Хай хоць трохі яшчэ
патрымае ў сваім прыполе
абярэжлівая спагада нябёсаў
на доле...
ЧОРНАЯ ЗОРКА
За разважлівасцю, ўдумлівасцю —
Як за крапасной сцянон.
Годны рух цвярозы твой,
Слова сказанае ўзважана,
Столькі вытрымкі паважнай, —
Закратованы спакой.
О якое гэта шчасце,
Што жыве на свеце хтось,
Каб хоць зрэдку, час ад часу
Выбаўляць цябе з палону
Незалежнасці тваёй.
Каб вяртаць табе самой
Існую цябе, такую—
Рассмяяную, слабую,
Безразважную, пакорную, —
Па якой няўсцерп смуткуеш
Па-за ўзведзенай сцяной •
Волі й мудрасці тваёй!..
Спагадаеш чорным зорам,
Звышмагутным,
Тым, з каторых
І праменьчыку не вырвацца...
АДПОМСТА
Жыву на Беларусі.
Беларуска.
Кахаю беларуса. —
Вось ён, мой
Найдасканалы свет:
Адзіна тут,
У Любасці дзяржаве,
I ўтульна мне,
I вольна мне,
I песенна.
Бо толькі тут
Я дыхаю паветрам праўды,
I справяддівасці,
I мовы прадзедаў маіх.
Так мала нас,
Шчаслівых узаемнасцю,
На заняхаянай адступнікамі,
На абабранай,
Абражанай зямлі радзіннай.
Ты й тут, Адпомста!
1987
НЕ ДАЙМАСЯ
Прытульныя, ўсеачышчальныя,
усёзагойлівыя воды
Нашай любасці!..
Непараўнаная ні з чым,
Адзіная такая,
I такая ўсеагульная, —
Не драбяза,
Не драбяза яна пад зорамі,
Дзе ўжо блукае прывід «зорных войнаў».
Бо што ж яшчэ тут
Здольна з мораку выводзіць,
Калі не распрамененыя сэрцы?
Не даймася ж руйноце
Ачужання!
Хай будзе шчаслівейшы свет,
Хай будзе ён трывалейшы
I намі!
1985
ДВА АДКАЗЫ
- Скажы, каханне, адкажы,
Што дорага табе найболей?
- Годнасць і воля.
- Скажы, каханне, адкажы,
Дзе смерць твая, тваё крушэнне?
- У прыніжэнні.
1987
* * *
Бачыць Бог,
ты напраўду рады,
калі я сама
да цябе азавуся,
ты напраўду рады,
і гэтаму, бачыць Бог, рады
няма.
Адхварэлі?
Закаяліся?
Трапятліва малюся
да роўнаапостальнай Ніны:
памажы нам, Святая, ўтрымаць
і на цяперашняй сцюжы
наш трыкір,
нашыя тры святліны:
свечкі,
птушкі
і ружы!..
ЯК ПАДУМАЦЬ. САБЕ САМОЙ
А як падумаць:
Гэта ж колькі іх, людзей тых, на зямлі,
Што нарадзіліся з табой адначасова —
У той жа год, у той жа самы дзень,
у тую ж самую гадзіну!..
То няўжо
Дарожкі ўсіх-усіх іх праляглі
Праз кушчы райскія,
Адно табе
Даводзіцца брысці ледавікамі гора?..
Няўжо нікога болын,
Адно цябе
Пякельная тут мучыць смага,
Бо ўсе жаданыя азёры
Апынаюцца саланчакамі,
Як толькі прыпадаеш ты да іх?..
Няўжо адзіна ты
У знемагальным пошуку сцяжыны,
Якая вывела б з сіроцтва?..
Аж смешна, як падумаць!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
I ўжо лягчэй ісці
З усімі разам.
1985
З РАНКУ I ДА ВЕЧАРА