Бацькоў не было. Гурон наваг не чуў. калі яны з’ехалі.
— Выдатна! Віват, Гаспадару! — крыкнуў Максім на поуныя лёгкія, аж зазвінела ў вушах.— Я адзін, але не адзінокі! Чаго большага яшчэ хацець?! Вучобу — кату пад хвост. Ніякай вучобы, прэч медыцыну. Я ужо ведаю ўсё. ш го мне трэба. Хлебану каўкі і да новай машыны. У мяне «мазда»! — Максім падбег да акна кухні, вызірнуў праз фортку. Навюткая чорная прыгажуня стаяла каля дзікага куста ружы. пабліскваючы паліраванай фарбай пад сонцам.— Бацькаву калымагу заганю па дзяшоўцы, а «маздачку» пакуль у гараж! Вечарам матлянуся на ёй па горадзе, а заутра наведаю сваё логава. Не, трэба сабраць таго-сяго з Ахрэмавай хеўры. Чаму Ахрэмавай? — не пагадзіуся сам з сабою хлопец.— Маіх паслужнікаў. Трэба ў нашым доме навесці парадак. Ён цяпер — мая царква. Наш храм, храм гуронауцау. Он лю-лю!
«Не забывай пра пятніцу трынаццатага. У гэтым годзе яна апошняя,— пачуў Максім далекаваты голас Гаспадара.— Хопіць прыносіць мне ў ахвяру катоў ды сабак. Ты не Ахрэм, ты — Гурон! Думай, час яшчэ ёсць. Мне патрэбна падпітка. Тут цяжэй, чым раней здавалася. Спадзяюся на цябе. мой Гурон. Доўга не раскапвайся. Праз месяц ты паедзеш да бацькоу у Турын...»
— Так хутка? Я не хачу.
«Гэта вельмі важна для цябе, а найперш — мне самому».
— Калі трэба, я гатовы. Але ж як з выклікам?..
«Перастань думаць катэгорыямі смяротных. Усё будзе зроблена само сабою. Ты пакуль мацуй сям'ю сваіх гуронауцау. Дай паверыць ім у сябе незаменнага, майго вярхоѵнага стаўленіка. I не забывай пра намесніка. Ён на чыгуначным вакзале».
— Усё зраблю, Гаспадар. Будзь упэўнены.
...Максім не любіў вакзалаў. Грэбаваў мітуснёп. Людская таўкатня, іх мурашыная беганіна гуды-сюды выклікала ў душы I урона прыхаваную злосць. Адразу ж губляуся настрой, яму так і карцела даць выспятка прахожым, якія, вылупіўшы вочы, цягнулі сумкі з чамаданамі, бязмерныя баулы і напрамую штурхаліся плячыма, адтоптвалі ногі, пэцкалі сваімі бруднымі падэшвамі бліскучыя чаравікі Максіма. I усё ж шостую пятніцу запар ён швэндаўся па вакзальных чыгуначных касах. шныраў У пачакальні між прымітыуных лавак і простых крэселец, на якіх, выпрастаўшы ногі, бавілі ў чаканні свой час пасажыры. Абыходзіў Максім і піуныя кіёскі, міні-кафэ, што, як грыбы пасля летняга і парнага дажджу, павырасталі вакол чыгуначнаі а вакзала. Ён пільна прыглядауся да людскіх тварау. вышуквау чозіркам намесніка. Гаспадар казаў. што ім будзе хлопец. Але пакуль Максімава ўнутранае чуццё было глухім. На гэты раз ен ужо разуверыўся ў тым, што знойдзе, натрапіць на патрэбна! а чалавека. Бястварая людская маса наняла нервы Гурона, як с 1 руны на віяланчэлі. Вось-вось ён павінен быў узарвацца. ацелася смачна плюнуць пад ноі і і, вылаяўшыся, паехаць у Дом ночы (так цяпер ён называу своп храм у гушчэчы чэрвеньскага лесу). Максім, каб прагнаць смагу ў горле, купіў у адным з кіёскаў пляшку піва. Дзіўна, але яно было халодным і не кіслым. Залпам выпіўшы паўлітроўку, Гурон акінуў позіркам недалёкі скверык з ліп. Ягоныя вочы самі затрымаліся на постаці хлопца, які падышоѵ да лаўкі, зірнуў наўкола і прысеў з пляшкай віна на нядаўна пафарбаваныя ў жоўты колер танкаватыя дошчачкі. «Ён!» — нешта тарганулася ў грудзіне Максіма. «Так, ён,— не падманваў розум.— Прадчуванне не магло памыліцца». Гаспадар сказаў праўду, Максім вылічыў бы свайго намесніка сярод мільёнаў людзей-пешак.
Спачатку абыякавасць Вілена да гаворкі з Максімам расчаравала. Гурон не ведаў, як разварушыць свайго будучага намесніка. Па не вельмі дагледжаным выглядзе маладога чалавека, даволі паношаным адзенні і даўнавата не мытых валасах на галаве Максім здагадаўся ці не, хутчэй адчуў, Вілен — бомж. Так, менавіта бомж. Гурон бамжэй адчуваў, навучыўся пазнаваць іх здалёк. Яны, бамжы, для ахвяравання Гаспадару былі найлепшымі кандыдатамі. Менавіта на чыгуначны вакзал ездзілі яго гвардзейцы, каб вылавіць і прывезці ў Дом ночы маладое цела з гарачай крывёю.
— Так што пайшлі да мяне. Пажывеш, а там прыгледзішся. падумаеш над маімі ідэямі і тэорыямі, калі яны падыдуць табе — станет адным з братоў Гурона, будзеш гуронаўцам.— Максім гаварыў адкрытым тэкстам. Яго не хвалявала нават тое, што Вілен, калі на яго надыдзе бздык, можа кінуцца да міліцыянтаў. Хто пачне слухаць бамжа? Яны, бяздомныя, самі баяцца дзядзьку з пагонамі і з гумавымі дубінкамі на бядры горш за чуму ці халеру.
— А калі падасца табе ўсё тое, што пачуеш і пабачыш. чужым, вернешся на свой вакзал, — Максім прагаварыў гэта проста і ненавязліва, абыякавым голасам.
Гурон за знешнім спакоем Вілена адчуваў ягоную насцярогу. Максім без цяжкасці прабіўся ў думкі новага знаёмца. Гэтаму хлопцу карцела пабачыць нейкую Нінку. Відаць, сваю каханку.