Гленарван і Паганель забраліся на высокую парфіравую скалу і акінулі позіркам увесь гарызонт. Яны знаходзіліся на вяршыні «невады», і граніцы гарызонта рассунуліся перад імі на сорак міль ва ўсе бакі. На ўсходзе быў відаць адхонны схіл. Пеоны, апускаючыся з яго, часта слізгаюцца на спіне па некалькі соцень сажняў. Удалечыні відаць былі доўгія ўздоўжныя складкі марэн—груды абломкаў горных парод, якія ўпалі на паверхню ледавікоў. Даліна ракі Каларадо ўжо ахуталася начнымі ценямі. Толькі на ўсходзе грэбені складак глебы, выступаў і пікаў былі асветлены касымі праменнямі заходзячага сонца. Змрок паступова ахутваў увесь усходні схіл Кардыльераў. На захадзе святло залівала яшчэ прадгор’і. Скалы і ледавікі, асветленыя барвова-чырвонымі праменнямі, былі асляпляюча прыгожымі. На поўнач аддаляўся ланцуг узгоркаў, якія паступова зніжаліся і зліваліся ў адну, падобную на хвалі лінію, нібы праведзеную алоўкам па зямлі нечай дрыжачай рукой. Канец яе губляўся ў туманнай далечыні. Затое на поўдні малюнак быў сапраўды грандыёзны, і набліжэнне ночы толькі ўзмацняла яго пышнасць. Вока магло бачыць ва ўсёй сваёй магутнасці разбушаваны, як казачнае страшыдла, вулкан Антуко, які выкідаў вялікія клубы дыму і полымя. Спады гор, якія акружалі вулкан, здаваліся ахопленымі пажарам. Град распаленага камення асляпляючым фейерверкам узлятаў над кратэрам; струменні гарачай лавы сцякалі на раўніну; слуп чырвонага дыму ўзнімаўся ў гару. Зараза ахапіла ўсё неба, перамагаючы апошнія бледныя праменні дзённага свяціла, якое хавалася за цёмнай лініяй гарызонта.
Паганель і Гленарван, як зачараваныя, доўга не маглі адарваць позірку ад гэтага сапраўды асляпляючага малюнка барацьбы нябеснага і зямнога агню. Але менш захоплены Вільсон вярнуў іх да ўсведамлення рэчаіснасці. Дрэў, вядома, навакол не было, але, на шчасце, на спадах было шмат сухога моху. Імправізаваныя лесарубы дастаткова нарыхтавалі моху, а таксама каранёў расліны льярэта — даволі каштоўнага паліва ў гэтай мясцовасці. Каштоўнае гаручае заняслі ў казуху і злажылі на камінку. Распаліць агонь было вельмі цяжка, але яшчэ цяжэй было падтрымліваць яго. У разрэджаным паветры было мала кіслароду для гарэння, прынамсі, так растлумачыў Паганель.
— Затое,— дадаў ён,— вада не павінна будзе награвацца да ста градусаў, каб закіпець. Аматары кофе, згатаванага на стоградуснай вадзе, павінны будуць задавальняцца меншай тэмпературай, бо на гэтай вышыні вада кіпіць прыкладна пры дзевяноста градусах[27].
Усе з вялікай асалодай па некалькі разоў глытнулі гарачага кофе. Сушанае мяса спаткалі з меншым энтузіязмам. З’яўленне яго выклікала ў Паганеля заўвагу, безумоўна не пазбаўленую праўдзівасці, але якая не мела ніякай практычнай вартасці.
— Чорт вазьмі,— сказаў ён,— біфштэкс з ламы быў-бы куды прыямнейшым! Кажуць, што гэта жывёліна можа замяніць быка і барана. Я хацеў-бы ведаць, ці праўда гэта з пункту гледжання... кулінарнага!
— Што такое, мой вучоны сябра? Вы нездаволены сваёй вячэрай? — запытаў маёр.
— Не, мой храбры маёр, я ў захапленні ад яе. Але гэта не перашкаджае мне сцвярджаць, што кавалак дзічыны не быў-бы лішнім на вячэру.
— Да вы, аказваецца, сібарыт! — сказаў Мак-Набс.
— Прымаю гэтае азначэнне, маёр; але скажыце шчыра, што і вы не адмовіліся-б ад кавалка біфштэкса?
— Магчыма.
— І каб вас папрасілі пайсці на паляванне, вы, напэўна. не супярэчылі-б, не зважаючы на холад і ноч.
— Не супярэчу...
Спадарожнікі Мак-Набса не паспелі выказаць маёру падзяку за яго поўную гатоўнасць быць паслужным, як здалёк данёсся нейкі рык. Усе пачалі прыслухоўвацца. Гэта не быў крык адной жывёлы, а рык вялікага гурта. Шум набліжаўся вельмі шпарка.
— Няўжо выпадак будзе такім добрым, што апрача начлегу мы будзем мець яшчэ гарачае мяса на вячэру? — выказаў голасна сваю думку географ.
Але Гленарван сцішыў яго радасць, сказаўшы, што ніякае чатырохногае не магло забрацца на гэты высокі пояс Кардыльераў.
— У такім выпадку адкуль гэты шум? — запытаў Том Аусцін.— Чуеце, ён набліжаецца.
— Можа гэта шум ад лавіны? — няўпэўнена сказаў Мюльрэдзі.
— Не, гэта рык жывёлы! — запярэчыў Паганель.
— Пойдзем паглядзім! — прапанаваў Гленарван.
— І на ўсякі выпадак возьмем з сабой стрэльбы,—сказаў маёр.
Усе выбеглі з хаціны. Ноч ужо настала, цёмная і зорная. Дыск месяца яшчэ не паказаўся з-за гарызонта. Вяршынь гор на поўначы і на ўсходзе не відаць было ў цемры, і позірк распазнаваў навакол толькі фантастычныя абрысы скал. Рык—рык спалоханай жывёлы — усё набліжаўся. Статак бег аднекуль з цемры Кардыльераў. Што адбывалася?