Не нам іх баяцца. Нейк перажывем —
Людзьмі
ды з людзьмі.
А гэты лісток —
яму лепш у траве —
Ты садзьмі.
З маёй далані ты садзьмі яго сам
Без жалю-тугі:
Хай будзе як ёсць ужо ў нашых лясах,
Дарагі...
1984
СНЕГАПАД
Замець —
З белага свету ды з чыстага поля.
Як дзівосна туліцца гарачай шчакою
Да шалёна-вясёлага твару завеі...
Зноў, як некалі, толькі ў харошае веру.
Зноў, як колісь,
пяшчотай заходзіцца сэрца.
Толькі белая замець. Ні гора. Ні смерці.
Белы вір раўнавагі. Ні здрады. Ні звады.
Не канчайцеся, вейце, мае снегапады...
1974
* * *
Яшчэ трымаюць маразы,
Яшчэ ўспаноўваюць завеі,
Але прамень святла на веі
Ужо кладзецца ад слязы.
Ад той слязы, пасля якой
Дыханне набывае песня —
Усё, з чым вера не зачэзне —
Не ў шчасце —
«Ў волю і спакой».
1981
Пакуль глядзіш на белы свет...
М. К. ЧУРЛЁНІС. ДЗЕНЬ
Ніяк не ўстаць.
Ніяк не распрастацца.
У невядомасць цягне, бы ў смалу.
Але ўпіліся ў край планеты пальцы,
Усходзіць галавы цяжкой валун!
А за спіною —
Дзень таго не бачыць, —
Хай бачаць тыя, хто сустрэне Дзень! —
Як тайны вырыс Космасу,
Маячыць
Светлая постаць —
Часу пільны цень.
Ляжыць зямля пустынная, нямая.
Стварэнню свету йсці ў каторы раз!..
Глядзіць нам проста ў вочы, не міргае,
З засцерагальна ўзнятым пальцам
ЧАС.
ЖЫЛА-БЫЛА РАКА
«Не адгаворвайце, — рака прасіла
Сваіх разумных, асцярожных сёстраў. —
Я маю знаць, што там, за гэтым лесам.
Я толькі гляну і назад вярнуся».
А за дубровай стэп ляжаў асмяглы,
Любімы толькі кавылём ды ветрам.
І рэчка-неўгамонка навучыла
Яго, няплоднага, сады выпешчваць.
«Малю, застанься тут! Навек пашана
І слава з тваім імем будзе зліта».
«Даруйце... Але ж мне мусова трэба
Даведацца, што там, за той гарою...» —
Шапнула рэчка стэпу вінавата.
Быў шлях яе і доўгі, і нялёгкі.
Нарэшце стаў лавіць напяты слых
Якісьці невыразны, певыказны,
Як мара неакрэсленая, пошум.
Забілася няроўна, гулка сэрца
У шчасным прадчуванні адкрыцця.
Ды трэба ж!
Паслізнулася рачулка
На шэрай, абыякавай скале
І ўніз — грудзьмі ў бяздоннае правалле!..
I, падаючы, шчэ вярнуць паспела
Замоўленай сівой цясніне мову
І на ляту ўжо ўчула шчэ пра мора,
І мільганула яснае: «Дайсці б!..»
Жыла-была рака...
Жыві, рака!
1970
* * *
Ловяць далягляд
гады імклівыя, —
Таямнічы, непазбежны дар...
Чалавек адно датуль шчаслівы,
Покуль сам
умее шчасце даць.
І адвеку
будні нашы ўпарта
Цвердзяць,
новы беручы рубеж:
Дай нам,
лёс,
таго, чаго мы вартыя,
Каб не здрадзіць нам
самім сабе.
1977
ПРЫЦЯЖЭННЕ ЧАСУ
Жыццё з маленькага вучыла:
Як ні мудруй тут, ні пручайся,
А немагчыма, немагчыма
Адолець прыцяжэнне часу.
Агорне веснавосць павеву —
І квеценню зазорыць мусіш,
Як абрыкосавае дрэва,
Прыручанае Беларуссю.
Скапычаныя смуткам гоні —
І неспазнанага прасторы...
Ты стаў дасведчанней сягоння,
А шчаслівейшы быў учора...
У ледзь ацямлівым галопе —
То па пустыні, то па жыце.
І стукае у грудзі попел
Усіх згарэлых побач жыццяў...
1983
* * *
Калі б на свеце меўся бог,
Услед за мудрацамі Усходу я
Такой малітваю яго маліла б: