Нінцы сапраўды стала лепш побач з манахіняй, у яе пакрыху святлела ў галаве, праяснялася. Вось толькі варожы і настойлівы голас канчаткова не знікаў, даймаў мозг, блытаў думкі.
«Пра якія храмы гэтая авечка гаворыпь?! Ха-ха! Яна збірае нясвежыя паперчыны грошай для сыгнага стала барадатых ёлупняў. Для кѵплі іншамарак модных мадэляў і будаўніцтва палацаў-асабнякоў для гульбішчаў і папоек з такімі сцервамі, як ты, шлюшка. Вось так яно, ага. Вілен своечасова разабраўся ў гэтым, пайшоў па правільнап дарозе. I ты, шлюндра. алчатся. не турбуй хлопца».
«Згінь, нечысць! Правакатар заёрзаны!»
«Вах-вах, слабенькая і закланная курачка кіпцюркі высоўвае. Поркайся пакуль у смецці, твой час яшчэ прыйдзе. Слухай звіхнутую старуху».
— Госпадзі, абарані мяне! — вырвалася з губ Нінкі.— Не пакінь Вілена ў бядзе.
— Правільна, дзяўчынка. Усе нашы помыслы павінны быць звернуты да нашага Спасіцеля. Не саромейся, перахрысціся,— падахвочвала манашка.— Вось так. І другі, і трэці разок. Ачысці душу сваю. Выкарчуй з яе ўсё дрэннае. Дай запоўніцца Гасподнім святлом. Табе далёка дахагы ехаць? Дамоў ты сама дабярэшся? — заклапочана спытала жанчына, не адрываючы позірку ад твару Нінкі.
— У мяне нямашака дому. Без вугла я, не маю аніякага даху над сваёй галавою.
— Госпадзі ты мой! — уздыхнула манашка.— Усё коціцца да незварогнага канца свету. I дзе ж ты ночы бавіш. дзіцятка?
— Там. дзе яна застае, а найбольш — на вакзале. Чыгуначным. Летняй парой і увосень там суха, дажджы не даймаюць. а зімою цёнла. без маразоў. Жыць можна,— наснрабавала ўсміхнуцца маладая бамжыха.
— I паслухай: кватэра мая тут недалёчка. Пайшлі паабедаем, гарбаткі пап ём з зёлак. Яна пахучая і духмяная. Адпачнешкрыхѵ. Пагамонім пра тое-сёе, пачакаем, пакуль зусім добра сябе не адчуеш, пакуль не палепшае, каб зноў на свет Божы весялей зірнуць. Ну, што? Пайшлі?
Дзяучына згодна кіўнула галавою.
Сонца на вуліцах увабралася ў самую сілу. Разамлелыя прахожыя павольна крочылі па разагрэтых асфальтаваных дарожках трату ар ау. Здавалася, што ніхго і нікуды не спяшаецца. Вось толькі каля кіёскау з квасам стаялі нецярплівыя і доўгія чэргі. Усім хацелася ахалодзіць нутро рэзкаватым і прахалодным напоем. збіць жару ў целе.
— Вам не спякотна ў такой апратцы? — нясмела спытала Нінка ў новай знаёмкі.
— Ды не. Я ўжо прывыкла. Адзежа мая лёгенькая ў спёку і цёплая ў сцюжы. Але для тых, хто выбірае на гэтай зямлі сцежку, якая прыводзіць да Госпада. А ў цябе ж і цёплы світарок на плячах. Апратная ты, дзяўчынка мая, калі не ведаеш. то нізашто не скажаш, што жывеш як прыйдзецца. Стамілася ўжо ісці? Яшчэ крышку, вѵнь за тым гастраномам мая кватэрка на сёмым паверсе. Невялічкая яна, аднапакаёвая. А мне больш і не трэба, хапае. Але, зусім забылася. як жа хоць завешся ты?
— Нінка.
— Прыгожае імя. А мяне можаш клікаць цёткай Марынай. калі хочаш, то Марынай Сямёнаўнай.
Яны ўвайшлі ў пад’езд. Шкло на акенцы ўваходных дзвярэй пабіта, з шыбіны тырчаць восгра-разучыя асколкі. Над паштовымі скрынкамі, што густа развешаны на сцяне першага паверха, чорныя поцягні дымнай копаці.
«I тут паляць маладыя смаркачы газеты і пісьмы сваіх жа суседзяў. Паўсюль аднолькава: што каля вакзала. што ў глыбіні горада. А там жа прывакзальшчыкі віняць ва ўсім нас, бамжоў. Елупні. Самі сабе гадзяць. а спіхваюць на тых, хто ні слыхам ні духам таго не рабіў»,— Нінка ўздыхнула.
— Бяда з ліфтам,— скрѵшна прамовіла Марына Сямёнаўна, калі націснула на белы клыпажок выкліку,— раз на тыдзень працуе. Але нам не прывыкаць, праўда? Падымемс.
Маленькая, утульная кватэрка. Светлая і дагледжаная. Паўсюль пахне свежасцю кветак. Нінка і цётка Марына п'юць гарбату; пульхны самаробны пірог, здаецца, што сам па сабе рас гае ў роце.
— Ці хрышчоная ты, Ніначка?
— Здаецца, бацькі хрысцілі ў дзяцінстве.
— Ау душы ты хрысціянка?
— Не ведаю,— дзяучына сарамліва апусціла вочы.— А ш го трэба зрабіць, каб стаць хрысціянкай?
— На гэта няпроста адказаць,— Марына Сямёнаўна паглядзела на сваю госцю з цеплынёй і спагадай.— Чаму? Ды гаму, што адказ вызначае тваё цяперашняе жыццё на зямлі і будучае замагільнае існаванне. Евангелле вучыць, што пасля смерці кожны чалавек працягвае свядома існаваць. I той, хто стаўся хрысціянінам у зямным жыцці ды жыў па вучэнні Святога Пісання, атрымае шчаслівае вечнае жыццё на небе. Вось так, дзяўчынка, вучыў Ісус Хрыстос, Сын Божы. Ён аднойчы сказаў: «Я прыйшоў дзеля таго, каб мелі жыццё і мелі ўдосталь». Інакш кажучы, Ісус прыйшоў на зямлю дзеля таго. каб даць кожнаму, хто паверыць і будзе слухацца Яго, разумнае жыццё. Ён заявіў, Ніначка, хто верыць у Сына, гэта значыць у Яго, мае вечнае жыццё, а хто ў Сына не верыць, не ўбачыць жыцця, але гнеў Божы застанецца на ім.