў прачыстых
Адкладзецца маршчынкай на лбе.
Дзень мой толькі з табой найсвятлісты,
Не крыляецца мне — без цябе.
I ссутоньваюся, і нямею,
Хоць упарта, як рэмез, вяжу
Я гняздзечка любові — ў надзеі,
Што тваю адагрэю душу.
Прывід мары становіцца явай,
I нядзеліцца будні трыснёг
Ад табой зноў набытага права
Быць —
каб сонцам валодаць, як бог.
Над гняздзечкам лісток залацее.
Ва ўспамін ён у чый упадзе?..
Супакойваюся і чысцею.
Ты са мной, і не горкі мне дзень.
1989
І ЧАЙКІ
Сугучча апярэння і паставы годнай,
Праніклівага зроку вастрыня,
Імклівасць дужых крыл,
Дакладнасць руху
Ім—
Лёткім злучнікам нябёсаў і вады —
Азёрным чайкам волелюбным
Дадзена.
І вось —
Яны
Над сметнікам крыкліва мітусяцца
I, нібы вераб'і кароткапёрыя,
Да хрыпу сварацца
За чэрствую скарынку...
У НАВАЛЬНІЦУ
Не навальніца — светапрастаўленне!
Прыбілі ноч да долу перуны.
Прад ураганам дрэвы — на калені!
I толькі стогнуць здушана яны.
Сляпога ліўня кручаная плётка
Па іх галовах скораных — з пляча!
I ні табе збавення, ні палёгкі,
Ні права на абураны адчай.
А па сцяжыне да здранцвелай хаты,
Праз хіжы зырк ламаных бліскавіц,
Бяжыць дзяўчо. З каханым. З вечарніц.
Як абяцанне сонечнага свята.
1965
ДЗЕВЯТАЕ МАЯ
Доўга цень на долю падаў,
Я свой ясны дзень шукала, —
А яго закалыхала
Ноч
на белым голлі саду.
Ледзь шчакой крануся вецця —
Абсыпаюць цветам промні.
Як цябе, глыбока помню:
Мірам
гэта ўсё завецца...
1977
БАЕЧКА
— Шэра-буры верабейка-верабеечка,
Прыжывіся ў маім садзе, дам капеечку!
Ну навошта верабейку тыя грошыкі?
Ды садок сам па сабе такі ўжо гожанькі!
Сонца ззяе — аж не глянуць, вочкі слепяцца,
А на голлі квет да квету так і лепіцца,
А на кожным на лісточку, на зяліначцы
Дыяменцікам звісае па расіначцы, —
I прынада, і прытулле дзіўназыкае!
Абжывае сад птушыначка, чырыкае.
Паскакала-палятала шмат ці трошачкі —
Што за дзіва: тут ні семачкі, ні мошачкі...
Захацелася напіцца верабейчыку,
А раса ўжо не раса — крышталь-каменьчыкі...
Узлунала недаўменна рэха гучнае:
Зёлкі, кветкі, дрэвы, сонца —
ўсё тут штучнае!
Тузануўся шэра-буры ў неба сіняе —
Марна: лапкі ўжо аблутаны, засілены!