1990
У ДАЛІНЕ СЛЁЗ
I ў Даліне слёз — так, як у раі:
Кушчы, травы ў квеце ды ў расе,
Птаства свету слодычна спявае
I ў Даліне слёз, і неба грае —
Але
ціша перуны пасе.
Бо ў Далше слез — так, як у раі —
Канавана ўсім Любоў-Мілосць,
Але там яна ўсё абдымае, А ў
Даліне слёз дарма чакае
Ласкі нашай, нібы лішні госць.
I шалеюць у Даліне слёз
Шалам ды крывёй правакаваныя
Бедствы, землятрусы ды ўраганы —
Варагоўляй
выкаханы
Лёс.
1991
З ВАЧЭЙ ДАЛОЎ — I З СЭРЦА ПРЭЧ
Прымаўка гэтая
Бяскрыўднай малачаінкай гайдалася
Вакол шляхоў чужых, —
Каб на маёй сцяжыне асатом
Аднойчы ўпіцца мне ў свядомасць:
«Так, праўда.
Прысягі —
Ноша непасільная
Для сэрца».
Змірыся з гэтым,
Памяць.
1980
* * *
Божа,
Ты й дзеля мяне расхінуў белы свет:
дзякуй!
Вось, расхінаюся й я прад Табою,
растапляюся —
да самастраты,
да страты ўласнае самсці зямной,
каб святоўнай святлотай
растапілася
горкая пладавіна
абмежаванасці і спаняволі.
ДАРОСЛЫЯ ДЗЕЦІ
Шукаем у спадарожніку
нават не водбліск, не водцень, не водгалас,
а ўсё нашае ўласнае "я"
унайлепшым,
у найдасканальшым яго варыянце, -
без ніякіх гарантый,
але з верай, што -
знойдзем!
А потым -
а так неўзабаве -
слёзы, і крыўды, і роспач
з укарэньваннем у зацятасць,
а потым-
атрутная калючына цярновая,
увагнаная ў сэрца сёння там,
дзе ўчора гойна тулілася
да нясцерпу жаданае
абяцанне
апошняга пялёстка рамонкавага,
яго залатая зазнака
любасці і пяшчоты.
Стаімо на рагу
захаду і ўзыходу ўласных ілюзій,
сплаканныя, знерваваныя,
з дакорамі да спадарожных.
Бездапаможныя.
Дарослыя дзіеці.
АМАЛЬ КАЗКА
За гарамі, за даламі,
За бяссоннымі начамі,
Жыў ды быў вялікі цар —
Смутак, духу валадар.
Быў той дух і сам не зломак,
Моцны, горды быў той дух,
Адалець часінай злою
Мог любую ён бяду.
Добра нам даўно вядома:
Страшыць толькі невядомасць.
Сёння знае дух паболей:
І ўсёведанне падчас
Пазбаўляе волі
Нас.
І тады прыходзіць смутак,
Запаноўвае ў душы,
І ягоны,
Ласкай люты,
Голас
Цяжка заглушыць.
Немагчыма запярэчыць
Праўдзе голасу таго,
Што ўскрывае недарэчнасць
Запаветнага ўсяго.
Як уласную няздарнасць,
Так яскрава бачыш марнасць
Спадзяванняў, намаганняў,
Пашанотнасці,
кахання...
І адзіным выйсцем будзе
У безвыходнай той журбе:
Памагаць, чым можаш, людзям
І не плакаць аб сабе.
ПЛАТА
Колькі важыць святло? —
З адказу на гэта
Прырода не робіць сакрэту:
Хоць бы столькі,
Колькі важыць пялёстак вішнёвага цвету.
А колькі ж каштуе святло? —
Белы свет
Знае плату адну за яго спакон веку:
Жыццё чалавека.
1982
НЕАСЯГЛАСЦЬ
Ведай карэнне і плады, і аддай
іншым лісце, якое змяняецца штогод.
Жывая Этыка
Н только высоко, у царскнх врат,
Прнчастный тайнам, — плакал ребенок.
Аляксандр Блок
Улада мінальных настрояў —
Што й любая часовая ўлада:
Варта змяніцца варункам,
Як мяняюцца гаспадары,
I —
Альбо хаўрусуй з імі,
Альбо памры!
Ніхто паміраць не хоча.
Народжаныя —
Пакуль хоць неяк жывецца —
Жывём,
Ахвоча
Хлеб штодзённы ашукных прынадаў —
Ад шмоцця
Да палітычных звадаў —
Жуём.