I я з належнай пашанай адношуся,— пачнем з жанчыны,— i да энергічнай ды талковай, абаяльнай у сваёй шчырасці Ганны Сурмач, i да дастойнага прадстаўніка славутага роду Гарэцкіх, змагароў i пакутнікаў, выдатнага беларускага вучонага Радзіма Гаўрылавіча Гарэцкага. Абое яны, як гаворыцца, на сваім месцы, i добра прыйшлося б падумаць, кім ix сёння можна адпаведна замяніць, калі наогул варта апускацца да такое недарэчнай думкі. Im проста трэба добра памагаць, а крытыкаваць — канструктыўна, у імя нашай агульнай справы.
Два дні мы працуем пад гасцінным дахам Дома літаратара, што таксама ж пэўным чынам сведчыць пра ўдзел пісьменніцкай супольнасці ў барацьбе i працы нашага адраджэння. Чатыры сотні членаў Саюза беларускіх пісьменнікаў не складаюцца, вядома, з адных геніяў ці класікаў,— такога не бывае ў ніводнай літаратуры на свеце. Ёсць i ў нас нейкая колькасць людзей выпадковых, інертных ды кан'юнктурных. Аднак жа большасць у нас, што прыемна падкрэсліць, гэта людзі, якія, як той коласаўскі Сымон-музыка, пачыналі з прызвання, а потым ужо набывалі прафесійнасць, хто з большым, хто з меншым поспехам, колькі ўжо каму з нас дадзена.
Страшная яна — гісторыя нашай пісьменніцкай супольнасці, пачынаючы з канца дваццатых гадоў, кал i стаў па-д'ябальску разгойдвацца гулагаўскі генацыд, які давёў калісьці шматлюдную арганізацыю да сарака членаў, якім быў наш Саюз пісьменнікаў адразу пасля вайны, калі ўжо i я меў гонар быць прынятым у яго.
Праўда, у мяне, як у «заходніка», была i свая нацыянальная перадгісторыя. Вясной трыццаць восьмага года, калі я ўжо не толькі актыўна пісаў, але i пачаў друкавацца ў віленскім «Шляху моладзі», на вайсковай камісіі ў славутым сёння Міры польскі ўжэнднічак спытаўся ў мяне: «Народовосць?» Адказваю: «Бялоруска». Ён глядзіць на мяне, потым запісвае i зноў пытаецца: «Мова мацежыста?» Адказваю: «Бялоруска». Зноў глядзіць, зноў запісвае... А менш чым праз год мяне, радавога марской пяхоты ў Гдыні, як аднаго з больш пісьменных у роце, узялі на часовую дапамогу ротнаму пісару. Ca зразумелай цікавасцю я перш за ўсё заглянуў у свой «зэшыт эвідэнцыйны», салдацкую кніжку. I там стаяла — замест «бялорусін» — «тутэйшы», а замест «бялоруска» — «па-прастэму». Вось так далікатна рабілася.
Працягам асіміляцыі i для мяне былі пасляваенныя дзесяцігоддзі служэння роднай літаратуры, генацыд зацяжны, больш прадуманы, партыйна, дзяржаўна планамерны, разлічаны на поўную i канчатковую ліквідацыю i роднай мовы, i свайго вобліку. I сумна, балюча бывае ад легкадумных ці злосных незаслужаных папрокаў у адрас нашай літаратурнай супольнасці, у той час, калі, гаворачы пра творчую інтэлігенцыю Беларусі, якраз амаль на адных пісьменніках i ляжала нялёгкая адказнасць за родную справу, i мы з гэтай адказнасцю як мага стараліся спраўляцца. Скажам гэта не без гонару.
Цяпер усе мы апынуліся ў новай атмасферы антыбеларускасці, смярдзючай i па-старому, i па-новаму. I я хачу, з вашага дазволу, звярнуцца да народнай мудрасці, народнага аптымізму, дзе ўсё называецца сваім імем i ў перапрошванні за грубасць не мае патрэбы. Даўно я чуў гэта ў сваёй вясковасці i ўсё часцей успамінаю гэтую прымаўку цяпер, у новайняновай атмасферы: «Перажылі лета гарачае — перажывем i гаўно сабачае». Беларусь — з яе слаўнай гісторыяй, з яе прыгожай i надзейнай у жывучасці мовай, з яе працавітым, мужным, сумленным i мудрым народам — жыве i будзе жыць!
У фальклоры, на гэты раз рускім, ёсць i такая мудрасць: «Нет худа без добра». Трагікамедыя рэферэндуму вучыць нас не раздрабняцца на па-секстанцку слабасільныя групоўкі, не фанабэрыцца кожнаму сваім выключным патрыятызмам, а разумна аб'яднацца дзеля святое справы адраджэння i працаваць, працаваць. Вучыцца гэтаму нястомна i самааддана.
Яшчэ крыху асабістага. У маіх бацькоў я дзесятае дзіця, змалку прывык быць меншым. А вось гляджу, што i тут, сярод вас, я ўжо найстарэйшы. A ўсё ж i мне хочацца жыць, працаваць, хочацца верыць! I я ад душы жадаю ўсім вам, мае дарагія, светлай веры ў нашу будучыню i плённай працы ў добрым здароўі.
1995
МУЖНАСЦЬ I МУДРАСЦЬ [42]
Днямі, калі мне быў прапанаваны высокі гонар выступіць перад вамі, дарагія сябры, калі я ўваходзіў у клопат, што i як сказаць, у памяці ўсплылі радкі незабыўнага Пімена Панчанкі, напісаныя ў франтавым сорак другім, далека ад паняволенай Беларусі: