1988
ЛАЎЦАМ ЧОРНАГА КАТА Ў ЧОРНЫМ ПАКОІ
Не давымотвайце мне сілы,
Не падпіхайце да мяжы,
Дзе шлях мой па зямельцы мілай
Упрэцца ў сумныя крыжы —
I стане ў свеце крыжам болей:
О, як дажыць хацела б я
Да дня, калі змагу без болю
Аб Беларусі запяяць!..
Калі пабачу, што зямную,
Дзівосную красу яе
Больш пустадомак не спляндруе,
А мову пан не аплюе
Чыноўнаю ілжывай фразай,
Што дбае пра культуру ён,
А сам па-беларуску й сказу
Не вымавіць здаўна-давён,
Хоць нарадзіўся тут і вырас
На гэтай прадзеднай зямлі,
Што ўсім нам дадзена навыраст,
Каб дасканаліцца маглі
Не ў спусташэнні, а ў любові.
О, як дажыць хацела б я
Да дня, калі змагу без болю
Аб Беларусі запяяць!..
1988
ПЯЦЬ ГАЛАСОЎ
- Каб збавіцца мне ад душэўных ран,
Забыць мне трэба пра Афганістан,
Пра славу і няславу ў той вайне,
Пра маладосць у цынкавай труне.
- Каб збавіцца мне ад душэўных ран,
Забыць мне трэба пра чарнабылян,
Кім сталі ўсе мы на зямлі айчыннай,
I выміраем ад жуды злачыннай.
- Каб збавіцца мне ад душэўных ран,
Забыць мне трэба пра ганебны зман,
Якім людзей аблутваць не зракліся
Халопы нават і пасля Тбілісі.
- Каб збавіцца мне ад душэўных ран,
Насыпаць трэба волатны курган
На ўсё, што знаем пра сябе сягоння,
Пра нашы Курапаты і Пагоню.
- На волатны курган сядаў груган.
Хто ўмёр — маўчаў,
Жывы — нямеў ад ран.
А гнеў патрабаваў крыві за кроў.
Крый Бог нам абяспамяцець ізноў!
1989
* * *
...Змушаліся ногі хадзіць
Толькі па адной-адзінай дарожцы.
Змушаліся вочы бачыць
Толькі адным-адзіны куточак свету.
Змушалася галава дбаць
Толькі пра выжыванне.
Як вымушалася,
Так з чалавечкам і сталася:
Замест веры ў сябе —
Толькі боль, боль у сэрцы,
Абмежаваным смяротна.
1990
А ХТО ЗАМАХНЕЦЦА...
Мы – творства руіны.
Мы любім руіну:
і жывімся ёю ж бо,
і пустацвецім,
і хто замахнецца на нашу айчыну,
хай мае на ўвеце:
былое жыве –
не бяскрыўдна блукае
дзень-ноч самапасам
па друзе зляжалым.
Атругаю марыва
засцерагаем,
раздвоеным джалам:
у блёкаце
задзірванела ўзбуялым,
правітым ажынай
на сцежках вужыных,
ніхто
не зачэпіць тут
беспакарана
нас –
творства руіны,
нас –
творцаў руіны.
НАКІДАЮЦЬ...
Вецер водарыць упарта
Першацветаваю цнотай.
...Накідаюць мне пагарду.
Свет не варты пашаноты.
На стаптаны поплаў выйду -
У сіле шарону ранне.
...Накідаюць мне агіду.
Свет не варт замілавання.
Што мінецца хмараў навісь -
Суцяшэннейка слабое.
...Накідаюць мне нянавісць.
Сэрца плача па любові.
НЕЎНІКНЁНАСЦЬ
Няпэўны час,
Няпэўная душа.
Зацемраных людзей нясцерпна шкода...
Святое Слова, што было спярша,
Не як Любоў у іх,
А як выгода.