Гэта быў высокі сухарлявы мужчына гадоў пад сорак. Ён быў падобны на доўгі цвік з шырокай плешкай. У яго была круглая моцная галава, высокі лоб, доўгі нос, вялікі рот і вытыркнуты наперад падбародак. Вочы яго былі схаваны за вялікімі круглымі акулярамі, і позірк іх меў нейкі асаблівы выраз, як уласцівы звычайна нікталопам[16].
Гэта быў твар разумнага, вясёлага чалавека. Ён ані не быў падобны на аднаго з тых фанабэрыстых ганарліўцаў, якія ніколі не смяюцца з-за прынцыпаў, захоўваючы сваю нікчэмнасць пад маскай строгасці. Зусім не. Яго манера трымацца, яго дабрадушная вольнасць — усё гаварыла за тое, што незнаёмы схільны разглядаць людзей і прадметы з іх лепшага боку. І хаця ён яшчэ не раскрываў рота, усё-ж відаць было, што ён вялікі гаварун і вельмі няўважлівы чалавек.
На галаве ў яго была падарожная шапка, на нагах былі моцныя жоўтыя чаравікі і скураныя гетры. На ім былі карычневыя аксамітныя штаны і такая-ж куртка са шматлікімі кішэнямі, якія былі туга напханы запіснымі кніжкамі, блакнотамі, даведнікамі, партманэтамі і тысячай іншых прадметаў, такіх-жа абцяжарваючых, як і некарысных. Апрача таго на рамяні, перакінутым цераз плячо, матлялася падзорная труба.
Спакойнасць маёра была ў рэзкім кантрасце з мітуслівасцю незнаёмага. Ён круціўся вакол Мак-Набса, разглядаў яго з усіх бакоў, кідаў на яго дапытлівыя позіркі, у той час як апошні не выказваў ніякай цікавасці ні да яго самаго, ні да факта яго з'яўлення на барту «Дункана».
Калі загадкавы чалавек убачыў, што ўсе яго спробы звярнуць на сябе ўвагу разбіваюцца, напаткаўшы абыякавасць маёра, ён схапіў сваю падзорную трубу — расцягнутая да канца, яна была ў даўжыню чатыры футы,— накіраваў яе на лінію гарызонта і застыў нерухома, шырока расставіўшы ногі, падобны на тэлеграфны слуп.
Пасля пяціхвіліннага назірання ён апусціў сваю падзорную трубу на палубу і абапёрся на яе так, нібы гэта быў кіёк. Але ў тую-ж хвіліну ўсе каленцы трубы саслізнуліся адно ў адно, яна прыняла свае першапачатковыя памеры, і новы пасажыр, раптоўна страціўшы пункт апоры, выпрасстаўся на палубе.
Усякі іншы на месцы маёра абавязкова ўсміхнуўся. Але маёр і брывёй не таргануў.
Незнаёмы рашыў дзейнічаць інакш.
— Буфетчык! — закрычаў ён з акцэнтам, які выкрываў чужаземца.
Ён прыслухоўваўся. Ніхто не паказаўся на яго вокліч.
— Буфетчык! — паўтарыў ён больш моцна.
Ольбінет праходзіў якраз па палубе, накіроўваючыся на кухню, якая была размешчана пад бокам. Ён быў вельмі здзіўлены, калі пачуў, што яго кліча гэта дзіўная асоба, якой ён не ведаў.
«Адкуль узяўся гэты дзівак? — падумаў ён.— Сябра містэра Гленарвана? Не, гэта немагчыма».
Усё-ж ён падышоў да незнаёмага.
— Вы буфетчык? — запытаў той.
— Так, пане,— адказаў Ольбінет,— але я не маю гонару...
— Я пасажыр каюты нумар шэсць.
— Нумар шэсць? — паўтарыў буфетчык.
— Ага. Як вас завуць?
— Ольбінет.
— Добра, дружа мой Ольбінет,— гаварыў пасажыр каюты нумар шэсць. — Добра было-б, каб вы падрыхтавалі мне снеданне, ды хутчэй. Вось ужо трыццаць шэсць гадзін, як я не еў! Уласна кажучы, я праспаў гэтыя трыццаць шэсць гадзін! Гэта можна дараваць чалавеку, які прымчаўся з Парыжа ў Глазго без адзінага прыпынку. А каторай гадзіне ў вас снедаюць?
— А дзевятай гадзіне,— машынальна адказаў Ольбінет.
Незнаёмы палез за сваім гадзіннікам. На гэта пайшло даволі шмат часу, бо ён знайшоў яго толькі ў дзевятай кішэні.
— Вельмі добра,— сказаў ён,— але зараз няма яшчэ і васьмі. Ну, што-ж, Ольбінет, дайце мне шклянку шэры з бісквітам, інакш я ўпаду ад знесілення.
Ольбінет слухаў і нічога не разумеў; незнаёмы-ж не змаўкаў ні на секунду, з надзвычайнай лёгкасцю пераскакваючы ад адной тэмы да другой.
— А капітан? — балбатаў ён.— Няўжо капітан яшчэ не ўстаў? А яго памочнік? Чым заняты яго памочнік? Няўжо і ён яшчэ спіць? Надвор'е вельмі добрае, вецер падарожны, а судно пакінута на волю лёсу?!
Якраз у той момант, калі ён гаварыў гэтыя словы, на трапе паказаўся Джон Мангльс.
— Вось капітан,— сказаў Ольбінет.
— Ах, я шчаслівы,— крыкнуў незнаёмы,— я шчаслівы пазнаёміцца з вамі, капітан Бертон!
Джон Мангльс шырока раскрыў вочы. Ён здзівіўся не толькі ад таго, што яго назвалі капітанам Бертонам, але і ад таго, што ўбачыў гэтага незнаёмага на барту свайго судна.