Мы падаем з нябёсаў
лёгка
і, далікатныя,
як дзьмухаўцы,
снім у чаканні,
пакуль нас дагоніць
наша падзенне,
цяжар якога
перайначыць
сон
у камяні.
Леаніду Галубовічу
Ля акна, як і ты,
да відна...
Хіба ноччу паэты
начуюць?
Жонка спіць,
богі рыфмаў не чуюць...
Холадна!
Колькі змроку —
як кінуць вокам
(за тры дні на кані не аб’едзеш)...
Сонца будзе адно па абедзе,
ды і то
недзе збоку...
Ля акна
хоць акраец відна,
мабыць, сёння ўжо
не счакаю
і засну,
не пабачыўшы краю,
дзе наўсцяж чалавеку
холадна.
Леаніду Дранько-Майсюку
Ты суцяшаеш аблокі,
я рамантую тралейбусы,
але, здараецца,
на беразе Свіслачы,
ля альтанкі для скразнякоў,
мы п’ем з табой піва,
лушчым салёную рыбу
і няўважліва сочым,
як верхаводкі
скачуць па небе,
упоперак якога плывуць
(на правым баку)
тралейбусы і аблокі.
Уладзіміру Някляеву
Верас цвіце,
чарот люляе Цнянка...
Пусты, як рыба
па нерасце, гляджу ў пустую шклянку.
Там кропля,
чмялю на пахмелку,
яшчэ засталася,
але
чалавек — не пчала,
чалавеку
і мора
ўсяго па калена.
З берага ў рэчку
пайду,
на дно ля карча
прылягу,
хоць не аматар
піць я ваду,
бо вада не патоліць
смагу.
Буду ляжаць,
што той
цэп,
якім сто гадоў малацілі.
Ад стомы найлепей
хавацца ў рацэ,
ад бруду — найлепей
у ціне...
Выйду на бераг —
верас цвіце,
чмель балюе ў шклянцы...
Запалю,
і з цыгарэтай
у дрогкай руцэ
пайду на цягнік
да бліжэйшай
станцыі.
Алесю Разанаву
Я бачыў высокага чалавека,
ён нічым не адрозніваўся ад іншых,
адно першым з’явіўся на даляглядзе
і потым,
калі ўсе астатнія прамінулі і зніклі,
яго яшчэ доўга было відаць.
У рэшту
Колькі там часу
міне...
І неяк без мору
ды гільяціны
аднойчы
не стане
Уладзі,
трох Алесяў,
двух Леанідаў,
Ігара з Валодзем і мяне — Валянціна.
1987—2004 гг.