Выбрать главу

Урэшце, Бог – гэта вялікі акварыўм, у якім нашыя душы плаваюць як залатыя рыбкі. Можа, праз адну-другую вечнасць Богу гэта надакучыць і Ён разбурыць шкляныя сценкі акварыўма. Тады душы выплюхнуцца навонкі і змяшаюцца з зорным пылам. Бог паглядзіць на іх з сумам і прыдбае сабе новую забаву ці схаваецца назаўжды ў Нішто.

А я з гэтай нагоды складу яшчэ адно метафізічнае фэнтэзі.

ЛІРЫЧНЫ ДАДАТАК

Прысвячэнні
Перадусім
Я — толькі месца сустрэчы і рэшта спатканняў (іншыя меркаванні лічыце лухтой)... І з гэтага там, дзе мяне не стане, — не знікне ніхто.
Алесю Анціпенку
Пазвоніць Алесь і скажа: — Паедзем у лес, а потым грыбоў насмажым.
Паедзем... Не лес, а сонца бярлога. Пэўна, тут недзе сцежка да Бога.
Колькі хопіць ног, абшукаю спрэс... Калі ёсць блізу Бог,
то Бог — гэты Лес.
Ды пра гэта казаць я Алесю не буду. Лес — каб маўчаць ці крычаць з перапуду.
. . .
Потым грыбоў насмажым, і пад чарку Алесь: — Беражы нас Бог! — скажа... Я падумаю: «Лес»!
Уладзіміру Арлову
Па белым ходніку басанож, у зялёных кашулях і з ветрам пад пахамі мы аднекуль ідзём ці кудысьці вяртаемся... Цёпла нагам і плячу ўтульна, толькі нейкая млосць на сэрцы, і я азіраюся — за намі шурпаты асфальт. — Глядзі, — кажу я, — там нельга хадзіць басанож... — Але можна пісаць белай крэйдай «Жыве Беларусь», — кажаш ты. І мы рушым далей па белым ходніку, у зялёных кашулях і з ветрам пад пахамі.
Алесю Асташонку
Саступі ў цішыню, асланіся на парэнчу прочырку, вочы затулі павекамі, стаіся, каб нават юрлівы хлопчык, што шукае сябе ў забавах дзіцячага веку, не прачуў шолах моўчы скрозь шапаценне лісця.
Цішыня соладка пахне верасам і канюшынай, палеглых атаваю... Брукам на Менск нячутна грукочуць машыны, млява пчолы збіраюць слодыч спякотнага дня. Хлопчык у цень твой, быццам у засень шалашыны, схаваўся ад полымя пякучага авадня.
Там і прыснуў, у абдымках эрасу — вуснамі варушыць суніцы хлопчык... А над канюшынай і верасам ужо вырасла чорная хмара моўчы. Што паробіш, трэба хлопца будзіць (яму жыць і расці), — хай бяжыць да шашы ад залевы...
Пачакай тут адзін (і збялелы), дотык моўкнасці.
Ігару Бабкову